Hoe ga je als man met een onvervulde kinderwens (ook input van vrouwen is zeer welkom!)
Ik kom mijn vraag niet vaak online tegen, maar ik heb toch besloten om hier mijn hart te luchten. Ik ben een man van 33, mijn vriendin is 32. We hebben al jaren alles goed voor elkaar. We wonen in een koophuis, financieel gaat het uitstekend, en verder loopt alles op rolletjes. Het leventje loopt allemaal kabbelend door.
Toch zit ik ergens mee: ik heb al 3 jaar een sterke kinderwens, maar mijn vriendin blijft het telkens uitstellen, ondanks dat ze altijd vol overtuiging zei dat ze ‘ooit’ kinderen wil. Naast het feit dat haar vruchtbaarheid achteruitgaat, vind ik het vooral zonde dat we deze mooie en goede jaren niet benutten om aan kinderen te beginnen. Ik voel in alles dat ik er klaar voor ben.
De afgelopen 3 jaar zijn voor mij zwaar geweest. Ik word ermee wakker en ga ermee naar bed. Ik zie hoe gelukkig mijn vrienden zijn die wel aan kinderen beginnen, terwijl ik de angst in de ogen van mijn vriendin zie als ik hoopvol naar haar kijk.
Ergens begrijp ik haar wel. Haar jeugd was niet makkelijk en ze komt uit een gezin waarin verantwoordelijkheid nemen niet centraal stond. Maar eigenlijk lijkt er vooral angst achter het niet willen te zitten.
Het wordt eigenlijk met de week moeilijker voor mij. Veel mensen zullen dit wellicht herkennen: je zit met vrienden aan tafel bij een etentje en vroeg of laat komt de vraag voorbij: Willen jullie nog geen kinderen? Het blijft dan stil of er volgt een ongemakkelijk antwoord, waarna ik vervolgens weer drie nachten wakker lig en in cirkels blijf doordenken. Als man voel ik ook nog allerlei stigma's hieromheen (Ohhh maar je hebt nog alle tijd om vader te worden!) die het extra moeilijk maken.
Dus nu mijn vraag: hoe ga je hier in hemelsnaam mee om? Ik durf geen ultimatum te stellen, want zelfs de kleinste druk zorgt ervoor dat ze meteen met tegenzin reageert.
En waar ik vooral heel erg benieuwd ben (omdat ik ergens nog steeds het vertrouwen heb dat het komt) is hoe mensen hier met hun lang uitgestelde kinderwens zijn omgegaan. Hoe verdraag je die pijn? Hoe voorkom je dat je niet in een isolement terecht komt? Ik merk dat ik soms ook geen zin meer heb om af te spreken met vrienden vanwege het ellendige gevoel dat het me brengt als de kinderwens naar boven komt.
Mensen waarbij hun kinderwens direct vervuld is, zijn natuurlijk ook welkom om te reageren maar dit is in mijn ervaring ook wel echt waar je ervaring mee moet hebben om de pijn die met dit soort dingen gemoeid gaat echt te kunnen voelen.
Kinderen krijgen voor je partner is echt een slecht idee, ik vind het voor een kind ook een verdrietig idee dat één van je ouders je eigenlijk niet wilde of dat je een soort compromis was.
Maar ik vind het niet fair van je vriendin dat ze jou zo lang laat wachten zonder zekerheid te willen geven. Kinderen krijgen is ook iets wat heel veel invloed heeft op heel je leven en niet iets wat je half kunt doen.
Als iemand geen kinderen wil is dat prima en moet diegene ze vooral niet krijgen, maar wees er dan wel eerlijk over naar je partner toe.
En het denkwerk dat bij kinderen komt kijken, dat kan een vader natuurlijk ook. Verantwoordelijkheden kun je afspreken. Sommige dingen doe je samen, zoals een school kiezen. Sommige dingen verdeel je; wie brengt wanneer kind naar school, zwemles, sport, kinderfeestjes etc. En daar hoort dan ook bij dat je zorgt dat de juiste spullen aanwezig zijn, mee zijn, opgeruimd worden en dat je op tijd opstaat etc. Dat kunnen vaders heus ook. Als ze naar hun werk gaan, kunnen ze ook op tijd opstaan, brood smeren en een tas inpakken met de juiste spullen voor werk. En kinderen kunnen ook zelf bepaalde verantwoordelijkheden leren dragen.
MamaE schreef op 06-09-2024 om 23:08:
Kinderen krijgen voor je partner is echt een slecht idee, ik vind het voor een kind ook een verdrietig idee dat één van je ouders je eigenlijk niet wilde of dat je een soort compromis was.
Maar ik vind het niet fair van je vriendin dat ze jou zo lang laat wachten zonder zekerheid te willen geven. Kinderen krijgen is ook iets wat heel veel invloed heeft op heel je leven en niet iets wat je half kunt doen.
Als iemand geen kinderen wil is dat prima en moet diegene ze vooral niet krijgen, maar wees er dan wel eerlijk over naar je partner toe.
En het denkwerk dat bij kinderen komt kijken, dat kan een vader natuurlijk ook. Verantwoordelijkheden kun je afspreken. Sommige dingen doe je samen, zoals een school kiezen. Sommige dingen verdeel je; wie brengt wanneer kind naar school, zwemles, sport, kinderfeestjes etc. En daar hoort dan ook bij dat je zorgt dat de juiste spullen aanwezig zijn, mee zijn, opgeruimd worden en dat je op tijd opstaat etc. Dat kunnen vaders heus ook. Als ze naar hun werk gaan, kunnen ze ook op tijd opstaan, brood smeren en een tas inpakken met de juiste spullen voor werk. En kinderen kunnen ook zelf bepaalde verantwoordelijkheden leren dragen.
TO geeft aan dat zijn vriendin nu nog geen kinderen wil, in de toekomst mogelijk wel.
Ik vind het dan weer niet fair dat er zekerheid vanuit vriendin zou moeten komen. Precies om wat je aangeeft; kinderen krijgen is iets wat heel veel invloed heeft op je leven.
Hoe zou de vriendin van TO daar zekerheid over kunnen geven als ze die wens zelf (nog) niet ervaart?
Tevens lees ik geen oneerlijkheid. TO schrijft dat zijn vriendin aangeeft er nu nog niet aan toe te zijn.. Ze wil nog van haar/hun vrijheid genieten.
Je mag gewoon nog niet weten of je ergens wel echt aan toe bent. Dat maakt je nog geen leugenaar.
HansJansen schreef op 06-09-2024 om 15:15:
[..]
Dat weet ze. En ze geeft er weinig om. Ze praat er meestal dan snel over heen "zo moet je je niet voelen", dat soort teksten.
Ik begrijp niet zo goed waarom je je leven zo laat bepalen of domineren door je partner. Ik heb de rest van alle reacties niet gelezen. Maar als je partner absoluut niet wil kijken waar hij of zij je tegemoet in wil komen, al was het alleen maar door het onderwerp te kunnen bespreken, dan weet je toch genoeg? Dan heeft je partner niet genoeg respect voor jouw wensen en behoeften in de relatie en kun je je afvragen of dit wel een gelijkwaardige relatie is. Nog los van de uitkomst. Maar een relatie gaat uit van interesse hebben in je partner, diens beleefwereld willen begrijpen. En dat betekent niet dat je je eigen beleefwereld dan opzij moet zetten. Maar als je niet eens de intentie hebt om je partner te willen volgen, wat doe je dan bij elkaar. En moet jij je afvragen, waarom neem je daar genoegen mee?
majorette2005 schreef op 06-09-2024 om 17:09:
[..]
Omdat ik naar mijn gevoel had moeten luisteren, kinderen zijn niet zaligmakend en je relatie moet echt goed zijn . Ik zou mijn kind niet kwijt willen maar zou liever kinderloos gebleven zijn.
Ik ook en dat komt echt vaker voor dan je denkt. Waarmee ik even een lans wil breken voor alle ouders die deze ervaring hebben, want van gebrek aan liefde is geen sprake en je kinderen nooit meer willen missen staat als een paal boven water. Maar ouderschap is niet zondermeer 'maar je krijgt er zoveel voor terug'. Soms wel, maar ook regelmatig niet. Soms krijg je er pure rouw voor terug. En die kant hoor je nooit. Hoe stabieler je als ouderpaar bent, hoe groter de kans op een goede afloop, maar ook dan zijn er geen garanties. Vanaf het moment dat je kind onderweg is, is het een eigen persoon, met eigen behoefte, wensen, gebruiksaanwijzing en verlangens in het leven. En kan je kind vanalles overkomen. Je hart zit aan de buitenkant. Voor de mooie dingen, maar ook de moeilijke dingen.
EnglishmaninNewYork schreef op 06-09-2024 om 23:33:
[..]
TO geeft aan dat zijn vriendin nu nog geen kinderen wil, in de toekomst mogelijk wel.
Ik vind het dan weer niet fair dat er zekerheid vanuit vriendin zou moeten komen. Precies om wat je aangeeft; kinderen krijgen is iets wat heel veel invloed heeft op je leven.
Hoe zou de vriendin van TO daar zekerheid over kunnen geven als ze die wens zelf (nog) niet ervaart?
Tevens lees ik geen oneerlijkheid. TO schrijft dat zijn vriendin aangeeft er nu nog niet aan toe te zijn.. Ze wil nog van haar/hun vrijheid genieten.
Je mag gewoon nog niet weten of je ergens wel echt aan toe bent. Dat maakt je nog geen leugenaar.
Ik heb de vriendin van TS nergens een leugenaar genoemd. Iets nog niet weten mag, maar het geeft wel onzekerheid en dat al gedurende meerdere jaren.
Misschien wil de vriendin ooit nog wel kinderen, misschien ook niet.
Maar als ze het uiteindelijk niet wil, zou het zomaar kunnen dat door de hoop van het jarenlange 'misschien ooit' TS uiteindelijk pas heel laat met een ander of helemaal niet meer vader kan worden.
Ik vind ook dat ze de wens en de zorgen van TS best wat meer serieus mag nemen.
Zoals ik het lees valt er nu niet/nauwelijks over te praten.
Mijn ervaring;
Beiden geen kinderwens. Wel veel met kinderen in de omgang geweest. Werk, vrijwilligerswerk, neefjes, etc. Na flinke ruzie geeft vriend aan dat hij uit elkaar wilt, want kinderwens. Ik woest! Dit was niet de afspraak. Wat bleek, dit maakte van alles bij mij los. Ik sprak met iemand en noemde wel rond de 20 redenen op waarom ik geen kinderen wilde! Zelf onveilig gehecht, onbereikbare ouders gehad, veel aan mijzelf moeten werken, supergrote angst voor de bevalling, doodsbang voor chronisch moe te worden (ben jarenlang vermoeid geweest) en er niet emotioneel te zijn. En toen zei die persoon; als er iemand geen slechte moeder zal zijn ben jij dat wel. Error! Want ik riep dat al jaren...en eigenlijk ben ik juist sensitief, kan goed kinderen aanvoelen en achterliggende behoeften inzien. Dus na wikken en wegen ging er een deur bij mij open. Ik vind het doodeng, maar..! Ik wil een kind. Misschien te laat. Het is afwachten, want zwanger wordt je niet zomaar..
Dus ik zou een gesprek aangaan, maar ook kijken of zij dit kan bespreken met iemand. Ik kon dit juist niet met partner bespreken. Juist door zijn aanwezige kinderwens. Ik wilde zelf ontdekken wat er in mij gebeurd. Ondanks onze lange relatie zou mijn partner mij hebben verlaten. Daar ben ik het nog steeds niet mee eens. Jarenlang samen en plots die kinderwens en dan doei ik ga weg! Maar jij hebt het al zovaak aangegeven. De beslissing ligt niet bij haar, maar bij jou. Ik zou niet lang meer wachten. Gesprek aangaan, antwoorden krijgen, beslissing maken. En ja het kan zijn dat ze alsnog later een kind krijgt, maar ook een kans dat ze geen kinderen wilt. Misschien wilt ze jou niet kwijt? Ik herken de excuses zelf: nog willen genieten, nog dat, nog dit. Die excuses gaan alleen maar weg als je door je angsten heen durft te gaan en de stap te nemen. Soms ben ik opgelucht als mijn menstruatie start, dan spelen die angsten op..en bij het besef vind ik het heel jammer. Diep van binnen weet ik dat ik een hele toegewijde moeder kan zijn.
majorette2005 schreef op 06-09-2024 om 17:09:
[..]
Omdat ik naar mijn gevoel had moeten luisteren, kinderen zijn niet zaligmakend en je relatie moet echt goed zijn . Ik zou mijn kind niet kwijt willen maar zou liever kinderloos gebleven zijn.
Dit voor je inderdaad bijna nooit maar wat fijn dat je dat hier uitspreekt. Ik denk namelijk dat hier een enorm taboe op zit maar dat er echt meer mensen zijn die dit gevoel hebben dan wij weten.
@TO het lijkt me goed om dat gesprek serieus te gaan voeren en niet over je heen te laten walsen. Het lijkt me ook goed om dat niet te doen om haar over te halen maar om duidelijk te krijgen wat jullie verwachtingen zijn van de toekomst. Het lijkt me ook heel belangrijk om voor jezelf duidelijk te hebben wat jij wil. Bij je vrouw blijven met het risico om kinderloos te blijven of is dit voor jou en reden voor een relatiebreuk?
Dan nog weet je natuurlijk nooit zeker of je vader gaat worden. Dan heb je een nieuwe vrouw nodig en zwanger worden moet nog lukken ook. Maar in een relatie blijven waarin een vrouw aangeeft misschien ooit kinderen te willen en dat uiteindelijk niet willen kan ervoor zorgen dat je haar daar altijd op aan blijft kijken. Dat is ook niet goed voor de relatie.
Overigens vond ik zwanger worden ook heel spannend of zelfs met vlagen eng. Wat roep je op je af. Je hele leven staat op zijn kop. Ik heb geen spijt van mijn keuze alleen soms twijfel ik wel of ik de goede keuze heb gemaakt. Mijn kinderen groeien op in een wereld die, mijn inziens, steeds wat ingewikkelder wordt. Ik gun ze de beste toekomst, ik hoop dat ze niet teveel zorgen krijgen.
ik ben zo'n vrouw die kinderen niet zag zitten en enorm opzag tegen een bevalling. Mijn man wilde altijd al graag vader worden. Op den duur stopte mijn man met roken en ging mijn biologische klok keihard af.
Als ik dit topic lees, ben ik opeens dankbaar dat mijn man mij wel die ruimte gegund heeft.
Ik lees hier een paar keer dat zij duidelijkheid moet geven. Maar wat als zij het gewoon niet weet? Ik kan me goed voorstellen dat ze heel duidelijk weet dat ze nu op dit moment niet wil en echt niet weet of dat gaat veranderen. Dan kun je afspreken het er over een half jaar nog eens over te hebben. Maar misschien weet ze het dan nog steeds niet... En dan?
duizel schreef op 07-09-2024 om 02:40:
[..]
Dit voor je inderdaad bijna nooit maar wat fijn dat je dat hier uitspreekt. Ik denk namelijk dat hier een enorm taboe op zit maar dat er echt meer mensen zijn die dit gevoel hebben dan wij weten.
@TO het lijkt me goed om dat gesprek serieus te gaan voeren en niet over je heen te laten walsen. Het lijkt me ook goed om dat niet te doen om haar over te halen maar om duidelijk te krijgen wat jullie verwachtingen zijn van de toekomst. Het lijkt me ook heel belangrijk om voor jezelf duidelijk te hebben wat jij wil. Bij je vrouw blijven met het risico om kinderloos te blijven of is dit voor jou en reden voor een relatiebreuk?
Dan nog weet je natuurlijk nooit zeker of je vader gaat worden. Dan heb je een nieuwe vrouw nodig en zwanger worden moet nog lukken ook. Maar in een relatie blijven waarin een vrouw aangeeft misschien ooit kinderen te willen en dat uiteindelijk niet willen kan ervoor zorgen dat je haar daar altijd op aan blijft kijken. Dat is ook niet goed voor de relatie.
Overigens vond ik zwanger worden ook heel spannend of zelfs met vlagen eng. Wat roep je op je af. Je hele leven staat op zijn kop. Ik heb geen spijt van mijn keuze alleen soms twijfel ik wel of ik de goede keuze heb gemaakt. Mijn kinderen groeien op in een wereld die, mijn inziens, steeds wat ingewikkelder wordt. Ik gun ze de beste toekomst, ik hoop dat ze niet teveel zorgen krijgen.
Ja dit laaste gevoel bekruipt mij helaas ook wel af en toe.
En dit lijkt me heel lastig, TO, maar je bent nog soort in 'het voordeel' dat je als man meestal wel iets langer de kans hebt om nog vader te worden. Ik ken meerdere vrouwen waarvan de ex geen kinderen wilde, wat achteraf dan bleek te zijn niet met haar. Met nieuwe relatie had hij dan binnen no time kinderen en dan was die vrouw soms al te oud om nog kinderen te kunnen krijgen.
Ik zou het toch bespreken hoe belangrijk het voor mij is.
Wat jij wilt en wat zij wilt.
Hoe kunnen jullie samen tot een oplossing komen waarin beide het goed vinden.
Ook met je sociale omgeving duidelijk maken dat je er liever niet over wilt hebben en dat het jou prive is.
Komen jullie er niet uit, dan keuzes maken.
Een keuze kan zijn uit elkaar gaan en iemand vinden waarin je beide wel uit kunnen komen.
Rahiema schreef op 07-09-2024 om 08:00:
Ik zou het toch bespreken hoe belangrijk het voor mij is
Wat jij wilt en wat zij wilt.
Hoe kunnen jullie samen tot een oplossing komen waarin beide het goed vinden.
Hoe zie je dit voor je? Wat voor compromis kun je hierover sluiten?
Joszy schreef op 07-09-2024 om 07:11:
Ik lees hier een paar keer dat zij duidelijkheid moet geven. Maar wat als zij het gewoon niet weet? Ik kan me goed voorstellen dat ze heel duidelijk weet dat ze nu op dit moment niet wil en echt niet weet of dat gaat veranderen. Dan kun je afspreken het er over een half jaar nog eens over te hebben. Maar misschien weet ze het dan nog steeds niet... En dan?
Dan is dat de duidelijkheid die ze kan geven. Volgens TO heeft ze in het verleden vol overtuiging aangegeven dat ze ooit kinderen wil.
Als ze dat nog niet zeker weet is het wel zo eerlijk om dat ook uit te spreken. Ze mag natuurlijk van mening veranderen. De overtuiging dat ze ooit kinderen wil kan verandert zijn in twijfel over of ze ooit kinderen wil.
Ik hoop dat ze dat ook durft aan te geven..
ik hoop ook dat vriendin iemand heeft met wie ze hierover kan praten, een vriendin, een zus of ... het klinkt of ze er ook mee worstelt.
Joszy schreef op 07-09-2024 om 08:07:
[..]
Hoe zie je dit voor je? Wat voor compromis kun je hierover sluiten?
Bijvoorbeeld:
Hij heeft kinderwens en zij is er nog niet klaar voor of is het iets anders en wat dan? Maak het samen bespreekbaar. Praat er samen over. Niet wegstoppen als het belangrijk is en als je ermee zit want dat gaat niet goed.
Waarom nog geen kinderwens? Of heeft zij geen kinderwens meer? Of hoe denkt ze er nu over en over een paar jaar gaat dat veranderen?
Wanneer wilt ze kinderen? Over 5 jaar of mee of minder? Kan hij blijven wachten?
Wat is het dat jullie bij elkaar houdt? Is de kinderwens belangrijker dan dat of niet? Zou je je relatie opgeven als jij niet kreeg wat jij wilde?
Kan hij zijn kinderwens opzij zetten of accepteren als zij geen kinderen meer wilt?
Kan zij hem 1 kind geven en niet meer?
Samen bespreken wat belangrijk is voor jullie en dan kijken wat je voor een ander wilt opgeven of opzij zetten voor later. Wat kan je wel doen voor elkaar bijvoorbeeld kind adopteren of is draagmoeder een optie.
Als hij wilt en zij niet dan samen bespreken, kun je zo verder samen leven met elkaar op dat moment of is uit elkaar gaan een beter optie.
ik lees veel reacties dat TO toch maar een serieus gesprek met zijn vriendin moet aangaan.
Ik vermoed alleen dat het probleem is dat er geen gesprek mogelijk is wat recht doet aan zijn gevoel, serieus en een volwassen gesprek, want anders maakt TO geen Topic hierover aan. En dat hij weggewuifd wordt in dit soort gesprekken....en ja, dat is raar en vaag.
Want zijn vriendin merkt heus wel dat hij het graag wil. En zij is op een leeftijd dat ze heus wel weet of ze kinderwens heeft of niet. Sterker nog, ze is op een leeftijd dat de biologische klok niet op de proef gesteld kan worden.
De grote vraag is, waarom ze zo in vaagheden beland rondom dit onderwerp? Zeer verdrietig en pijnlijk als een partner zo doet. Want bij duidelijkheid, kan TO zijn eigen conclusie en richting bepalen.
Dit noemen ze aan het lijntje houden en elke keer wegsussen als dit onderwerp op tafel komt. Natuurlijk wordt je daar onzeker door.
Ik zou naar de huisarts gaan en je probleem voorleggen en op korte termijn een afspraak bij een psycholoog regelen voor jullie en zij/hij kan dan leidraad geven in het gesprek tussen jullie.
En dan kan jij ook in alle eerlijkheid jou keus hieraan verbinden:
Dus of jullie gaan voor kinderen.
Of jullie gaan voor kinderwens, maar over een jaar.
Of ze geeft aan geen kinderwens te hebben....
Of je verbreekt relatie en zoekt partner met kinderwens.
En dan ook nog een optie, kinderwens betekent helaas niet dat je ook kinderen zomaar krijgt. Dus via medische weg.
Of wel kinderwens, maar het is je niet gelukt.
Maar het aan het lijntje houden, dat is het meest kwalijke in dit verhaal
