Geen vader?
Al mijn hele leven weet ik dat ik een gezinnetje wil. Vroeger droomde ik al van het vinden van mijn perfecte prins, met wie ik zou trouwen en geweldige kinderen mee zou krijgen. Helaas blijkt dat iets minder makkelijk te zijn dan hoe ik het vroeger bedacht had; ik ben nu een eindje in de veertig en heb nog steeds geen geschikte man gevonden. Ik voel mijn biologische klok doortikken en heb het gevoel dat ik er snel bij moet zijn als ik nog een kind wil krijgen. Een paar jaar geleden wist ik nog honderd procent zeker dat ik er zonder partner niet aan zou beginnen, maar nu begin ik toch te twijfelen: ik wil zo ontzettend graag een kind! De laatste tijd spookt dan ook door mijn hoofd om in mijn eentje een kind te nemen. Mijn levenssituatie is redelijk stabiel; ik heb een goede baan en een fijne familie die mij kan steunen waar nodig. Maar mijn grote punt van twijfel is eigenlijk: is het verantwoord om een kind bewust zonder vader op te laten groeien? Hoe groot is de kans op een gelukkige en onbezorgde jeugd voor een kind zonder vader?
Ik hoor graag jullie mening, Verda.
Poe
Mij zou het 'eindje in de veertig' eerder tegenhouden dan het gebrek aan een vader. Ik ken een vrouw die het helemaal alleen heeft gedaan, die heeft nu één kind en dat gaat prima, geen enkel probleem. En hier op het forum loopt ook nog een bom-moeder met twee kinderen rond, die het ook zo nog eens zou doen, volgens mij.
Dus nee, het alleen opvoeden, zeker met een goed vangnet om je heen, zou geen probleem moeten zijn. De leeftijd is wat anders. Verkijk je niet op hoe zwaar de eerste paar jaar (kunnen) zijn. En hoe moeilijk het kan zijn om op jouw leeftijd nog zwanger te raken, en de kans op complicaties. Om dat allemaal alleen te dragen, lijkt me wel zwaar. Ik was zelf ook een valreepmoeder, maar eenmaal voorbij de veertig vond ik mezelf al snel te oud voor eentje erbij.
Maar als je dat aandurft, zou ik ervoor gaan.
Leeftijd
Hallo,
Ik sluit me aan bij Miep. Ik heb zelf twee kinderen die zonder vader opgroeien en dat vind ik wel verantwoord. Een lesbisch koppel met kinderen kiest er ook bewust voor om een kind zonder vader op te laten groeien en dat vind ik ook verantwoord, en twee homo's die een kind zonder moeder laten opgroeien eveneens verantwoord.
Maar ik denk dat als je al een eindje in de veertig bent, de kans dat je nog zwanger wordt erg klein is. Dus ik ben bang dat het een beetje een theoretische discussie zal blijven.
Liora
Hoe oud?
Hoe ver ben je in de 40? De oudste moeder die ik ken was 45. Dat is moeilijk, maar het kan soms. Zij kreeg wel een kindje met down syndroom, die kans is vrij groot als je 45 bent.
De kans op een zwangerschap is een stuk kleiner, de kans op complicaties is veel groter. Dat draag je dan wel in je eentje, dus een goed netwerk is erg belangrijk voor als er iets niet goed gaat.
Geen broer geen zus
Ik denk dat als het wel lukt je ook de situatie moet voorstellen dat als jij wegvalt (ziekte, overlijden etc) je moet realiseren dat jouw kind dan ook geen ander gezinslid meer heeft.
Maar goed, als je familie of hechte vrienden hebt waarmee die van jou samen opgroeit, regelmatig ziet/band mee opbouwt en dus ook zo in dat andere gezin geschoven kan worden (vooraf bespreken) als jij wegvalt dat ook wel te doen is.
De kwestie van de niet aanwezige vader vind ik minder belangrijk, wel vind ik dat ELK kind recht heeft om te weten wie de biologische ouders zijn.
'een gelukkige en onbezorgde jeugd'
Hoe ziet dat eruit? Die vraag kwam in me op toen ik de vraag las van een 40-plus mevrouw die zich afvraagt of ze al dan niet zal proberen in haar eentje een kind te krijgen en groot te brengen. Over die kwestie gaat het me niet, maar wel om dat 'Gelukkig en onbezorgd'. Het is een soort gezegde. Maar wanneer is een jeugd deze kwalficatie waard? Beoordeel je het objectief of subjectief?
Hoe erg is het als je jeugd niet 'gelukkig en onbezorgd' was? Wat voor invloed heeft het op je eigen ouderschap?
Oudere moeder
Als je gezondheid goed is zou ik ervoor gaan. Het vereist mogelijk nog wel wat organisatie en planning, zeg maar een persoonlijk project. Want ik weet bijvoorbeeld niet of inseminatieklinieken of ziekenhuizen een leeftijdsgrens in jou buurt hebben. Of dat je de mogelijkheid ziet om het zelf met iemand te regelen.
De risico's zijn er wel maar ook jongere zwangeren lopen risico's. Ik had er zelf op oudere leeftijd zwanger niets mee. Zelfs een gehandicapt kind was welkom. Dan was het er misschien wel bij 1 gebleven maar toch. Dus ik probeerde ook te bedenken wat ik daar voor nodig zou hebben. Maar mijn wens was zo groot dat ik dat avontuur ook aangegaan was.
En ook mijn vruchtbaarheid was goed. Beide keren binnen de kortste tijd zwanger en 2 probleemloze zwangerschappen. Wel een paar keer een miskraam gehad maar dat is de natuur. Dat overkomt ook jongere vrouwen. Door de cijfers die negatief ombuigen naar oudere zwangeren zie je niet dat er ook veel oudere zwangeren zijn die met geen of weinig problemen zwanger worden en zwanger zijn en bevallen.
Verda?
Ben je er nog?
