Als zwanger worden van de tweede maar niet wil lukken
Hallo,
Wil graag mijn situatie met andere lotgenoten delen omdat er vanuit mijn omgeving veel onbegrip is. Inmiddels ben ik 39 jaar en alweer 3 jaar bezig om zwanger te worden van een brusje. Sinds 2012 zijn wij de trotse ouders van een prachtige, lieve, goedlachs meisje. Heel graag willen wij een broertje of zusje voor haar maar dit is tot op heden nog niet gelukt. Natuurlijk ben ik dolblij en dolgelukkig met mijn dochter maar het voelt niet compleet.
Bij de gyneacoloog geweest en zou eigenlijk een kojkoperatie moeten ondrrgaan maar durf gewoonweg niet. Zie er ontzettend tegenop. Reactie van veel mensen is, masr gelukkig heb je al een kind. Zonder te weten wat het met mij doet.
Doet pijn en verdriet.
Groetjes
Bot en overgevoelig
Heb je al snel met dit soort onderwerpen. Je bent al snel te bot of reageert juist te overgevoelig.
Lotgenoten kan wel helpen. En informatie.
Ik zat dieptriest bij maatschappelijk werk na mijn eerste miskraam. Alsof ik de enige was die dat overkwam want zo voelde dat. Gelukkig kon ze me inlichten hoe vaak het wel niet van nature voorkomt dat je een miskraam hebt. Soms weet je het niet eens. En hoeveel vrouwen het wel niet overkomt.
Dat hielp wel tegen mijn gevoel van slachtofferschap. Je hoort bij de normale mensen die ook maar door het lot van alles meemaken.
Claire
"Waarom zou P niet gewoon hier op het forum lotgenoten mogen / kunnen vinden."
Daar heb ik niet het minste bezwaar tegen.
Ben je hier nou klaar mee of blijf je doorzeuren over het feit dat ik *met de beste bedoelingen* een andere website heb genoemd?
jammer
Weet echt wel dat er ergere dingen zijn dan niet zwanger worden van een volgend kind of ongewenst kinderloos te moeten blijven. Maar ik had gehoopt met mensen in contact te komen die hetzelfde hebben ervaren, het gevoel en het verdriet kennen. Om ervaringen te delen.
Ja jammer
Ik ben hier, heb hetzelfde ervaren en ken het gevoel en verdriet dat je beschrijft. Maar heb geen zin om me daarvoor te moeten verdedigen dus helaas, ik ben eruit, dit draadje wordt geen lotgenoten contact tussen ons.
Claire
Beste Claire,
Hoop dat je niet het gevoel hebt dat je jezelf voor mij moet verdedigen. Sterkte in ieder geval. Groet P.
Nee, niet voor jou natuurlijk
Ok Claire
Dacht ik al, maar toch. Snap het. Daarom was ik niet meer zo spraakzaam zeg maar. Jammwr had graag met je verder gesproken. Nogmaals sterkte.
Groet P.
ook
heel veel sterkte, P.
Gesloten
Helaas geen draadje meer en niet gebracht wat ik had gehoopt. Gesloten!
Kiekeboe! (hij doet het nog)
Tsjonge Ad
Daar steekt het sociaal wenselijk /vrouwelijk communicatiepatroon wel heel magertjes bij af inderdaad.
ook lotgenoot
Lieve P.
Ik begrijp jouw pijn..ben zelf spontaan zwanger geworden op mijn 22e van mijn dochter..bijna 5 jaar geprobeerd een tweede te krijgen en elke maand weer erg verdrietig..veel zwangeren destijds in mijn (werk)omgeving wat extra pijn deed en ook opmerkingen " wanneer komt de tweede" of toen ze wisten dat dit niet lukte " je hebt er toch al een"... ivf bleek bij ons niet mogelijk..alleen icsi...de arts vertelde ons dat we minder dan 1 procent kans hadden op een natuurlijke wijze zwanger te worden..wat me deed beseffen hoeveel geluk we bij onze dochter hebben gehad. We stonden al op de behandelingslijst toen ik mijn verhaal aan een nieuwe collega deed...en zij gaf mij het advies het los te laten en te genieten van de gezonde dochter die ik al heb. In al die jaren van zwanger willen worden, ziekenhuisbezoeken en teleurstellingen vergat ik soms dat ik al een geweldig lief mooi meisje had..ik was steeds maar met die tweede bezig die nog niet eens bestond! Het was emotioneel en psychisch zwaar geweest.. ik dacht toen ook nog niet compleet te zijn...maar wat is compleet..is dat toch niet ook iets wat het ideaalbeeld ons voorspiegelt? Ik heb er met mijn man over gesproken en we hebben besloten ons van de lijst te laten halen (waren toen 27) mede omdat er ook wel risico's aan icsi zaten en ik ook niet zeker was of ik dat wel aankon. Vanaf dat moment is er een knop omgegaan en voelden we ons compleet met onze dochter! Heb eigenlijk nooit meer spijt gehad. Mijn advies: doe die kijkoperatie als er niet teveel risico's aan zitten en neem dan een beslissing..maar blijf niet maar doorgaan en doorgaan want dan ontneem je je de mooiste tijd met het lieve meisje dat je al hebt..ook met haar zijn jullie al compleet. Liefs A.
vervolg
Oja..zijn inmiddels jaren verder..dochter wordt dit jaar 18..en nu komt straks het gemis omdat ze volgend jaar op kamers gaat...en kan ik je des te meer het dringende advies geven: geniet van je dochter!
Claire
Sorry, dit was gewoon een testje om te kijken of de draad echt gesloten was. Nee dus 
lotgenoot
P. ik heb precies hetzelfde gehad. Ik heb toen gekozen voor de kijkoperatie en dat hielp veel. Ik zou daarom ook aanraden om dit in jouw geval ook te doen.
Wel zo netjes toch even te reageren
Inmiddels weer bij gynaecoloog geweest, volgende week baarmoederfoto en vrijdags weer een afspraak bij gynaecoloog. Als alles goed is op de foto kunnen we met iui beginnen. Fijn toch wat lotgenoten gevonden te hebben.
Herkenbaar
Mijn sterke kinderwens heb ik sinds mijn tienerjaren,
Vroeger wilde ik altijd 10 kinderen, dat is in de loop 5 geworden maar nu wil ik er minimaal 3 kinderen.
Ik kom uit een foute relatie en heb een prachtige dochtertje van bijna 3 jaar.
Nu om mij heen iedereen is bevallen of zwanger van de tweede of derde etc.
Elke doet het zeer.
Ook omdat ik bewust ben dat mijn cyclus heel erg onregelmatig is. Ik ben kort gestart voor BAM maar tot nu toe geen succes en ik ben heel erg bezig met alles omdat ik bijna 30 wordt.
Mijn eigen moeder en zusje begrijpen mijn pijn en verdriet niet.
Het is heel lastig omdat ik niemand heb om hierover te praten of mensen die het begrijpen.
