Alleenstaand adopteren
Dag allemaal,
Het gaat niet morgen gebeuren maar over een jaar zou ik als ik zou willen in het land waar ik nu woon (Zuid Afrika) een kindje kunnen adopteren. Ik heb geen partner, al tien jaar niet en zie dat ook niet zo snel gebeuren. Volgend jaar ben ik 34. Ik ben arts en verdien genoeg om goed voor een kindje te zorgen en gezondheidszorg, kinderopvang en scholing te betalen. Zwanger worden is iets dat mij niet heel erg belangrijk lijkt als levenservaring maar een kind grootbrengen lijkt mij fantastisch.
Ik heb me de afgelopen twee jaar behoorlijk ingelezen over adoptie, specifiek hier in ZA en in Europa. Er zijn hier veel kinderen die een ouder nodig hebben, een half miljoen kinderen is (half) wees. Natuurlijk is in je eigen gezin opgroeien met je vader en moeder het beste maar ik denk dat ik heel veel van een geadopteerde zoon of dochter zou houden en dat hij of zij bij mij een fijn begin kan hebben. De vele kinderen hier die een thuis nodig hebben is ook iets dat er voor zorgt dat ik liever zou adopteren dan zwanger worden.
Praktisch gezien denk ik dat het wel lukt. Een nanny die bij je in huis woont is hier vrij gewoon dus kinderopvang de eerste jaren is niet zo'n probleem als het in Europa zou zijn. Ik weet hoe het adoptieprocedure in zijn werk gaat en dat is niet super duur of ingewikkeld. Mijn ouders zijn over een paar jaar ook op een leeftijd dat ze nog fit genoeg zijn om hier vaak langs te komen maar oud genoeg zijn om niet meer fulltime te hoeven werken.
Iets waar ik wel tegenop zie is de eventuele problemen die adoptie kinderen kunnen hebben. Stel dat ik toch weg moet uit Zuid Afrika en het kind daarom niet genoeg binding krijgt met haar thuisland. Of dat het toch blijkt dat mijn vrienden en collega's veel racistischer blijken te zijn dan ik verwacht en niemand zo gek zal zijn van mijn (Zulu) kindje als van de witte eigen kindjes? Ik heb een redelijke vriendenkring waar de kinderen op feestjes en zo door iedereen bemoederd en bevaderd worden. Of dat blijkt dat het kindje een afwijking heeft en ik er dan toch niet genoeg van kan houden. Je kan wel aangeven wat je wel en niet wil adopteren maar sommige problemen merk je natuurlijk later pas. Ik weet vrij zeker dat ik geen kind met HIV wil adopteren (te veel nare ervaringen mee op mijn werk) maar een kind met klompvoetjes bijvoorbeeld wel. Maar of ik het zou trekken als mijn kind later toch iets van foetaal alcohol syndroom blijkt te hebben weet ik niet.
Reden om dit hier te posten? Ik vraag me af wat de OOL lezers en reageerders vinden van het plan om alleenstaand moeder te worden en dan ook nog van een adoptiekindje met een ander kleurtje dan ikzelf. Ik ben benieuwd - en als er een positieve beslissing komt houd ik jullie natuurlijk op de hoogte van het gebeuren.
Alvast bedankt voor ALLE input, ook negatieve doe het niet gedachten worden zeer op prijs gesteld.
Met vriendelijke groet, Mariel
chirurg
Een chirurg werkt geen 40 uur, maar veel meer. En onregelmatig. Ook 's nachts.
hechting
Het gaat hier niet over de hechting van een normale baby, maar van een geadopteerd kind. Lijkt me een heel andere kwestie.
egoistisch
Ik vind het een zeer egoistische keuze. Iemand opperde al dat je een nanny moet nemen met een (geadopteerd) kind en dat je daar dan suikertante voor wordt.
Vooropgesteld dat ik sowieso al bedenkingen heb tegen internationale adoptie, snap ik niet dat je met jouw beroep en werktijden een kind wil. Volgens mij denk je dat je altruïstische motieven hebt om een kindje te helpen, maar de echte reden is natuurlijk dat jij een kindje wil. En dan schrijf je dat je er meteen een nanny kunt nemen als jij werkt. Dus wat wil je nou? Voor een kind zorgen of het kind als accessoire? Dan zou een hond of kat namelijk ook voldoen.
Iselo
Onzin, je kunt een hond ook geen 40-50 uur alleen laten in een week.
Dat is het nadeel van vragen
We hebben allemaal onze beperkingen. (Veel) werken, geen relatie, weinig geld, een iq van 92, een bipolaire stoornis, een been missen, te weinig slaapkamers, of andere meer of minder terzake doende nadelen. En als je vraagt of je in zo'n situatie een kind mag krijgen zijn er altijd wel mensen die dat met straffe taal afkeuren. uiteindelijk gaat het erom of je zo'n kind liefdevol opvoedt tot volwassenheid, liefst zo zelfstandig en verantwoordelijk mogelijk (maar dat is alleen maar mijn doel, zal vast voor anderen anders liggen).
kinderen willen is altijd egoïstisch
Een kinderwens is per definitie egoïstisch: je doet het voor jezelf. Je verwacht dat kinderen een bepaalde invulling aan je leven geven, een bepaalde behoefte vervullen. Je denkt dat je leven mooier of completer wordt dan zonder kinderen.
De meeste ouders zijn niet fulltime beschikbaar voor hun kind. Die willen/moeten werken (soms weinig, soms veel) en willen daarnaast ook nog andere dingen doen zonder kinderen (een avond op stap met vrienden, sporten). Daarvoor is het fenomeen kinderopvang bedacht. In Nederland maken de meeste kinderen op een of andere manier gebruik van kinderopvang.
Iselo, ik snap jouw uithaal naar Mariël niet zo goed. Waarom zou zij meer altruïstisch moeten zijn dan een gemiddelde Nederlandse ouder (to be)? Of veroordeel jij alle fulltime werkende ouders? Je stelt dat je sowieso je bedenkingen hebt bij internationale adoptie. Mariël overweegt echter een kindje te adopteren in het land waar ze zelf woon en goed weet hoe 'de hazen lopen'. Of zit er iets anders achter jouw kritische bericht?
ja maar katniss
Dat liefdevol opvoeden tot een zelfstandig en verantwoordelijke volwassene kost gewoon heel veel tijd. En bij een geadopteerd kind waarschijnlijk nog eens extra. Als je er zo bewust voor kiest, dan zou ik denken dat je in dat plan vooral ook plek inruimt om die 'tijd' te kunnen bieden (en dat niet alleen de eerste paar weken).
Ja, je kunt het ook doen door veel over te laten aan een Nanny. Dan wordt dat eigenlijk de 'eerste' ouder. Ik (ik persoonlijk dus, mijn mening, niet meer niet minder) vind het dan alleen lastig te begrijpen dat als je zo graag een kind op wilt voeden, dat je er dan voor kiest om dat vooral door een ander te laten doen.
Een paar opmerkingen
Ik heb zelf de voogdij over een kind gekregen toen ik in een ander land woonde, het kind was al wat ouder. Vooraf had ik me al goed geöriënteerd en in Nederland ook al vaker kinderen opgevangen. Het kind is later meegegaan naar Nederland. He tis niet helemaal een succesverhaal geworden, kind is uiteindelijk toch in de jeugdzorg beland, geen OTS of zo, maar in samenspraak met ons de beste oplossing gevonden.
Wat ik zie als problemen van 'hechting' is, dat hechting veel te maken heft met geuren. Je kent het zelf wel: een bepaalde geur roept een herinnering op, veel sterker dan een foto of een verhaal. Die geuren veranderen als je in een ander gezin of een ander land komt.
Een tweede probleem: met een buitenlands kind in Nederland komen leverde twee soorten reacties op: de ene was dat het kind vertroeteld werd als ware het een zeldzaam pandabeertje; het andere probleem was, at 'professionals' op het niveau van onderwijzers, jeugdzorgmedewerkers etc. allerlei platitudes bezigden over het land van herkomst zonder dat iemand ons ook maar iets vroeg (terwijl wij daar vandaan kwamen). Echt racisme heb ik niet ondervonden, sterker nog, de mensen die in mijn buurt op een racistische partij stemden vonden volmondig dat ons kind iets anders was.
Waarom je het wel moet doen: ik denk nog steeds dat de jaren die wij voor het kind gezorgd hebben, dat het kind in die tijd beter af was dan wanneer ze bij haar moeder was gebleven, haar moeder was letterlijk aan het zoeken naar een plek waar zij het kind kon achterlaten. Dat had ook een heel andere plek kunnen zijn dan ons gezin. Ze heeft in die tijd betere voeding, onderwijs, aandacht etc. gekregen dan anders mogelijk was. Ze redt zich nu ook wel, op haar eigen manier (maar dat mag ook, ook al is dat anders dan ik voor haar zou wensen).
Wat ik wel zou overwegen is, dat je nu sterk denkt vanuit 'ik wil een kindje opvoeden'. Je eigen behoefte dus. De keuze om een kind in je leven toe te laten vraagt iets meer dan 'het lijkt me leuk om...'. Het is een keuze die je leven kan veranderen en daar moet je dan wel toe bereid zijn, want je kunt het kindje niet wegdenken als alles moeilijker is dan je vooraf had gedacht.
Een tweede overweging zou zijn: als je al aan 'een gezinnetje' denkt, waarom dan maar één kind? Als je twee kinderen zou adopteren f op een andere wijze zou opvangen zou je kindje meer leeftijdgenootjes en andere kinderen om zich heen hebben, dan alleen maar jou en de nanny. Bovendien zou je keuze voor kinderen dan wat steviger zijn: met eén kindje lijkt het nog alsof je alles gewoon door kunt laten gaan, maar met meerdere kinderen wordt het echt een keuze om naast je werk ook een gezin te hebben. Ik vind dus dat je keuze in het belang van het kind iets steviger moet zijn dan 'ik wil graag een kindje opvoeden'.
Ondertussen zou ik zelf ook helemaal wegsmelten als ik hoor over achtergelaten en gedumpte babietjes. Maakt niet uit wat voor problematiek zo'n kindje zou hebben: elk kind verdient een beter leven dan dat en als ik het gevoel zou hebben dat ik ook maar iets daaraan zou kunnen bijdragen, dan zou ik het doen. Op wat voor manier dan ook. Hoe groot is je huis? Dat was mijn grens.
Tsjor
Nog een toevoeging over hechting
Wat ik heb gezien als iets wat later problemen ging opleveren is het volgende: het kind moet en wil zich handhaven in een ander sociale structuur. Om dat te doen gaan sommige kinderen (zoals mijn pleegdochter) goed rondkijken: hoe doet iemand iets en wat levert dat op? Op basis daarvan wordt gedrag ontwikkeld, maar de implicaties en achtergronden van bepaald gedrag worden niet goed begrepen. een voorbeeld: dochter zag in de klas, dat 'je vinger opsteken en zeggen dat je het niet snapt' positieve aandacht opleverde. Dat deed ze dan ook, maar wat ze niet doorzag en niet kon doorzien is, dat je daarvoor wel enige inspanning moet hebben geleverd in een poging om iets te snappen. Maar het rucje werkte: op een proefwerk dat ze helemaal niet geleerd had schreef ze: ik heb wel geleerd, maar ik snap het niet. En het werkte: de leraar vond dat zeer positief en beloonde haar met extra aandacht en uitleg. Tot die leraar in de gaten kreeg dat ze helemaal niet had geleerd en helemaal niets had gedaan om het te snappen. Dan wordt de houding plotseling anders: boos, vijandig. Dochter begreep dat uiteraard niet en dacht: oké dit werkt dus niet, dan maar wat anders proberen. Zo'n proces herhaalde zich talloze malen: bepaald gedrag leverde eerste positieve aandacht op, daar plotseling (in de ogen van dochter) negatieve aandacht en dan ging ze maar weer iets anders proberen. Ik heb dat altijd verstaan onder de noemer: je inpassen in bepaalde sociale structuren. Geobserveerd gedrag overnemen levert op korte termijn gewenst gedrag op; als de onderliggende intentie van een sociale structuur echter niet wordt begrepen levert het later problemen op: het gedrag is wel goed, maar iemand begrijpt niet wat er eigenlijk bedoeld wordt met dat gedrag.
Dat is in elk geval mijn amateuristische observatie van zogenaamde 'hechtingsproblematiek' bij een geadopteerd kind.
Tsjor
Veel reacties
Bedankt voor alle reacties. Ik heb er veel aan en sla ze op om ze later nog eens na te kunnen lezen. Ik zal als ik een beter toetsenbord tot mijn beschikking heb om op iedereen nog een keer te reageren. Vooral Ada bedankt voor je realistische gedachten, Katniss voor je optimisme en tsjor voor je bespiegelingen over hechting.
Mariel
Nadenken
Mariël, je hoeft niet op elk bericht afzonderlijk te reageren. Maar ik zou je toch willen vragen om na te denken over de vraag: waarom één kind? Als je een groot huis hebt, een nanny kunt betalen en misschien ook nog wel andere hulp, dan zou het wellicht leuk zijn om meerdere kinderen in huis te halen, zodat je echt een druk gezin hebt en niet één kind om op te voeden. Laat het even in je gedachten rond gaan.
Tsjor
uit Trouw van 22-11
Adoptiemarkt is ontspoord, kinderhandel is de praktijk
Ina Hut − 21/11/14, 21:01
© anp. Aankomst van adoptiekinderen uit Haïti op vliegveld Eindhoven, op 21 januari 2010. Tien dagen daarvoor vond daar een zware aardbeving plaats.
OPINIE INA HUT De wereld van adoptiekinderen kent te veel ontsporingen, vindt Ina Hut, oud-directeur van Wereldkinderen. 'De overheid laat andere belangen prevaleren.'
Incidenten? Nee, er is iets fundamenteel mis is in de wereld van adoptie
Begin oktober overhandigden de Vergunninghouders Adoptie het rapport 'De adoptieketen in 2020' aan staatssecretaris Teeven van justitie. Kern van dat rapport: 'Adoptie behoeft blijvende stimulering'. Die presentatie viel samen met de start van het RTL-programma 'Met open armen', dat adoptie wel in een heel mooi daglicht stelt.
Maar de wereld erachter is veel minder mooi dan menigeen kan vermoeden. Het aantal aanvragen van aspirant-ouders is veel hoger dan het aantal beschikbare kinderen. Resultaat: een markt waarbij de vraag het aanbod creëert.
Ooit was ik enthousiast over adoptie. Gaandeweg de jaren dat ik directeur was van Wereldkinderen werden mijn ogen geopend. Diverse adoptiemisstanden kwamen naar boven. Incidenten? Nee, er is iets fundamenteel mis is in de wereld van adoptie. Enkele voorbeelden.
Uit onderzoek (2008/2009) door Wereldkinderen kwamen meerdere misstanden naar voren. Een rechter die een handtekening zet onder een acte waarin staat dat de ouders zijn overleden, terwijl hij weet dat ze leven. 'Fake-ouders' die hun kind afstaan, terwijl het niet hun kind is. Tussenpersonen die geld bieden voor kinderen. Ouders die niet weten dat familiebanden definitief worden doorgesneden en denken dat hun kind terugkomt.
Haïti
De Haïtiaanse overheid wil in 2008 dat adoptieorganisaties duizend euro extra per kinddossier betalen, oftewel steekpenningen. Sommige adoptieorganisaties betaalden al om het proces te versnellen. Wereldkinderen stopte hierop met adopties uit Haïti. Alleen kinderen die al in de procedure zaten, zijn nog voorgesteld. We meldden dit aan Justitie. Het Nederlandse ministerie had geen moeite met steekpenningen. Conform advies van de commissie-Kalsbeek (29 mei 2008): 'De commissie is van mening dat vergunninghouders wel de ruimte moeten hebben om dergelijke 'facilitation payments' te betalen, voor zover dat in bepaalde landen gebruikelijk is.' Andere adoptieorganisaties gingen 'gewoon' door. India
Van de mooie gedachtes die ik had over adoptie, was in 2009 niets meer over
Op verzoek van geadopteerden ging Wereldkinderen op zoek naar biologische moeders. Gevolg was veel weerstand in India. Kindertehuisdirecteuren konden de moeders zogenaamd niet vinden. Geadopteerden gingen zelf zoeken. Biologische moeders werden door hen soms al binnen een dag gevonden. Het was tegenwerking om de business maar door te laten gaan. Dr. Pien Bos heeft twee jaar onderzoek gedaan in India (2008) en concludeerde: 'De moeders doen niet vrijwillig afstand, ze worden in een soort fuik gedreven.'
China
Er zijn vele bewijzen dat directeuren van Chinese kindertehuizen betalen voor het aanbrengen van kinderen. Het kind gaat naar de hoogste bieder. Er zijn speciale 'baby-buying programs'. Het antwoord van China aan Justitie over het kinderhandelschandaal in Hunan in 2005 kwam erop neer dat het beter was deze zaak niet verder te onderzoeken en vooral geheim te houden voor betrokken families, om de band tussen adoptieouders en adoptiekind niet te verstoren.
En dat terwijl Brian Stuy, Amerikaans onderzoeker, stelt dat van meer dan 25 procent van de Chinees geadopteerde kinderen de namen en die van hun ouders bekend zijn bij de autoriteiten. Kinderen worden daar tot 'vondeling' gemaakt en vervolgten voor adoptie voorgedragen.
Wereldkinderen wilde onderzoek doen naar de herkomst van Chinees geadopteerden, maar het Nederlandse ministerie van justitie stak hier een stokje voor. Op straffe van het intrekken van de vergunning! Wereldkinderen stopte daarop met adoptie van gezonde kinderen uit China.
Van de mooie gedachtes die ik had over adoptie, was in 2009 niets meer over. Het verziekte systeem en de intimidatie door Justitie waren destijds voor mij redenen om mijn functie neer te leggen.
De meeste kinderen in de kindertehuizen hebben ouders. Het is daarom beter in te zetten op verbetering van de maatregelen tot bescherming van kinderen in landen van herkomst dan de vraag naar adoptie te stimuleren. Het aanjagen van die vraag leidt in de praktijk tot kinderhandel. Want adoptie is business waarbij autoriteiten andere belangen laten prevaleren.
Ina Hut: was van 2003 tot eind 2009 directeur van Wereldkinderen
Iselo
Ik snap niet zo goed waarom je dit artikel hier neerzet. Voor zover ik heb begrepen woont Marie/81 in Zuid-Afrika en werkt ze daar in een ziekenhuis. Daar ziet ze achtergelaten babietjes. Dat is iets anders dan internationale adoptie door organisaties.
Ik heb eenzelfde soort ervaring in een ander land. Mijn ervaring is ook, dat er ook in die landen wel degelijk gekeken wordt of een eventuele adoptie terecht is: zijn er ouders, staan die de kinderen af, is de eventuele pleegouder geschikt etc. Wij hebben in elk geval ook zo'n screening moeten doorlopen. We hebben verschillende kinderen/jongeren tijdelijk in huis gehad of anderszins opgevangen. En uiteindelijk van één kind de voogdij overgenomen. De beweegredenen van moeder kenden we heel erg goed. In het land zelf zie je zoveel. En maken kleine beetjes soms zoveel verschil voor kinderen: klein beetje aandacht, klein beetje ondersteuning met huiswerk, klein beetje mee laten doen met zwemles, kleding, voedsel, bescherming tegen een moeder die je voor een zak rijst aan een man wil geven, etc. etc. Je kunt zoveel doen en het maakt zoveel verschil, dat het soms gewoon pijnlijk is.
En dan is het nog een tweede vraag of adoptie naar een ander land een uitkomst is. Ik vind dat een ongelooflijk lastige vraag, die echt niet zomaar simpel te beantwoorden is.
Vanuit dat perspectief is de vraag naar adoptie als je in een land als Zuid-Afrika bent een totaal andere vraag dan waar organisaties voor internationale adoptie mee te maken krijgen. Daar speelt geld ook altijd een rol. Naïef idealisme, mensen die het goed willen doen en geld, dat is geen gemakkelijke combinatie.
Ik hoop dat Ina Hut de kans krijgt om een keer in een ander land te gaan wonen en daar met een lokaal salaris enige tijd te leven en te werken. Dan komen alle vragen weer opnieuw langs. Al zal de ergernis over de 'handel' die er is ontstaan in adoptiekinderen zeer zeker neit afnemen.
Tsjor
Tsjor
