9 jaar leeftijdsverschil tussen kinderen. Doen of niet?
Ik heb altijd graag 2 kinderen willen krijgen. Helaas liep het anders, omdat 7 jaar geleden mijn scheiding er tussendoor kwam. Ik heb een zoon van 8, en ik woon inmiddels alweer jaren samen met mijn nieuwe partner. Partner en zoon hebben een hele goede relatie met elkaar.
Mijn zoon heeft ook een stiefzus en een halfbroertje bij zijn vader, waar hij het goed mee kan vinden.
Toch zegt hij vaak dat hij het zo stil vindt bij mij thuis, waar hij natuurlijk alleen is. Het is echt een familiemens die het liefst zo veel mogelijk mensen om zich heen heeft.
Mijn partner zou ook graag vader willen worden, en ik zie het leven met twee kinderen ook nog steeds voor me. Alleen is de situatie natuurlijk inmiddels wel anders, want als het mij nog gegeven is om nog een keer zwanger te worden (ik ben inmiddels 39), dan is er een leeftijdsverschil van minimaal 9 jaar tussen mijn zoon en het kindje.
Ik heb mijn zoon uitgelegd wat het inhoudt om een baby in huis te hebben, en dat hij daar de eerste tijd niet zoveel aan zal hebben. Sterker nog, de baby zal veel tijd en aandacht opslokken. Dit maakt hem allemaal niets uit. Het lijkt hem alsnog prachtig.
Ik zie zelf vooral op tegen de baby- en peutertijd. Weer helemaal overnieuw beginnen en doodmoe zijn door de gebroken nachten. Ik kan wel over die periode heenkijken, en de voordelen van 2 kinderen op langere termijn zien. Maar na de baby- en peutertijd gaat mijn zoon de puberteit in. Zit hij dan nog wel op zijn kleine broer of zus te wachten? Is het het waard, of ga ik mijzelf hiermee een hoop problemen op de hals halen? Ik twijfel zelf nog een beetje, gezien mijn leeftijd en eventuele gezondheidsrisico's.
Ik zou graag ervaringen willen horen van mensen die zo'n leeftijdsverschil hebben tussen hun kinderen, of met een broer of een zus. Zou jij het aanraden?
Pleegzorg/adoptie
Al eens gedacht aan langdurige pleegzorg of adoptie?
leeftijdverschil of niet
Het lijkt me in de eerste plaats belangrijk dat jij en je partner zelf heel graag nog een baby willen hebben. Je neemt geen kind omdat het zo gezellig is voor zijn oudere broer.
Waarom niet? Als jij en je man graag een kind willen dan zou ik er voor gaan.
Wat je zoon wel/niet wil zou ik niet laten meewegen. Hij is 9. Hij kan inderdaad nog niet overzien hoe het zal zijn om een baby in huis te hebben. Hij kan ook niet weten of hij als puber het leuk zal vinden om een klein broertje/zusje te hebben. Daarmee geef je hem een te grote verantwoordelijkheid.
Jullie moeten er allebei achterstaan (je man en jij) en jullie moeten die beslissing samen nemen.
Misschien zal je zoon het geweldig vinden & misschien zal het ook tegenvallen. Of misschien zullen er periodes zijn dat hij het heel leuk zal vinden en periodes waarin hij het minder leuk zal vinden.
Bij ons thuis is er ook een groter leeftijdsverschil tussen de kinderen uit mijn eerste huwelijk en uit mijn tweede huwelijk nl bijna 12 jaar en bijna 15 jaar. Mijn oudste kinderen zijn dol op hun kleine broertje en zusje. Maar de realiteit is ook dat ze deels gescheiden levens hebben. De oudste twee zitten al jaren op de middelbare school en komen op een leeftijd dat ze verder gaan kijken dan huis en gezin naar een toekomst. De kleintjes zitten in de leeftijd van de kinderboerderij, speeltuin en de (kleuter)school. Maar ze kunnen samen ook veel lol hebben en delen ook gewoon leuke momenten.
Ik heb trouwens niet hun mening gevraagd over een broertje/zusje erbij. Dat voelde echt als mijn beslissing. Toen we pleegouders werden heb ik hun hier iets meer bij betrokken en ook met hun overlegd maar ook de uiteindelijke beslissing genomen. Het is namelijk onze
verantwoordelijkheid.
Ik zou dus kijken of jullie er samen (jij en je man) uitkomen en er echt allebei achterstaan.
Geen kind voor het kind.
Eens met bovenstaande, een kind krijgen omdat jij en je partner het graag willen, geen andere redenen laten meewegen.
Als jullie het willen zou ik ook niet langer wachten, je wordt er inderdaad niet jonger op
Zelf zou ik er op mijn 39e jaar geen zin meer in hebben gehad maar jij zit in een totaal andere situatie.
En ja, er zijn hogere gezondheidsrisico's door je leeftijd, maar garanties krijg je nooit met een zwangerschap. Het is een afweging voor jullie samen.
leeftijdsverschil
Hier is het verschil tussen de oudste en de jongsten 9,5 jaar.
Het leeftijdsverschil was juist bij hun heel leuk. Ze hebben een goede band. De oudste woont niet meer thuis en de jongsten gaan vaak bij haar logeren. Dat is erg leuk.
Maar ik lees dat jij er zelf ook wel tegen op ziet. Dat vind ik weer een sterk tegen argument. Anderen zeiden het ook. Als je de keuze hebt, doe het dan niet voor je andere kind, maar voor jezelf.
En realiseer je dat de kans op een tweeling flink toeneemt na je 35. 
Een tweeling is ook super leuk. Maar ook een gezondheidsrisico en veel meer werk dan een eenling.
Ik bedoel: wil je echt een tweede kind (met alle mindere kanten die daarbij horen), of heb je een droombeeld van een ideaal gezinnetje?
Ik ken iemand en die zegt dan: de verwachtingen zijn zo hoog, het kan alleen nog maar tegen vallen.
Onze
Oudste zoon is 12, en de jongste word in oktober 2. Gaat altijd gied hier dus voor het leeftijdsverschil hoef je het echt niet te laten.
Hier acht jaar
En de kinderen hebben t heel leuk samen. Misschien niet zoals kinderen die dichter bij elkaar zitten en met zijn allen bloedstollende competities in bordspellen zit er (voorlopig) niet in maar er is genoeg en op hun manier zijn ze dol op elkaar en dat vind ik een feestje om te zien. Ze hebben ook echt een band en zoeken elkaar op. Oorspronkelijk had ik het graag anders gezien zodat ze echt meer in elkaars wereld zouden zitten maar ik ben zielsgelukkig met wat het nu is.
Ballenbak
Een tijdje terug was hier een verhaal van een kind (ik dacht een meisje) dat altijd mee moest naar dingen die voor haar jongere zusje leuk waren. Zelf was ze 15 en had inmiddels genoeg van ballenbakken.
Afgelopen vakantie stonden we op de camping naast een gezin met een zoons van 15 en 11 en een klein zusje van een jaar of 7. Uitstapjes werden gemaakt met het hele gezin, altijd naar dingen die het kleine zusje ook leuk vond. Af en toe stonden die 2 oudste kinderen te stampvoeten naast de auto, dat ze niet meer mee wilden naar een "ballenbak"!!! Kunnen we niet eens iets doen wat wij leuk vinden en dat zusje er dan niet zoveel aan vindt is jammer!!
Ik zeg natuurlijk niet dat jij er zo mee omgaat, misschien besef jij wel degelijk dat oudere kinderen andere interesses hebben dan jongeren en zal je geneigd zijn op te splitsen bij dagjes uit.
Trouwens niet alleen met dagjes uit, ook in het alledaagse leven, komt je oudste, dan brugger, thuis uit school met vrienden om huiswerk te maken, heeft de jongste de racebaan door de kamer gelegd of doet met vriendinnetjes het concert van K3 na.
Zeker als de jongste een meisje wordt zijn de verschillen groter dan de overeenkomsten.
Persoonlijk zou ik er niet meer aan beginnen. 4 jaar was het maximum wat ik er tussen wilde hebben bij mijn kinderen.
En hier
zijn de kinderen 20, 17 en bijna 9. De oudste twee zijn gek met de jongste en omgekeerd. We hebben er inderdaad wel altijd extra op gelet dat we de oudsten niet meesleepten naar ballenbakken e.d. Dan splitsten we op. Jongste zat met 2 jaaral in de Efteling, daar zou ik normaal nooit naar toe gaan met die leeftijd. Dat was de andere kant.
Maar wat de rest ook al zegt: je moet het ècht zelf willen, lichamelijk is het toch een stuk zwaarder voor jezelf.
uh...
Voor het leeftijdsverschil hoef je het niet te laten. Maar wil je zelf echt een kindje erbij, samen met je huidige partner? Dat is de hamvraag.
Hoe jouw zoon het gaat vinden, daar kun je niets over zeggen. Voor hetzelfde geld hebben de twee straks een spuughekel aan elkaar of wordt grote broer een geweldige leuke broer voor de kleine, whatever.
Maar dat het zo stil/saai in huis is bij jou is GEEN argument.
Maar als dat het uitgangspunt is, kun je overwegen of je een pup of grote hond in huis neemt. maar zelfs als je dat zou doen, moet die overweging in overeenstemming zijn met de wensen van iedereen in huis.
Ballenbak
De argumenten die halve tweeling opvoert kan ik me (logischerwijs) niet echt in vinden. Ten eerste vind ik advies gebaseerd op eigen 'typisch geval van geluk gehad' (nl dat kinderen krijgen qua leeftijdsverschil verliep zoals gepland) een beetje nonsens als je leest dat iemands leven anders is verlopen, beetje neenoor idee krijg ik daarbij.
Ten tweede zijn er altijd combinaties van kinderen die werken en die niet werken, leeftijdsverschil is daar geen allesbepalende factor in. Zo hebben bekenden twee dochters die weinig verschillen in leeftijd en heel veel ruzie maken, theorie van hun moeder is dat ze door het geringe leeftijdsverschil en allebei meisje zijn elkaar in de weg zitten. Ik ken ook een ander voorbeeld waarbij kinderen met gering leeftijdsverschil juist niet werkt. Maar op basis daarvan iemand iets ontraden? Neuh
Natuurlijk is het zeker zo dat je twee leeftijdsfases door elkaar hebt lopen en dat dat wat vraagt. Maar mijn ervaring is dat dat zeker niet per se zo negatief is als geschetst.
En TS heeft nou eenmaal niet meer de kans om het leeftijdsverschil te reduceren naar twee of drie. Pleegkinderen daargelaten maar dat is een andere keuze lijkt mij
Uitjes
Hier is het verschil in leeftijd tussen de oudsten en de jongsten dusdanig dat er maar weinig uitjes zijn die ze allemaal leuk vinden. Dat houdt in dat we minder vaak met z'n allen ergens heen gaan maar wat vaker gesplitst.
Soms zijn er trouwens ook wel dingen die iedereen leuk vindt zoals bijvoorbeeld inderdaad het pretpark. Maar dan splitsen we binnen het pretpark vaak alsnog op.
En af en doen we wel iets samen, zoals van het zomer minigolven, naar de dierentuin (oudsten wilden ook mee), boottocht, strand, zwembad, kasteel bezoeken, museum...
De oudsten zijn overigens wel op een leeftijd dat ze niet meer perse mee hoeven. Ze kunnen ook wel even samen blijven.
We proberen op vakantie altijd genoeg uitjes te bedenken die we samen kunnen doen en daarnaast gaan we dan in twee groepjes ergens heen. Ook geen probleem.
En gedurende het jaar gaan we regelmatig ergens heen met de kleintjes terwijl de oudsten alleen thuisblijven of mijn man of ik ga met de oudsten alleen wat doen. Dat gaat allemaal best.
De oudsten hoeven zelden ergens mee naar toe wat niet leuk voor ze is. De kleintjes zijn op een leeftijd dat ze heel veel leuk vinden, ook dingen die eigenlijk voor oudere kinderen zijn.
Dat vind ik dus niet echt een probleem. De interactie tussen de kinderen is vaak heel gezellig en ze hebben ook echt wel lol samen. De kleintjes kijken enorm op tegen de oudsten en vinden alles geweldig wat ze doen.
Zelf
Ik ben zelf een 'nakomertje'; de brus boven mij is zo'n 10 jaar ouder. Mijn ouders hebben snel na hun bruiloft 3 kinderen gekregen en daarna werden ze 'voorzichtiger'. Zoals dat in veel katholieke gezinnen toen ging. Alleen niet voorzichtig genoeg..
Ik moet zeggen dat ze het goed hebben gedaan. Het zou makkelijk zijn geweest om mijn oudere zussen als extra moeders in te schakelen, maar dat hebben ze niet gedaan. Ze hebben altijd zelf de verantwoordelijkheid genomen. Nadeel is wel dat ik in feite als enig kind ben opgegroeid. De anderen gingen in ontwikkeling min of meer samen op en ik bungelde achteraan. Pas toen ik zelf trouwde en kinderen kreeg trok dat gelijk. Ik heb nu een hele goede band met ze.
Ik zou er zelf niet voor kiezen. Ik snap je wens wel; het verlangen naar een kind met je nieuwe partner. Maar realiseer je wel dat dat betekent dat je nog heel veel jaren zult moeten zorgen, terwijl je bij een ouder kind de vrijheid (om met zn tweeen te genieten) al bijna weer kunt ruiken..
maar reageert ze nog
Zulke uitgebreide reacties, maar ik zie Rozzie nog niet terug. Lees je nog mee?
De kinderen van mijn man en onze samen-kinderen schelen best veel in leeftijd. Vroeger ging dat vaak enorm gezellig, nu zien we ze bijna nooit meer dus het speelt niet meer.
Mijn kinderen (j/m) schelen anderhalf jaar en kunnen het heel goed met elkaar vinden.
Rozzie, wat zeg jij ervan?
Paasei
Ik heb precies dezelfde ervaring, ik scheel 8 en 10 jaar met broer/zus en ze hebben ook nooit hoeven op te passen op mij, iig niet langer dan een 10minutengesprek ofzo, ik kan het me niet eens herinneren. Pas toen zij toevallig allebei nog een kind kregen na mijn oudste zaten we in dezelfde levensfase, daarvoor nooit en ik voelde mij een enig kind. Toen ik 13 was was ik dat eigenlijk ook toen ze het huis uit waren. Mijn ouders hebben toen iemand in huis genomen voor kosthuis, toen had ik een doordeweekse zus
Bewuste keuze
Mijn zus is 10 jaar ouder dan ik en ik heb dit persoonlijk altijd fantastisch gevonden. Als mijn ouders het te druk hadden, dan had mijn zus altijd tijd om met mij te spelen. Toen ik mijn eerste vriendje had, was mijn zus de eerste die het wist, hetzelfde met de eerste kus en toen ik voor de eerste keer moeder werd, heb ik heel veel steun gehad aan mijn ‘grote’ zus. Nu zie ik hetzelfde gebeuren met haar kinderen en mijn kinderen. Daar zit ook een groot leeftijdsverschil tussen, maar die doen het samen echt wel goed. Op zich is het leeftijdsverschil dus niet zo’n groot probleem. Wat wel belangrijk is, is de reden waarom jullie er nog een kindje zouden bijnemen. Dat hoef je echt niet te doen voor een van je andere kinderen, maar dit moet een bewuste keuze van jou en je man zijn.
Bij toeval
Mijn kinderen schelen bijna 6 jaar en die van mijn zus 8 jaar. De middelste twee (haar oudste, mijn jongste, schelen half jaar) zijn dikke maatjes en hebben elke dag contact (Skype, facetime). Haar oudste is wat gemoedelijker dan de mijne en vindt het helemaal prima om mee te gaan naar kinderboerderijen en speeltuinen. Bij ons allebei kan de jongste zich niet fatsoenlijk gedragen als er te lang dingen moeten worden gedaan die ze stom vinden.
Ik denk dus eigenlijk dat het kindafhankelijk is. Mijn moeder heeft het meest met haar jongste zus, met wie ze 7 jaar scheelt. Dat is altijd zo geweest, terwijl ze ook brussen heeft met wie ze minder dan 2 jaar scheelt.
Kortom, als je er nog een wilt, zou ik leeftijdsverschil geen belemmering laten zijn.
Beste rozzie
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees
Echt alles hetzelfde...
1 dochter dan wel van 8
Gescheiden..
Lieve vriend en dan met zoon van 5
En nu dan ook sterk de wens om nog weer moeder te worden..
Ook door de scheiding geen tweede kind in beeld geweest.
nou...
Ik zeg doen.... Maar dat komt misschien omdat ik wil maar niet meer kan of mag... Mijn oudste is ruim 12 en de jongste van mijn man net 5. Die vinden elkaar super lief.... Samen spelen, tekenen en puzzelen. Terwijl mijn eigen jongste van bijna 11 en zus van dus dik 12 een hekel aan elkaar hebben. Leeftijd zegt niks. Laat je gevoel spreken, en kies vanuit je hart.
leeftijd zegt niks
leeftijdsverschil zegt echt niks. ik heb een zus van twee jaar ouder, daar heb ik echt niks mee, we spreken elkaar nooit.
een vriendin van me was 16 toen ze nog een zusje kreeg waar ze echt helemaal gek op was. inmiddels heeft ze zelf ook al kinderen en is het een heel gezellig clubje. zij is nu 39 en haar zusje alweer 23 en haar eigen kinderen rond de 10. ze gaat heel vaak samen met haar zusje winkelen enzo, heeft er echt een vriendin aan.
