2.5 jaar proberen om zwanger te worden

Ja, wat een ellende...

Die mensen die zeggen dat je er teveel mee bezig bent moeten een spreekverbod krijgen. Die wrijven nog fijn even zout in de wonde, in plaats van jullie te steunen. Kennelijk vinden mensen toch dat er altijd een "eigen schuld, dikke bult" verhaal aan vast moet zitten. En iedereen heeft dan zo'n verhaal van mensen die het na 10 jaar eindelijk opgegeven hadden en meteen zwanger waren. Maar zo'n verhaal hoor je altijd achteraf. Dan zeggen mensen: "eigenlijk hadden we het al opgegeven". En dat is een leugen, want natuurlijk hoopt iedereen diep in zijn hart dat het nog gaat lukken. Bovendien ben je er het eerste jaar helemaal niet mee bezig, omdat je ervan uitgaat dat het lukt. Dus volgens die logica had de baby dan het eerste jaar moeten komen, maar dat doet hij helaas niet altijd.

Gelukkig zijn je kansen tegenwoordig heel goed, zeker als er bij jullie beiden nooit een afwijking is gevonden. Gewoon doorgaan dus, en laat je niet boos maken door broodje aap verhalen van mensen die elkaar napraten!

Zelfde ervaring

Ik heb dezelfde ervaring als jij, zij, ongeveer zo lang bezig geweest als jullie om zwanger te raken. Vreselijke periode vond ik het. Iedereen die om je heen zwanger raakt en vragen aan je stelt (wij hebben -te - lang niet verteld dat we wel wilden maar dat het niet lukte, dus wat dat betreft minder van die vervelende opmerkingen dat je er niet zo mee bezig moet zijn.

Uiteindelijk,ben ik tussen de iui behandelingen door spontaan zwanger geraakt, toen we een lang weekend naar het buitenland gingen en daardoor een behandeling,moesten overslaan .

We zijn nu Super gelukkig met twee kinderen. Tweede duurde ook weer even voor het lukte, maar ging gelukkig veel sneller.

Ik kan je weinig advies geven dan moed houden. Als je het er echt moeilijk mee hebt, kan het fijn zijn naar maatschappelijk werk of zo te gaan, om er met iemand over te praten. Dat heeft mij wel geholpen.

Maar hoewel onbegrepen fertiliteit beter is dan horen dat je iets hebt waardoor je GEEN kinderen kunt krijgen, is het ook heel frustrerend. Het is niet duidelijk dat er een probleem is en toch raak je niet zwanger.

Oh trouwens, wij hebben toen tijdens de behandelingen in het ziekenhuis het hele traject rond adoptie al opgezet. Wij waren begin 30 en begrepen dat het adoptietraject 5 jaar duurt. Als je daar te lang mee wacht ben je boven de 40 en mag je niet meer een baby adopteren.

Toen wij met dat traject bezig waren (wat overigens zeer interessant en leerzaam was met alle groepssessies), kreeg ik wel een soort van rust over me: de sterke overtuiging dat ik net zoveel van een adoptiekindje zou houden als van een biologisch eigen kind EN het gevoel dat we linksom,of rechtsom wel een kind zouden krijgen. Dat heeft -misschien- toch voor een zekere rust bij ons gezorgd, waardoor,het uiteindelijk lukte? Ik weet het niet of dat zo is, of dat het puur geluk/toeval was dat het toen lukte.

Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je snel zwanger bent. En dat je dan een miskraam bespaard blijft (die heb ik ook nooit gehad).

Tot slot, ik heb in die periode ook veel gehad aan Freya, de patientenvereniging op dat vlak, door ervaringen met lotgenoten uit te wisselen. Ik weet niet of die nu een apart forum hebben, toen ging het nog allemaal op papier .

Ja,

Ik ken een gezin dat eerst van IVF naar IVF ging. Het zag er echt naar uit dat het niet meer zou lukken. Eindelijk was het raak: een tweeling. Een jaar later was ze opeens spontaan weer zwanger: weer een tweeling!

Er is gewoon geen peil op te trekken en dat is enorm lastig. Het beste lijkt me wat Cecile doet: gewoon je leven blijven leven en niet alles hiervan afhankelijk maken. Niet omdat je dan meer kans zou hebben, maar omdat het nu eenmaal je leven is.

gewoon je leven blijven leven

Evanlyn geeft een goed advies: "gewoon je leven blijven leven en niet alles hiervan afhankelijk maken. Niet omdat je dan meer kans zou hebben, maar omdat het nu eenmaal je leven is."

Alleen dat "gewoon" is niet zo simpel als je zo met behandelingen bezig bent en iedereen je "goed" advies geeft "er niet zo mee bezig te zijn".

Ik denk wel dat het belangrijk is dat je accepteert dat dit iets is waar je niet (of in elk geval maar beperkt) invloed op hebt.

En dat je voor jezelf accepteert dat er misschien nooit een zwangerschap komt.

Na mijn gesprekken met verschillende hulpverleners had ik wel die "acceptatiefase" bereikt: ik had sterk het gevoel dat mijn geluk niet (meer) van het krijgen van kinderen afhankelijk was. Dat ik ook zonder kinderen wel gelukkig kon worden.

Dat is denk ik belangrijk. Zelfs als je nog steeds kinderen wilt, dat je dan niet daarvan afhankelijk bent.

En verder niet luisteren naar mensen met "goed" advies.

gezondheid?

hoi, naast dat ik het heel vervelend vind voor je, sluit ik me aan bij de rest: toch hoop houden en wel (ondanks dat dat heel moeilijk is) niet te veel op focussen, misschien doet de stress toch wat...
verder: ben je te zwaar en eten jullie gezond? dat kan ook helpen.

Ook drie jaar ploeteren

Ik begrijp je gevoel. Het idee dat het nooit meer lukt misschien is zo deprimerend. Het levert spanningen en verdriet op. Bij ons is het na drie jaar ploeteren gelukt met IVF. Wat mij op de been hield tijdens die periode was het idee dat we het met zijn tweeën ook heel leuk zouden hebben, ondanks het gemis van kinderen die we heel graag wilden en ondanks de spanningen die er tussen ons soms waren door het hele traject. We hebben samen in de jaren dat ik nog niet zwanger was een paar mooie reizen gemaakt. Achteraf zie ik dat als een cadeautje. Het was zo goed voor ons om ons te realiseren dat we samen al heel gelukkig waren.
Wat ik altijd vervelend heb gevonden was dat de oorzaak bij mijn man werd gelegd. Pas jaren nadat we kinderen hadden gekregen, ontdekte ik dat mijn cyclus, die tussen de 24 en de 37 dagen schommelde, in medische termen onregelmatig was en een oorzaak kon zijn van onze verminderde vruchtbaarheid. Daar is in al die jaren dat we bezig waren nooit aandacht aan geschonken. Misschien was het hele gedoe met IVF niet nodig geweest als we beter op die cyclus hadden gelet.
Zo kunnen er dus kennelijk soms oorzaken over het hoofd worden gezien

Laat los

Van de mensen die zeggen dat je er niet mee bezig moet blijven, is goed bedoeld, al kan ik wel begrijpen dat het moeilijk is...

Vrienden waren 3 jaar bezig zwanger te raken, na 3 jaar gaven ze op, met de gedachten dat het niet voor ze was weggelegd en hun leven totaal een andere wending gingen geven, geaccepteerd dat het niet lukte en los gelaten.
Andere grote plannen, emigreren, totaal ander leven enz enz
En plots! Zwanger! En ze moesten weer al hun plannen veranderen
Ik bedoel maar, zo kan het ook
Je hoort het wel vaker dit soort verhalen

moedeloos/maar probeer hoop te houden

Hallo Dames,

Ik ben ook al een tijd bezig met het zwanger raken.
Ik ben in 2006 1x zwanger geraakt, dat was een zwangerschap van 7 weken ik kreeg een miskraam. Vijf jaar daarna liep mijn relatie stuk.
Na een jaar even geen relatie leerde ik iemand kennen. Super leuke een aardig man, waar ik nu een relatie mee heb. Wij proberen nu 3 jaar zwanger te raken helaas lukt het niet, we hebben allerlei onderzoeken gedaan, alles was goed. Zelfs de ivf behandeling gingen niet goed. Mijn laatste ivf poging was in maart 2014. Ik vind het heel raar dat ik in al die jaren maar 1x zwanger ben geraakt. Als ik de andere berichten leest denk ik nu ineens sommige zijn helemaal nog geen een keer zwanger geraakt, dat is nog vervelender. Ik heb nu besloten om niet meer ziekenhuis in en uit te gaan, het voor mij te zwaar al die telleurstellingen. Ik hoop dat het spontaan gebeurt.
Ik probeer het naast me neer te leggen ( dat is best moeilijk ), en vooral te genieten van mijn leven.

lichamelijk gezond en ongewenst kinderloos

Ja, heel moeilijk te accepteren als de kinderwens heel groot is. Ik lees mooie reacties, o.a. om niet je leven er door te laten bepalen.
Ik ken een stel die het hadden 'opgegeven' en een andere invulling voor hun leven hadden gekozen waar ze met liefde en passie mee bezig zijn. Na 25 jaar ( ja echt) zijn ze nu zwanger...én heel blij er mee.Dus hou vooral hoop.

Een andere invalshoek is vanuit de pre- en perinatale psychologie, waarbij het uitgangspunt is dat je eigen zwangerschapstijd en geboorte je een blauwdruk voor je leven geeft. Die blauwdruk beïnvloed je gedragspatronen en kan mogelijk een emotionele blokkade vormen om niet zwanger te raken. Als je eigen geboorte levensbedreigend was (emotioneel gezien) kan dit de kansen om zwanger te raken beperken. Ook het lost-twin thema is een voorbeeld (zie boek: 'Het drama in de moederschoot' . Er is nog weinig aandacht voor deze tak van de psychologie. Anna Verwaal heeft ook in het Nederlands informatie op haar website. Googlen op pre- en perinatale psychologie kan.

Zelfde schuitje

Hoi Claudia,

Ik zit op dit moment ongeveer in hetzelfde schuitje als jou, ook 2 jaar bezig, alle basis onderzoeken doorlopen en er lijkt vooralsnog niks mis te zijn (tegen mijn gevoel in) Nu aan het begin van het traject en binnenkort voor een intake gesprek. Ik zie er onwijs tegenop en weet het op het moment even niet meer. Het is mijn allergrootste wens en het doet me verdriet dat het niet gelukt is op de normale manier. En inderdaad iedereen om mij heen word zonder moeite zwanger. (tenminste zo lijkt het)
Ik hoop dan ook dat het jou inmiddels gelukt is en ben heel erg benieuwd. En zo ja, hoe? ?
Ik hoop dat je mijn reactie leest. Ik beb best wel op zoek naar mensen die het zelfde doorstaan (hebben) als ik, want het is niet niks daar ben ik inmiddels wel achter.

Herkenbaar

Alle verhalen hier zijn ZO herkenbaar!

Zelf zijn wij nu 7 maanden gestopt met de pil, eerst heb ik een 4 maanden moeten "afkicken" van de pil zoals mijn dokter het noemde. Dit kwam omdat mijn lichaam zo gewend was geraakt aan de hormonen dat het nu niet meer zonder kon. Ik werd meteen misselijk, braken, gespannen borsten,uitgebleven menstruatie... En heb dus eerst 2 maanden gedacht dat ik echt zwanger was. Tot de dokter dan met het oordeel kwam dat het waarschijnlijk het "afkicken" moest zijn. Hartverscheurend was dit, ik had nog net geen babybedje gekocht maar verder was ik al helemaal ingesteld op het zwanger zijn.

Maanden van slecht voelen gingen voorbij toen ik eindelijk mijn maandstonden kreeg! Ja nu kunnen we beginnen dachten we! Mijn cyclus blijkt helaas aan de lange kant te zijn (35 dagen) wat dus ook wil zeggen maar 1 kans in de 35 dagen.... Pfff
Ondertussen dus 7 maanden verder en 1innestelling die mislukt is (van de huisarts mocht ik het geen miskraam noemen omdat het daar te klein voor was...) de mensen om me heen blijven maar aanhalen dat we geduld moeten hebben dat het dan wel zal lukken, dat we nog zo jong zijn en dat onze tijd wel zal komen. Och later ga je blij zijn dat je die paar maanden rust nog hebt gehad! Dit zijn net de dingen die ik en nuemand hierboven wil horen op deze momenten. Wij willen allemaal een klein wondertje en zijn er helemaal klaar voor en dit wil maar niet lukken. En ronddom je, zie je plots overal zwangere mensen lopen die er eigenlijk helemaal niet klaar voor zijn. Enorm frustrerend vind ik dit!

Sorry ik moest mijn gal even spuiien omdat er uit mijn omgeving zo weinig begrip komt

Zelfde ervaring

Ik heb eenzelfde ervaring. Met IUI lukte het niet, IVF ging ook mis en uiteindelijk is het gelukt met ICSI.
Maar.....ik ben wel gaan zoeken naar mogelijke oorzaken en kwam erachter dat er meer bij komt kijken.

Als je bekken niet goed staat (bij mij waren ze gekanteld), dan kan een embryo niet nestelen.
Simpel op te lossen via een orthomanueel arts. Die kan kijken of je recht staat.
Ook een osteopaat kan kijken of alles goed op zijn plek zit.
En ik ben via een goed alternatief arts erachter gekomen dan één van de medicijnen een verkeerde uitwerking had op mijn lever (via onderzoek kon hij dit meten). Met druppeltjes ging dat goed.

Toen mijn bekken recht stonden en ik die druppeltjes nam, was ik direct zwanger.

Het schijnt dat de driehoek : lever, hypofyse en (weet niet meer) goed moeten werken anders word je niet zwanger.

Ik herken je hele verhaal. Zo moedeloos, alsmaar wachten, proberen, opnieuw de moed verzamelen. Iedereen werd zwanger en jij niet. Ik vond het een zware tijd.
Ik heb er 2 jaar over gedaan.

Ik kan je alleen maar het advies geven : ga op zoek naar mogelijke oorzaken.

Reactie

Hoi allemaal,

Ik las je berichtje uit 2015 (claudia) en mijn situatie lijkt er erg op. Ik wilde daarom graag reageren, ondanks dat het een oud berichtje is.

Ik hoop dat het intussen bij je gelukt is..?
Wij zijn zelf 27 maanden bezig, en tot nu toe blijft het ook stil. Ook geen miskraam of iets. Helemaal niets.

Wij hebben (nog) geen hulp gezocht, omdat we nog niet weten of we dit willen. Willen zo graag dat het spontaan lukt. Ik heb wel veel stress gehad de afgelopen tijd. Dat kan misschien wel meespelen..

Verder ook onbegrepen, zo voelt het.. Moeilijk om zoveel zwangeren om je heen te zien

Groet, Yasmine

Pilgebruik

Niet heel vreemd als na pilgebruik of andere hormonentroep die je eigen hormoonhuishouding platlegt, je cyclus niet altijd op gang komt en zwanger worden ook moeilijker kan worden. Dan zou je de natuur een handje moeten helpen en je hypofyse ondersteunen, de verergerde oestrogeendominantie tegengaan en ontstane tekorten door pilgebruik zoals zink, moeten aanvullen.