16 april 2025
Ik deed mijn kind in verkleedkleding naar school maar het was helemaal geen verkleeddag
MAMA, IK WIL ALS SUPERHELD!
Het begon allemaal de avond ervoor. Mijn kind was helemaal hyper. "Morgen is het verkleeddag!" riep hij "Juf heeft het gezegd!"
Ik dacht nog: oh shit, was dat vandaag? Stond dat dan in de nieuwsbrief? Eerlijk gezegd, lees ik de nieuwsbrief zelden. Maar goed, hij klonk stellig en ik had geen reden om eraan te twijfelen.
Dus daar stond ik dan om half negen ‘s avonds een Superman-outfit, compleet met cape, uit de verkleedkist te vissen. "Gaaf!" riep hij: "Ik word de coolste van de klas!"
Hij is er helemaal klaar voor!
De volgende ochtend liep hij stralend de deur uit. Helemaal in zijn element. Vol trots de cape wapperend en zijn knuistjes in zijn zij alsof hij elk moment kon opstijgen.
Op het schoolplein keek ik even rond. Hmmm. Weinig verklede kinderen. Maar goed, misschien waren we gewoon vroeg.
Een moeder lachte: "Zo, wat een geweldige outfit!"
Trots knikte ik "Ja, hè?" "Hij is er helemaal klaar voor!"
Toen werd ik een beetje ongerust.
"Oh… uhm… is het vandaag geen verkleeddag?" vroeg ik voorzichtig.
Haar gezicht vertrok: "Nee… volgens mij niet?"
Mijn maag draaide om "Oh."
Oh.
Hij was de enige
Ik zag de realiteit op me af komen. Geen andere superhelden. Geen prinsessen. Geen piraten. Alleen mijn kind was verkleed. Vol zelfvertrouwen rende hij naar de klas.
En toen zag hij het ook.
Hij stopte, keek om zich heen en zijn cape hing ineens wat slapjes. Zijn gezicht betrok.
"Mama?" vroeg hij zacht "Waarom heeft niemand anders een verkleedpak aan?"
Ik kon wel door de grond zakken.
Paniek… wat moest ik doen?!
Opties:
- Hem snel omkleden? Nope. Geen extra kleren mee.
- Hem mee naar huis nemen? Alsof ik dat nog kon maken.
- Doen alsof het de bedoeling was? Juist. Dit was mijn enige optie.
Ik zakte door mijn knieën. "Lieverd, weet je wat? Superhelden wachten niet op verkleeddagen, superhelden zijn gewoon elke dag superheld."
Hij keek me twijfelend aan.
Ik hield vol en zei: "Jij bent vandaag de dapperste van allemaal, want weet je wat echte superhelden doen?" "Die durven zichzelf te zijn."
Hij slikte. Keek weer naar de klas.
En toen – godzijdank – trok hij zijn kin omhoog.
"Ja, want ik ben Superman."
Ik knikte. "Precies en Superman geeft nooit op."
Het moment van waarheid
Hij stapte de klas in. Een paar kinderen keken op. Sommigen giechelden. Mijn hart bonkte.
En toen gebeurde het.
"Woooow!" "Vet!" riep een jongetje.
Mijn zoon straalde.
"Mag ik straks ook jouw cape aan?" vroeg een ander kind.
En dat was het. De spanning verdween. Hij hoorde er gewoon bij. De juf knipoogde naar me. "Superleuk, laten we er gewoon een superheldendag van maken."
Ik knikte dankbaar en liep naar buiten.
Opmerking voor mezelf: voortaan de nieuwsbrief wél goed lezen.
