6 november 2019 door Chantal van der Vet
Chantal is slaapcoach voor baby’s. Dagelijks spreekt ze oververmoeide ouders die alles al hebben geprobeerd om hun baby te laten slapen. In haar columns neemt ze je mee naar de gezinnen waar ze over de vloer komt. Lees hier het verhaal van Boaz, een oververmoeide baby van 10 maanden met verborgen reflux. Hij slaapt weinig en huilt veel.
Vandaag mag ik op huisbezoek bij Claudia en Jeff. Zij hebben een zoontje, Boaz, van 10 maanden die erg slecht slaapt. Voor mij zitten twee jonge lieve ouders die flink pech hebben gehad met de start van hun baby. Ze vertellen mij dat hij een echte huilbaby was en het weken duurde voordat er verborgen reflux werd ontdekt. Toen de behandeling eenmaal was gestart, ging het langzaam beter met zijn gezondheid. Toch wil het slapen niet echt lukken. ’s Avonds wordt hij vaak krijsend wakker. Mama hupst en wiegt om hem weer in slaap te krijgen. Ze hebben alles al geprobeerd. Erbij blijven en troosten maar ook drie dagen achter elkaar maar laten huilen. Dit konden ze niet aanhoren en daarom zijn ze er weer mee gestopt. Ze werden er zelf helemaal gestrest van. In de nacht zijn ze constant bezig om hem te laten slapen. Ze weten niet wat er met hem aan de hand is. Heeft hij pijn?
Boaz slaapt zo’n acht bij elkaar gesprokkelde uren in de nacht afgewisseld met huilen. De ouders slapen echt nog een heel stuk minder. Claudia en Jeff zijn aan het einde van hun Latijn. Ik heb het met ze te doen. Maar ik verzeker ze dat er een hoop winst is te halen in het dagritme en de manier waarop het slapen nu gaat. Ik vraag ze om een uitgebreide intake in te vullen en twee daglogs bij te houden zodat ik hier goed in kan duiken. Vol goede hoop gaan we uit elkaar. Ik geef alvast het advies mee om elkaar goed af te wisselen de komende tijd.
Boaz is duidelijk oververmoeid. Hij heeft geen lekker ritme en laat een patroon zien van vaak wakker worden. Hij kan zelf de verschillende slaapcyclussen niet aan elkaar plakken. Na 45 minuten wordt hij weer wakker en zet het dan op een brullen. In de ochtend gaat het slaapje wel goed. Dat is het enige moment dat het lijkt te kloppen. Boaz heeft veel hulp nodig bij het in slaap vallen van zijn moeder. Dat heet een afhankelijke slaapassociatie. Hij kan zichzelf niet troosten om weer in slaap te vallen. Het heftige huilen kan natuurlijk nog duiden op de verborgen reflux maar dat hoeft niet. Ik wil eerst met dit gezin aan het ritme werken. Kijken of de boosdoener in eerste instantie oververmoeidheid is.
Ik geef het advies om de slaaptijden te veranderen. Door op de juiste momenten een slaapje aan te bieden zal hij in de avond niet zo oververmoeid zijn. Tegelijk gaan we werken aan het zelf in slaap leren vallen zonder dat hij verlatingsangst heeft. Over de reflux kan ik kort zijn: daar moet een arts naar kijken. Boaz is natuurlijk gegroeid en misschien is de dosis niet meer afdoende. Ik geef het advies om Boaz in het volgende ritme te krijgen waarbij we werken met wakkertijden:
7.00 uur wakker
9.00-10.30 slapen
13.30-15.00 slapen
19.00 uur bedtijd
Met een heel duidelijk en uitgebreid plan gaan ze aan de slag. We spreken af dat we na drie dagen weer contact hebben. Als ik ze na die dagen bel,zijn ze nog niet zo positief. Overdag lijkt het wel te lukken. Het inslapen kan nog wat langer duren maar hij pakt nu wel twee goede slaapjes. Maar in de nacht zijn ze nog druk bezig met Boaz neerleggen. Ik moedig ze aan om vooral te werken aan de dag. Als de oververmoeidheid straks is weggewerkt gaan de avonden en nachten ook beter. Ze beloven vol te houden.
We zijn ruim een week verder als ik weer contact heb met Claudia en Jeff. Ze klinken blij aan de telefoon want Boaz heeft voor het eerst een goede nacht gemaakt! En er is nog een verandering. Boaz lijkt al veel minder boos en is overdag vrolijk en gezellig. Het nieuwe ritme lijkt te werken. Volhouden nu!
Na drie weken praten we weer. De ouders vertellen me dat het heel goed gaat met Boaz. Hij kan steeds beter zelf in slaap vallen en de nachten zijn een stuk minder rommelig. Boaz slaapt door of hij wordt kort wakker en gaat zelf weer slapen. Ze hebben echt goed hoop dat het ergste achter de rug is. Wat zijn ze blij. Wel merken ze dat ze zich echt aan de tijden moeten houden want hij is snel van slag als het ritme anders loopt. Ze realiseren zich maar al te goed hoe belangrijk het is om dit te blijven hanteren.
Ongelooflijk wat een verschil met drie weken geleden. Het lijkt wel of ik met andere mensen praat. Ze zijn zo ontzettend opgelucht. Ik ben heel trots op ze. En met een fijn gevoel gaan we uit elkaar. Claudia en Jeff kunnen het vanaf nu zelf, samen met Boaz.
