1 mei 1999
Hartelijk welkom bij het mei-nummer van Ouders Online.
Bijna iedereen kent het gevoel: je vindt je eigen problemen geweldig groot en belangrijk, en dan zie je iets verschrikkelijks of hoor je iets dramatisch, waardoor je eigen leed opeens verschrompelt tot minimale proporties.
Vervolgens kom je in opstand: "Natuurlijk zijn er altijd ergere dingen denkbaar, en in het licht van de eeuwigheid stélt mijn geval ook weinig voor, maar zijn mijn emoties dan ook opeens met terugwerkende kracht minder heftig? Nee toch?" Waarna je in totale verwarring blijft zitten met de mentale brokstukken. Hetzij in de vorm van een schuldgevoel ("ik mág me helemaal niet zo rot voelen"), hetzij in de vorm van opstandigheid ("mijn gevoelens neemt niemand mij af"), of domweg leeg en stuurloos ("ik weet het ook niet meer").
Een dergelijk proces ontrolt zich regelmatig op ons Forum, onder andere bij "Voor de zwangerschap". Die rubriek trekt grofweg twee soorten mensen: zij die zwanger willen worden (maar daar vooralsnog niet in slagen, en telkens weer door een diep dal gaan als ze tóch weer ongesteld worden), en zij die net een miskraam beleefd hebben. Met name de laatste categorie neemt het de eerste categorie soms zeer kwalijk dat ze zo moeilijk kunnen doen over een streepje meer of minder op het Predictor-staafje, terwijl ze zelf net geconfronteerd zijn met DE DOOD. Waarna het hele scala van emoties (wie is er het zieligst) weer afgewerkt wordt.
Wijzelf beleefden dit gevoel de afgelopen maand, toen we ons grote ontwerpproject startten. Ons idee was: laten we beginnen met het inventariseren van ergernissen, om zo een vruchtbare basis te creëren voor het bedenken van creatieve oplossingen. Hoe groter de ergernis, hoe meer power voor innovatie, dachten we. En wat blijkt: de grootste ergernissen blijken de kleinste zaken te betreffen. Billendoekjes die niet goed uit hun doosje komen, Danoontjes die omvallen, overblijf-bekers die lekken, enzovoorts. Inderdaad, heel erg allemaal, maar tamelijk futiel in het licht van het wereldleed.
En dan heb ik het nog niet eens over Kosovo. Wat daar gebeurt is dermate geschift dat het niet of nauwelijks invloed kan hebben op ons eigen doen en laten. Het bloedbad in Littleton, Colorado, waar twee pubers een halve school overhoop schoten, komt wat mij betreft wél in aanmerking voor het relativeren van onze eigen bezigheden. Omdat het rechtstreeks te maken heeft met ons eigen leven. Het gebeurt in de geciviliseerde wereld (en niet in die Middeleeuwse modderpoel op de Balkan), het roept vragen op over onze eigen maatschappij (kan zoiets ook in Nederland gebeuren, of is dat ondenkbaar), en het dwingt ons om na te denken over onze rol als ouders en opvoeders (wat kunnen we doen om te voorkomen dat onze eigen kinderen zo door het lint gaan?).
Wat mij nog het meeste getroffen heeft over dat gedoe in Amerika, is niet zo zeer de shootout zelf, als wel de volstrekt debiele manier waarop de plaatselijke ouders, oudercommissies, schoolhoofden en overheidsinstanties erop gereageerd hebben. Opeens worden er kinderen van school gestuurd omdat ze een regenjas dragen, of computerspelletjes spelen, of geen zin hebben om mee te doen aan de reine körperkultur van het football-team of de cheer-leaders.
Schrikt u er niet voor terug om even goed te grienen achter uw PC, surf dan naar http://slashdot.org (News for Nerds), alwaar u een serie schokkende ontboezemingen aantreft van een aantal doodgoeie kinderen die het op dit moment heel moeilijk hebben. De muurbloempjes en de puistenkoppen, zeg maar, die stuk voor stuk al veel langer rondlopen met het idee om eens flink met de Uzi uit de heup te kuchen, maar daar slechts van weerhouden worden door zich af te reageren met een spelletje Doom op zijn tijd. Het sociale isolement waarin ze zich bevinden is al treurig genoeg natuurlijk, maar het feit dat ze na "Littleton" nog verder met hun rug tegen de muur worden gedwongen, is ronduit misselijk-makend.
Waarmee we uiteindelijk weer aanbelanden bij fase 3: de verwarring over onze eigen bezigheden. Moeten we ons Droom-design gewoon maar staken, omdat een wanhopige nerd of een radeloze geek belangrijker is dan een doosje voor billendoekjes? Ja en nee. Natuurlijk zijn er belangrijker dingen te bedenken dan een onhandige verpakking, maar die verpakking blijft gewoon onhandig. En daar mag je best over klagen, vinden wij. Vanwege de enorme bron van creativiteit die we aangeboord blijken te hebben, hebben we de inzendtermijn zelfs met een maand verlengd.
