3 januari 2019 door Paul Morsch
Astrid en Paul zijn de ouders van drie kinderen Bram (4), Anne (10), Lot (11). Astrid werkt sinds kort fulltime. Paul is sindsdien huisman.
‘Ize gaat de komende weken een workshop doen bij het Nationale Ballet,’ zegt Jolanda. Daarna vervolgt ze met gedempte stem, ‘Hier, op onze balletschool, kunnen ze haar niets meer leren. Heel ok school. Heel ok docenten. Betrokken en lief. Zoals je dat hier buiten de Randstad verwacht. Allemaal mensen die waan-zin-nig hun best doen. Maar niet het docentenmateriaal om die kinderen to the next level te brengen.’
‘Jee,’ zeg ik welgemeend.
‘Ja zeg dat wel, gaat Jolanda verder. ‘Bij die workshops van het Nationale Ballet zie je pas goed welk potentieel die meiden onbenut laten. Echt waan-zin-nig. Met één workshop maken ze al enorme sprongen.’
‘Is Ize al vaker geweest?’
‘Ieder kwartaal. We slaan er niet één over. Vanaf haar vijfde doen we dat. En daarmee waren we aan de late kant zeiden ze toen al. Het kan al vanaf vier.’
‘Jee.’
‘Nou, wat heet. Waarom doet Lot eigenlijk nooit mee? Het is ook voor de minder uitgesproken talentjes heel nuttig. Die gaan misschien zelfs wel het meest vooruit. Jullie kunnen met ons meerijden. Het is maar honderdvijftig euro of zo. Gezellig.’
‘Honderdvijftig euro? Dat vind ik best veel,’ zeg ik, ‘voor twee uurtjes ballet.’ Jolanda kijkt me een paar seconden aan en gooit haar hoofd iets achterover.
‘En dat is dus waarom Lot ballet als Lot. Los van de genen. Je mag nooit bezuinigen op je kinderen. Kinderen zijn de toekomst.’
‘Ik geloof dat ik Lot er ook helemaal geen plezier mee doe eigenlijk. Lot vindt dansen leuk hoor, maar ze is ook met enige regelmaat niet naar les te branden.’
‘Ize moet ik echt afremmen. Als ik Ize haar gang zou laten gaan, zou ze hele dagen dansen. Ik geef haar drie à vier keer per week nog zelf les. Gewoon thuis.’
‘Jee.’
‘Ik zou willen dat mijn moeder mij vroeger zo geholpen had met ballet. Dat ik vroeger de kansen had gekregen die Ize nu krijgt. Ize weet dat wel hoor, dat ze zo bevoorrecht is. Ze is heel dankbaar dat ze dit allemaal mag en kan.’
Lot en Ize komen gearmd de school uit. Lachend.
‘Mogen we samen spelen?’ vraagt Lot.
‘Ize wil vanmiddag oefenen voor de balletworkshop van komend weekend,’ zegt Jolanda tegen Lot. Ize buigt het hoofd. Dan richt Jolanda zich weer tot mij. ‘Wat moet dat fijn zijn, zo’n heerlijke onbezorgde spring in het veld. Talent kan ook een last zijn op die jonge schoudertjes. Het is net als bij ballet, alles draait om het vinden van balans.’
