10 juni 2020 door Karin Schrijver
Toen ik 12,5 jaar geleden, in september 2007, de officiële papieren binnen kreeg dat de scheiding rond was voelde ik me zowel opgelucht als intens verdrietig. Daar zat ik dan met een dreumes van bijna twee jaar. Moederziel alleen en ver weg van mijn familie. In de maanden daarna probeerde ik alles dat binnen mijn macht lag om daar weg te komen. Ik klampte alles aan om maar niet in dat huis vol herinneringen te hoeven blijven wonen. Als ik er nu op terug kijk dan was dit een donkere periode vol tranen en pijn.
Wanneer je ergens op wacht op duurt elke dag lang. Ik was dan ook heel blij dat ons huis uiteindelijk verkocht werd en ik verlost werd van deze zware rugzak. Maar toen stond ik op straat. Mijn moeder opende haar deur en we mochten daar blijven tot we een eigen plek hadden gevonden. En ook toen voelde elke dag lang. Ik ging door mijn eigen rouwproces, maar ook mijn moeder kwam net uit de scheiding met mijn vader en had haar eigen pijn. Ik besloot om overal waar ik maar kon positieve energie te halen. Zo ging ik naar een concert, een musical, maakte afspraken met vriendinnen. En ik maakte een plan.
Dat plan was een map waarin ik allerlei plaatjes plakte, zoals ik wilde dat mijn huis er uit zou komen te zien. Ik knipte de Ikea catalogus kaal, elke DIY folder werd verslonden en ik schreef talloze lijstjes. Dagelijks was ik met deze map bezig om mijn gedachten positief te houden. Ik stond namelijk nog veel te kort ingeschreven bij de woningbouwvereniging om in aanmerking te komen voor een woning. Ik kreeg geen urgentie en kopen was geen optie. Het vooruitzicht op een eigen plek was dus ver weg en ik had geen idee hoe lang ik bij mijn moeder zou moeten wonen.
Na een paar maanden raakte ik ook mijn baan kwijt. Het bedrijf zat in een reorganisatie en er was helaas geen plek meer voor mij. Als een malle ging ik solliciteren, maar de ene na de andere afwijzing kwam binnen of ik kreeg niet eens een reactie.
Ondertussen ging Robin naar een nieuw kinderdagverblijf. Hij moest wennen aan de nieuwe situatie en daar kwamen angstaanvallen bij kijken. In die periode moest hij ook geopereerd worden aan een liesbreuk. Elke avond was het feest en werd hij in paniek wakker. Na zo’n aanval was hij uitgeput en viel hij gelukkig wel weer in slaap. Maar hem zo in paniek en in angst te zien was verschrikkelijk.
Ik bleef bezig in mijn map en elk nieuw idee zette ik daar in. De lijstjes werden steeds gedetailleerder en ik was er helemaal klaar voor om te gaan verhuizen. Het hele plan zat in deze map, klaar om te gebruiken. En ook al voelde deze droom echt als een droom, ik bleef hoop houden en mezelf voeden met positieve dingen.
En soms gaan dingen dan heel anders dan verwacht. Anders dan ik had bedacht.
In de zomer van 2008 viel alles samen. En zo had ik het nooit zelf kunnen bedenken. Omdat ik ontslagen werd vanwege de reorganisatie viel ik binnen het sociaal plan dat was opgesteld. Ik kreeg een mooi bedrag mee en ik kreeg nog een paar maanden doorbetaald zodat ik de tijd had om een andere baan te vinden. Op dat moment kreeg ik ook een huurwoning toegewezen. Terwijl ik pas twee jaar stond ingeschreven en de wachtlijst eigenlijk drie keer zo lang was om ergens voor in aanmerking te komen. Ik kreeg de woning.
In een nieuw dorp konden Robin ik ons nieuwe leven gaan opbouwen. Ik had nu de financiële middelen om dit huis ook in te richten. De woning werd ook nog eens aangepakt door de woningbouwvereniging en er kwamen nieuwe plafonds, een nieuw toilet en nieuwe badkamer in. Ik vond een nieuwe baan en kon dus mijn huur en andere lasten betalen. Precies zoals ik in mijn map had gecreëerd.
Noem het een wonder, noem het toeval of noem het meant to be. Maar het was fantastisch hoe alles samen viel. We konden ons leven opnieuw opbouwen, nadat het meer dan een jaar had stil gestaan. We konden van ons huis een thuis maken. Ik kan je vertellen dat het huis, het klussen, de verhuizing en de inrichting precies zo is gegaan zoals ik al die maanden had opgeschreven en geplakt in mijn map. Het was magisch.
Zo’n twee jaar geleden besloten Robin en ik dat we opnieuw willen verhuizen. Deze plek heeft ons zoveel gebracht en zoveel geleerd. We hebben hier mogen genieten, mogen leren leven en we zijn hier gegroeid. Letterlijk ook! Robin is inmiddels meer dan een meter groter dan toen we hier kwamen wonen. We hebben hier ook veel gehuild en verdriet gehad. Maar boy, wat was het fijn hier.
Maar we zijn toe aan een nieuwe plek. Dichterbij Robins school, bij het openbaar vervoer en met wat meer sociale plekken, winkels en mogelijkheden. De afgelopen twee jaar hebben we meerdere keren inschrijvingen gedaan voor een nieuwe huurwoning. Helaas werden we het telkens niet. De teleurstelling groeide en tijdens de lockdown kwam er helemaal geen huis meer vrij.
Ik herinnerde me ineens weer hoe ik 12 jaar geleden die map maakte. Hoe het me hielp om mijn droom levend te maken. Dat kon ik natuurlijk nu ook doen. Het zou zeker helpen om weer in een positieve vibe te komen en dat alleen zou al fijn zijn. Ik maakte een moodboard, begon de bouwmarkt foldertjes weer door te kijken en stelde me voor hoe het zou zijn als ik door ons nieuwe huis zou lopen.
En weer ging het anders dan ik had bedacht.
Binnen twee weken stond er namelijk een huurhuis aangeboden. Een nieuwbouwwoning en er waren er vijf beschikbaar. Ik schreef me in en we stonden op de derde plaats. Na de sluiting van de inschrijving kreeg ik een mail waarin stond dat we 1e kandidaat waren geworden en we als eerste mochten kiezen welke woning wij wilden. We hebben het huis toegewezen gekregen en we gaan over een jaartje opnieuw verhuizen.
Ik heb tijd genoeg om weer een map te maken met daarin al mijn dromen, wensen en lijstjes. Alle tijd om ons voor te bereiden op de verhuizing zelf. En tijd om afscheid te nemen van deze mooie plek. Daar waar ik zoveel geleerd heb over mezelf. Waar Robin is opgegroeid tot een lieve, sterke en zorgzame tiener. Daar waar we gehuild hebben en waar we gelachen hebben.
Het gaat soms anders dan ik had bedacht, maar het is altijd mooier dan ik had verwacht.
