1 maart 2001
Hartelijk welkom bij het maart-nummer van Ouders Online.
Seks verkoopt. Op zich is daar niets mis mee, maar de buitensporige media-aandacht voor onderwerpen als kinderporno, de seksuele geaardheid van onze prinsen, het krikken in de kazerne van Ermelo ('Spermelo'), en de seriemoordenaar van Parijs, begint steeds meer invloed te krijgen op ons dagelijks leven. En dat baart de redactie van Ouders Online behoorlijk zorgen.
Het gevolg van dat informatie-bombardement is dat de gemiddelde mens steeds opgefokter wordt, en daardoor steeds extremer gaat reageren op de gewone dingen des levens.
Neem nou de vraagbaak 'Seksuele opvoeding' van deze week. Daarin vertelt een moeder het dramatische verhaal van haar zoontje van 10, die een seksueel spelletje heeft gedaan met een meisje van 4. Helemaal fout, daar niet van, maar om daar nu compleet voor in elkaar gebeukt te moeten worden door de vader van het meisje, inclusief een krankzinnige aangifte bij de politie, dat gaat natuurlijk echt te ver.
Begrijp me goed: ik wil niet suggereren dat die vader rechtstreeks is opgehitst door de jongens en meisjes van de media, maar toch. Het lijkt er sterk op dat zo'n vorm van over-reacting mede het gevolg is van de brainwash die ons dagelijks gewordt, met de boodschap: alles is seks en seks is fout.
Soms stelt al die porno-publiciteit ons zélf voor problemen. Vandaag vernamen we dat Hans van O., oud-voorzitter en oprichter van het hoogbegaafden-instituut Facta, niet alleen ongewenst intiem zou zijn geweest met zijn pupillen, maar dat hij ook nog tot over zijn oren in de kinderporno zou zitten. Er is belastend materiaal bij hem gevonden, en misschien heeft hij zijn pupillen wel gedwongen om mee te werken aan het maken van allerlei viezigheid. Niemand weet het. De Volkskrant zegt het.
Toen van O. de eerste keer achter de tralies kwam, een paar maanden geleden, vroegen onze lezers al bezorgd of wij zijn themapagina niet moesten verwijderen. We hebben dat toen niet gedaan, omdat we vonden dat iemand pas schuldig is als de rechter dat zegt.
Maar nu werd het ons wel héél moeilijk gemaakt. Wat moesten we doen? Moesten we die themapagina nu wel of niet weghalen? Enerzijds is er nog steeds niets veranderd, omdat er nog steeds geen gerechtelijke uitspraak is, maar anderzijds wordt de druk door de berichtgeving wel verder opgevoerd. De Volkskrant spreekt van 'misbruikte leerlingen' en van 'duizenden afbeeldingen'. Toe maar. En opnieuw stroomden de mailtjes binnen, dat die themapagina toch écht niet meer kan.
Laat ik eerlijk zijn: ikzelf was degene binnen de redactie die onder al die druk dreigde te bezwijken. Ik had al een stukje geschreven waarin ik uitlegde dat van O. weliswaar nog steeds niet veroordeeld is, maar dat het mij beter leek voor alle betrokkenen om... bla, bla, bla.
Gelukkig hadden de overige redactieleden minder slappe knieën dan ik. Zij hielden mij voor dat er natuurlijk geen zinnig mens meer zal zijn die zijn kinderen nog naar zo'n engerd zal sturen. Okee. Dat is het recht van elke ouder. Maar dat wij, als professionele redactie, onze eigen verantwoordelijkheid hebben. En die houdt in dat we ons gewoon aan de regels moeten houden, omdat dat nu eenmaal het enige is wat er is.
"Maar, maar..." piepte ik nog voorzichtig. "Is dat niet wat ál te gemakkelijk, om je te verschuilen achter de regels? Moeten we niet gewoon zélf een daad stellen? Solidariteit tonen met de ouders wier kinderen misbruikt zijn? Ethiek hoger stellen dan het wetboek? Kortom, die themapagina eruit gooien?" Nee! Die kinderen zijn helemaal niet misbruikt, zolang de rechter dat niet bevestigd heeft. En misschien heeft die van O. wel een rancuneuze echtgenote, die die 'duizenden afbeeldingen' in zijn nachtkastje heeft gestopt. Weten wij veel?
Okay, I give up. Die themapagina, die blijft. We laten ons niet gek maken door een krantenberichtje. En we hopen, eerlijk gezegd, dat u zich ook zo min mogelijk gek laat maken. Voor zover mogelijk.
