1 september 2019 door Ruth Willems
We noemden haar Peroni, naar de doos waarin we haar vervoerden.
Maar laat ik beginnen bij het begin.
Deze zomer zouden we niet op vakantie gaan omdat we zouden gaan verhuizen. Maar tegen de tijd dat we zouden verhuizen, ging de eerste paal pas de grond in. Zoals altijd bij het bouwen van een huis ging er van alles mis. En niet alles was de schuld van de gemeente.
Dus deze zomer gingen we niet verhuizen, hadden we geen vakantie geboekt en waren we behoorlijk blut. Ik ging googelen op ‘goedkope vakantie’ en dit was het moment dat Albanië een optie werd. Bij het inlezen hielp Google me een eind op weg. Ik tikte ‘Albanese munt ‘in en prompt kreeg ik de suggestie: bedoelt u Albanese maffia? We waren dus voorbereid. Met plastic horloges en slechts handbagage gingen we op reis. Ik was blij dat we niet met de auto waren want die was nogal opgevallen tussen de knetterdure auto’s die in de straten van Albanië reden. We wilden aan de jonge eigenaar van een gouden Mercedes vragen of hij van de maffia was maar we waren bang dat het verkeerd kon worden opgevat. Culturele verschillen kunnen pittig zijn en wij zijn Azië gewend. We wisten niet zeker of ook hier misverstanden werden weggelachen of dat ze anders werden opgelost. Alle Audi’s Q8 ten spijt, de meeste mensen waren arm. En als mensen nauwelijks hun eigen hoofd boven water kunnen houden, is het vaak treurig gesteld met de dierenrechten. Het wemelde van de straatdieren en niemand leek zich erom te bekommeren.
Peroni zagen we bij een parkje liggen dat bezaaid lag met blikjes. Eerst leek ze op een konijn. Piepklein en ineengedoken maar het vermoeide kopje omhoog, alert op gevaar. De kinderen gaven haar water dat ze dankbaar opdronk. En toen we haar de kartonnen Peroni doos aanboden, klom ze er met haar laatste kracht in. En toen gebeurde het, natuurlijk en razendsnel: de kinderen raakten aan haar gehecht. Later zei mijn dochter: omdat Peroni mij vertrouwde, vond ik haar leuk en raakte ik aan haar gehecht. Peroni deed er alles aan bij ons te blijven. Ze zat bij voorkeur op een schouder en begon dan meteen te spinnen. Als dat niet kon, nam ze genoegen met een voet. Ze miauwde als ze alleen was, wat extra zielig klonk omdat ze een snotneusje had. Ze was niet kieskeurig met eten en liet rustig haar oogjes schoonmaken, ook al vond ze het niet fijn. En zo gebeurde in Albanië waar al zoveel boeken over zijn geschreven: hechting en vertrouwen. Mijn kinderen raakten dol op Peroni omdat zij liet merken hen nodig te hebben. Kinderen die bij mij in therapie komen, probeer ik vertrouwen te geven. In eerste instantie door ze gewoon heel leuk te vinden. Door ze niet af te wijzen, wat ze ook zeggen of voelen. En tijdens de therapie goed voor ze te zorgen. Als je goed voor een baby zorgt, krijgt het vertrouwen, in jou en zichzelf. Mensen zorgen graag voor een baby omdat het laat merken jou nodig te hebben. Een schattig uiterlijk door een compleet uit verhouding groot hoofd helpt hier een handje bij.
We mochten Peroni niet meenemen in het vliegtuig maar we hebben hoop ik goed voor Peroni gezorgd. We hebben haar alle inentingen gegeven, antibiotica en een week in een dierenziekenhuis betaald. In het ziekenhuis bleek de lieve Peroni niet van de poes en krabde ze de hardhandige dokter lelijk in zijn arm. Ze blies nijdig in zijn gezicht tegen beter weten in. Ik was opgelucht dat ze van zich af kon bijten en dacht stilletjes: ‘go girl go’. Peroni heeft een paar weken bij een vrijwilliger gewoond en nu is ze adoptabel. Dus wie met de kamper door Albanië reist, mag haar komen ophalen in Shkoder. Dat kan via de enthousiaste Izabela die vrijwillig een dierenpension runt. Wie zou Peroni willen adopteren uit Albanië?
