23 november 2018 door Maarten van Engelen
Wanneer wist jij voor het eerst echt zeker dat je kinderen wilde? Ik heb zelf altijd een kinderwens gehad. Zelfs in mijn tienerjaren, waarin ik ieder weekend lange nachten de hort op was, had ik momentjes dat ik uitkeek naar het stichten van een gezinnetje.
Veel vrienden kregen in die periode al de angst in hun nek bij de gedachte: ‘Het einde van je vrije en jonge leven’, noemden zij het. Nonsens! Ik droomde vol in lichtblauw en -roze over het gezinsleven. Weekendjes Center Parcs in het grijze joggingpak, pannenkoeken bakken op zaterdag en kinderfilms kijken in de herfst onder een deken op de bank.
Toen ik 23 was, belandde ik een toegewijde relatie met een Australische schone. Na vijf jaar in Nederland gewoond te hebben, besloten we een lange wereldreis te maken. Tijdens de reis merkte ik dat de dagen van dromen over kinderen waren voorbij waren: ik was nu een volwassen man in een volwassen relatie. Daar horen verantwoordelijke en weloverwogen keuzes bij. Dagdromen over eekhoorntjes spotten tijdens het Center Parcs ontbijt maakte plaats voor vervelende vragen en onzekerheden: Heb ik straks wel genoeg geld? Kan ik de verantwoordelijkheid wel aan? Waar vind ik straks een huis groot genoeg voor een gezin? Kan mijn vrouw gelukkig zijn als moeder in Nederland? Moet ik eerst een auto en een rijbewijs hebben? Mijn vrouw voelde goed aan dat de kinderkwestie mij onzeker maakte. Niets is vervelender voor een vrouw dan een man die niet zeker is over het vormen van een gezin.
Halverwege onze reis woonden we drie maanden in Canada. Ergens diep in de bossen, ver weg van de grote stad op een prachtig stuk land. We hadden ons opgegeven om een familie te gaan helpen met hun biologische boerderijtje en kledingbedrijf. In ruil voor eten en onderdak. Het gezin had twee jongens met blonde krullen en blauwe ogen, twee en vijf jaar oud. Ze werden ‘groen’ en vrij opgevoed. Het was de eerste keer dat ik een langere periode met kleine kinderen doorbracht. De eerste dagen waren wat onwennig; ik wist niet goed hoe ik deze rol moest vervullen. Ik had nog geen neefjes, nichtjes, of vrienden met jonge kinderen. Toch brak het ijs al vrij snel. Ik voelde een klik en er ontstond een bijzondere band. Ik ervaarde voor het eerst hoe machtig mooi het is om voor kinderen te zorgen. De liefde en vrolijkheid die ik ontving, was zo puur en oprecht. Iedere dag gingen we op avontuur en ik heb zelf twee maanden lang de eer gehad om een boomhut met ze te bouwen.
Ik wist het toen zeker: ik wilde vader worden. Deze vurige wens brandde alle eerdere onzekerheden uit mijn hoofd. Ik vertelde het mijn vrouw en ik kan me het geluk in haar ogen nog goed voor de geest halen.
Ondertussen ben ik trotse papa van Louie. Hij is nu 21 maanden oud en een leven zonder hem is ondenkbaar! Het is een prachtig kereltje vol met humor, ondeugendheid, energie en levenslust. Ik ben nu écht papa en deze verantwoordelijke rol gaat gepaard met pieken van intens geluk en ontroering, en dalen van frustratie, uitdaging en onwetendheid. Precies hierover wil ik de aankomende tijd gaan schrijven voor Ouders Online.
