23 november 2020 door Karin Schrijver
Afgelopen september is zoonlief 15 jaar geworden. Soms vraag ik mij echt af hoe dit heeft kunnen gebeuren. Zoals elke ouder zal beamen, de tijd gaat zo snel voorbij. Ik kan me nog als de dag van gister herinneren hoe ik een mini Robin in mijn armen had. Een kleine baby die compleet afhankelijk was van mij en waar ik 100% de verantwoordelijkheid voor droeg.
Elke dag kijk ik met verwondering naar mijn zoon en elke dag realiseer ik mij maar al te goed wat een zegening het is om moeder te mogen zijn. Graag had ik een broertje of zusje voor hem gewild maar dat zat er helaas niet in. En echt elke dag voel ik mij trots als een pauw. Tegelijkertijd vraag ik me af of ik hem alles wel heb mee gegeven wat hij nodig heeft in het leven. Dan lijkt er tijd te kort te zijn.
Soms lijken dagen echter eeuwig te duren als ze klein zijn. Dagen vol korte lontjes, huilbuien en doorkomende tandjes duren lang. De nachten waarin ik niet of nauwelijks geslapen had, staan nog vers in mijn geheugen. Terwijl hij vrolijk om 6 uur wakker werd en wilde spelen, stond ik op en vroeg ik me af of ik überhaupt wel geslapen had. De slopende dagen wisselden zich natuurlijk af met geweldige dagen en dat houdt de boel lekker in balans. Maar neemt niet weg dat sommige dagen maar niet voorbij leken te gaan.
Terwijl de jaren dus voorbij vliegen. En daar heb ik mij altijd wel over verwonderd. Want zo langzaam als sommige dagen gingen, zo snel gingen de jaren. En voordat ik het wist hing ik de slingers op en werd hij 15. Nu is Robin gelukkig een lieve tiener en heeft hij nauwelijks vervelend pubergedrag. Dus ik geniet volop van de gierende hormonen, bijzondere gesprekken en meeste bijdehante opmerkingen.
Een groot voordeel is dat hij steeds zelfstandiger wordt en dat betekent voor mij wat meer ruimte en vrijheid. Zo kan ik alleen naar het toilet, zonder een extra bezoeker. Ik kan een boodschap gaan doen en hem alleen thuis laten, zonder de discussie dat hij geen zin heeft om mee te gaan (maar wel moet). Werken aan mijn blogs, video’s en trainingen zonder dat ik elke minuut moet opletten of er niks omgegooid wordt of dat hij iets in zijn mond stopt wat niet mag. Hij leert steeds meer verantwoordelijkheid te nemen voor zijn schoolwerk en ik hoef niet meer continu achter hem aan te lopen of hem te herinneren aan huiswerk. Al met al best wat voordelen dus.
Een nadeel is er ook. En dat is dat ik hem nog amper kan bijhouden. Sinds hij naar de middelbare school is gegaan, is dat nog harder gegaan. Wat ik hiermee bedoel is dat hij in zijn kennis, gedrag en zijn ontwikkeling enorme stappen maakt. Logisch natuurlijk, want zeker op jonge leeftijd ben je net een spons en absorbeer je alles. Toch lijkt het na een jaar op twaalf nog iets harder te gaan. Hij gaat zo snel, leert zoveel en ontdekt nieuwe dingen op een ander level dan voorheen.
Zo lacht hij mij nu vierkant uit wanneer ik weer eens iets niet snap op mijn mobiel. Moest ik hem om hulp vragen wanneer ik een los toetsenbord wilde aansluiten op mijn laptop (achteraf had ik het zelf kunnen bedenken, maar ja). Legt hij mij uit welke verborgen functies er allemaal op een mobiel zitten die ik nog nooit gezien had. Daarbij heeft hij een stevige eigen mening gekregen. Wat dan weer resulteert in er duidelijk op gewezen worden wat meneer wel en niet aantrekt qua kleding. Shoppen met mijn zoon is nog nooit zo makkelijk geweest.
En dan de woorden die ik voorbij hoor komen. Negen van de tien keer heb ik geen idee wat de Nederlandse ondertiteling is. En vraag ik of hij even zijn teletekst knop kan aanzetten. Wat vervolgens weer leidt tot een lachsalvo van Robin, omdat 'teletekst echt 1980 is hoor, mama'. Dus dan maar Google translate eroverheen en na wat uitleg begrijp ik dat het iets te betekenen heeft met een online game en de toffe skills die je daar kunt krijgen. Tja, je moet het maar weten.
En daar bedoel ik dus dat ik hem niet kan bijhouden. Hij krijgt elke dag zoveel nieuwe informatie binnen via zoveel verschillende kanalen, dat ik er een dagtaak aan zou hebben om het bij te kunnen houden.
Daar ben ik maar mee opgehouden, want dat is echt geen doen. Gelukkig helpt Robin mij graag om zijn uitspraken te verduidelijken of zijn mening aan mij uit te leggen. Op die manier begrijp ik toch een beetje wat er in zijn belevingswereld om gaat. Daarbij loop ik regelmatig zijn kamer binnen wanneer hij aan het gamen is en met vrienden online praat. Niet om hem te controleren, maar om op de hoogte te blijven wat hem bezig houdt en wat hij leuk vindt om te doen.
En begrijp me niet verkeerd. Ik vind het een feestje om hem zo te zien ontwikkelen en groeien. Waar hij zich vroeger achter mij verstopte, staat hij nu voor me en regelt zelf zijn zaakjes. Hij maakt zijn eigen keuzes en dealt zelf met de consequenties als die er zijn. De 100% verantwoordelijkheid voel ik nog steeds, maar ik leer hem steeds weer meer los te laten. Waar ik dacht dat naar de kinderopvang een hele stap was, weet ik dat dit slechts het begin van van talloze loslaat momenten.
Nu hij vijftien jaar is heb ik hem zoveel als ik kon bijgebracht (blijf ik zeker ook nog doen) en nu is het aan hem om steeds meer stappen los te gaan lopen. Al sta ik de rest van zijn leven achter hem om hem op te vangen, de verantwoordelijkheid gaat langzaam aan over naar hem. En dat is ook goed.
Elk jaar wanneer Robin jarig is kijk ik weer terug op een mooi en vol jaar. Zoveel sprongen en zoveel groei. Ik voel mij dankbaar dat ik dit van zo dichtbij mag mee maken. Ook al groeit hij soms zo snel dat hij mij voorbij gaat. Vijftien jaar. Al vijftien jaar. Dat wil ook zeggen dat ik vijftien jaar ouder ben geworden. Oeps.
