19 april 2019 door Eveline Krabbendam
‘Als ik nog een keer jarig ben, ga ik ook naar school’. Dit zei Maren al voordat ze 3 werd, en dan refererend aan haar oudere nichtjes. En nu is ze 3 jaar en 2 maanden en komende maand krijg ik te horen of ze bij een school naar keuze door de loting is gekomen. En ineens vind ik het heel spannend worden!
Voordat Maren 3 werd heb ik haar nog wel op een lieve manier duidelijk gemaakt dat ze dan nog een jaartje moest wachten voordat ze dan ook naar school mag. Gelukkig accepteerde ze dat prima, maar nu realiseer ik me steeds meer dat de volgende keer dat ze jarig is, ze echt naar school zal gaan!
Maren gaat 3 dagen in de week naar de crèche, al vanaf dat ze 3 maanden oud was. Er was geen andere mogelijkheid op dat moment, ik vond het zelf wat lastig omdat ze dan echt nog zo heel klein zijn, maar Maren heeft het altijd naar haar zin gehad. Ze gaat met veel plezier, er is een duidelijke structuur en ze heeft er haar vriendjes. Daar komt bij dat ik altijd weet wat ze heeft uitgespookt, door een mooi verslagje of via een mondelinge overdracht en overdag wordt een foto op de portal gezet. Van de week sprak ik de vader van een vriendje van Maren, zijn oudere zoon zit al op de school waar we Maren ook het liefste op willen hebben. Hij zei: ‘We zijn ontzettend tevreden over deze school en hij heeft het enorm naar zijn zin, maar als ouder is het wel echt even wennen. Hier weten we precies waar de kinderen zijn en wat ze doen, maar dat is op school niet het geval.’ Uiteraard wist ik dit wel, maar eigenlijk drong dat toen pas tot me door! En ineens vrees ik het moment dat Maren vier wordt en wil ik haar het liefst klein houden en voor altijd bij me! Ik kijk naar Olivier, net een maand 1 jaar, en besef me dat Maren ook zo klein was. En dat ik dacht dat het altijd zo zou mogen blijven, zo vrolijk, zo lief, zo klein. Dat ik me niet kon voorstellen ooit boos op haar te kunnen worden en dat ik altijd mijn best zou doen om een goede moeder te zijn. En ik kijk weer naar Maren, die steeds meer op me gaat lijken. Die binnen een mum van tijd helemaal zindelijk was, inclusief de nachten. Die grapjes maakt. Die ik regelmatig achter het behang wil plakken. Die de M van Maren en Mama, de P van Papa en de O van Olivier herkent. Die de 3 en de 1 herkent want ‘dat is Olivier, Mama’. Die tegen ons zegt: ‘Ik ga niet luisteren naar jullie papa en mama.’ En als je vraagt waarom niet, ze zegt: ‘Omdat ik daar geen zin in heeft’. Die helpt met het kiezen van haar eigen kleding. Die met mij wil ‘kuppen’, als ik mijn make-up opdoe. Die mij helpt in de keuken. En ik besef me: Het loslaten is echt begonnen.
