29 juni 2020 door Femke Wester
Femke coacht pubermeiden. En dan liefst het type 'meiden met blauwe haren die de wereld gaan veranderen'. Zelf heeft ze drie zoons en een man, met wie ze in Londen en Barcelona woonde en nu in het Groningse Winsum. Ze vertelt hier over de pubers in haar leven die haar wereld wervelend houden.
Op dit moment zijn er drie kinderen in mijn leven die ik allemaal op een andere manier moet gaan loslaten… en dat is niet makkelijk!
Bah bah bah, loslaten dus, maar hoe moet dat dan?
Ik ken iemand en die is Loslaat-coach, misschien zou ik haar eens moeten vragen, maar vooralsnog ben ik te eigenwijs en kan ik het best zelf.
Wat als ik zelf een pubermeid was en ik was haar coach? Welke vragen zou ik mijzelf dan stellen?
1. Wat levert niet-loslaten je op?
Controle, veiligheid, de kinderen letterlijk en figuurlijk in mijn armen, bescherming. En ook: belangrijk zijn, nodig zijn, mijn identiteit als moeder en vertrouwenspersoon. Het is fijn voor mij om Iemand te zijn.
2. Wat kost het?
Het kost mij tijd, piekeren, hartezeer, een vol hoofd, angst in plaats van vertrouwen. Het kost de kinderen kracht (want blijkbaar vertrouw ik ze niet), zelfvertrouwen, het kost ze leren hoe ze zelf problemen moeten oplossen, veerkracht. Wat?! Dat wil ik niet!!!
3. Wat wens je?
Ik wens dat ze alle drie sterk en stevig en relatief gelukkig door het leven gaan, dat ze leren opstaan na een val en niet in een hoekje duiken. Ik wens ze onafhankelijkheid en zelfvertrouwen, humor en relativeringsvermogen.
4. Wat ga je doen?
Ik ga accepteren dat loslaten pijn doet. Pech dan, ik kies voor die pijn en daarmee het kweken van veerkrachtige, zelfverzekerde jonge mensen. Ik ga uitspreken dat ik vertrouwen in ze heb. Ik ga uitspreken dat ze me altijd om steun mogen vragen en dat ik er altijd zal zijn om met ze mee te denken. En ik ga een nieuw pianostuk oefenen om mezelf af te leiden als ik weer ga zitten mekkeren in mijn hoofd.
De drie eerste vragen geven inzicht en de vierde zorgt er voor dat het niet bij oooooh wat mooooi [pinkt traan weg] blijft maar dat er ook echt dingen gaan veranderen. Nice. Probeer maar eens. Het werkt. Zelfs bij de meest ongemotiveerde hangjongere die bij me over de vloer komt. En bij mezelf werkt het ook want werkelijk, ik voel me nu 10 keer zo luchtig als toen ik begon met het typen van dit stuk.
Loslaten? Ja, doet ff pijn, maar je krijgt er zoveel voor terug 😉
