9 december 2020 door Klaas
Voordat wij een kindje kregen, had ik stiekem al bepaalde verwachtingen van de kinderen die wij mogelijk zouden krijgen. Wat zou het bijvoorbeeld leuk zijn als mijn zoon later goed zou kunnen voetballen. Ik had tenslotte zelf zo graag profvoetballer willen worden. Wat had ik het leuk gevonden als mijn dochter goed muziek zou kunnen maken. Ik heb altijd al in een band willen spelen. Helaas heb ik mijn verwachting 180 graden bij moeten stellen.
Veel ouders hebben hoge verwachtingen van hun kinderen. Het kind moet de verwachtingen waarmaken. Vaak hebben ouders bepaalde dromen nooit kunnen waarmaken. Deze dromen projecteren ze op hun kinderen. Ik zie regelmatig vaders die hun zoon tot profvoetballer proberen te bombarderen. Werkelijk alles staat in het teken om de top te halen. Deze verwachtingen kunnen alleen maar telleurstellen.
Ook op school leren kinderen al op jonge leeftijd presteren. Kinderen moeten goede cijfers halen, waardoor ze later een goede baan krijgen. De prestatiedruk wordt al van jongs af aan opgebouwd. De prestatiedruk zit in ons hele systeem verweven. We leggen de lat steeds hoger. Vroeg of laat lopen we tegen de lamp.
De gevolgen voor kinderen die niet kunnen meekomen zijn schadelijk. Kinderen trekken zich terug. Ze hebben geen zin meer in school en willen helemaal niets meer. De verwachtingen van ouders en school resulteren uiteindelijk in een omgekeerd effect. De ontwikkeling stagneert. Is het niet veel verstandiger om altijd op een liefdevolle manier ons kindje te volgen?
Onze dochter Sara heeft microcefalie. Haar hersentjes blijven glad en klein. Ze kan mogelijk nooit zelfstandig lopen, praten en eten. Wij hebben onze verwachtingen direct na haar geboorte drastisch bij moeten stellen. Werkelijk alle verwachtingen die ik had heb ik overboord moeten gooien. Wij werden met beide voeten op de grond gezet.
Het heeft mij verbaasd hoe snel ik in mijn hoofd heb kunnen schakelen. Op een gegeven moment heb ik tegen mezelf gezegd: “Het is niet anders. Ik ga er niks meer aan veranderen”. Vanaf dat moment heb ik besloten mijn lieve dochter volledig te volgen. Ik vraag me elke dag af: “Wat heeft Sara nodig om zichzelf zo goed mogelijk te ontwikkelen?” Ik probeer te genieten van de kleine dingen. Het belangrijkste voor mij is dat Sara vrolijk is.
Toch is het elke keer pijnlijk om andere kinderen stapjes te zien maken. De kinderen van mijn broertje en zusje gaan wel kruipen en hapjes eten. Sara ligt nog steeds op haar rug en krijgt elke dag sondevoeding. Ze is inmiddels 1 jaar maar ze heeft nog nooit zelfstandig haar speelgoed kunnen pakken. Terwijl ze enorm veel speelgoed cadeau heeft gekregen. Voor Sara is niks vanzelfsprekend.
Zelf heb ik een advies voor alle ouders die enorme verwachtingen van hun kinderen hebben. Probeer je kinderen te volgen en op een gezonde manier te stimuleren. De hoge verwachtingen kun je beter in jouw eigen leven najagen. Cijfer jezelf niet helemaal weg omdat je kinderen hebt gekregen. Je hebt zelf tenslotte ook een leven. Leg de lat voor jezelf zo hoog als je wilt. Leg hem echter niet te hoog, want dat veroorzaakt mogelijk een burn-out. Je zult zien dat je kind op zijn of haar eigen manier de top zal behalen. Uiteindelijk zal het jouw dromen vervullen.
