16 februari 2021 door Lisanne Karstenberg
Ik moet altijd even wennen aan een nieuw ritme: Ik ben mama van drie kindjes. Twee kleuters en een baby. De afgelopen jaren zijn inderdaad best pittig geweest! Tussen de kleuters zit anderhalf jaar leeftijdsverschil. Ik was blij dat de oudste naar school ging toen ik zwanger was van de derde. De planning was goed: als de baby een half jaar zou zijn, zou ook de tweede naar school gaan. Quality-time met de baby. Totdat vorig jaar in maart er een virus ons land binnen kwam wandelen. Het schopte mijn hele planning in de war. Ik doe het gewoon goed op structuur! Iedereen kwam thuis te zitten en dat was wel even wennen voor mij. Mijn man werkt in het onderwijs en moest dus ‘ineens’ veel vanuit huis werken. De scholen dicht, de oudste moest thuis blijven en ook de middelste (die eindelijk vier was geworden) kon niet naar school. Voorheen had ik momenten voor mijzelf, even opladen. Dat mis ik nu wel eens. Is het heel gek dat ik hier even aan moet wennen? Inmiddels geniet ik van vijf minuten snel douchen, even alleen op de wc zitten of drie minuten stilte om mij heen. Je past je snel aan ;)
Ons ritme vinden
Samen moesten we echt wel even een ritme vinden. Mijn man en ik moesten beide thuiswerken, de oudste had thuisonderwijs en er werd verwacht dat wij als ouders iets met hem ondernamen en woordjes gingen oefenen. Daarbij was ik hoogzwanger. Gelukkig was daar de zomervakantie. Even niets. Maar vanaf september moesten wij beide weer werken. Inmiddels was er een derde kindje bij en het virus werd weer actief. Fijn, hoe gaan wij alle ballen hoog houden? Want na een aantal maanden thuis is de oudste gewoon uitgekeken op alles. Op het feit dat hij zijn vriendjes en vriendinnetjes mist maar ook op het feit dat papa en mama ineens zijn juf en meester blijken te zijn. Een juf en meester die dan ook niet op één lijn liggen. De middelste heeft lang genoeg moeten wachten totdat ze naar school kan, en ik? Ik als moeder word gillend gek. Thuiswerken combineren met thuisonderwijs, niet kunnen sporten bij de club en het gemis van mijn sociale contacten. Het bij elkaar op de lip moeten leven en er niet uit even kunnen. Het breekt me op.
Weer wennen
Na de eerste maanden wat slapeloze nachten te hebben gehad, slaapt de baby inmiddels heerlijk door. Wij hebben een luxepositie, namelijk dat de kinderen allemaal vrij lang slapen. Tot half acht, en soms ook wel acht uur, is het rustig hier in huis. Doordat niemand de deur uit hoeft, werden er geen wekkers meer gezet. De afgelopen twintig weken kwamen wij pas na 8.00 ons bed uit! Heerlijk. Net nu wij hierin ons ritme en structuur hebben gevonden, gaat de maatschappij langzaam aan weer starten. Het basisonderwijs is weer open, en hoewel ik blij ben dan ik niet langer een thuis juf hoef te zijn, moet ik wel weer wennen aan een wekker zetten, opstaan, ontbijten en op tijd de deur uit gaan.Dat gejaag in de ochtend. Niet meer in je pyjama en knot op je hoofd tot 10.00 rondlopen. Ach ja, je zou geen Nederlander zijn als je niets te klagen hebt! Ik heb gewoon wat moeite met een veranderend ritme. Het zal wel even weer wennen zijn, over een aantal weken knallen we weer als vanouds.
Thuiswerken blijft
Ikzelf werk sinds vorig jaar maart al thuis, in een thuiskantoor, die we natuurlijk nog moesten inrichten. Handig: zo ruim je nog eens wat op. Voor mij blijft het ook nu nog thuiswerken omdat mijn werkzaamheden ook vanaf huis kunnen. Inmiddels ben ik hier helemaal aan gewend en vind ik het ideaal, zo kan ik tenminste de was nog tussendoor laten draaien.
Want ja, in een gezin met vijf is er altijd wat te doen: opruimen, schoonmaken en wassen bijvoorbeeld. Naast dit gezinsleven probeer ik echtgenoot, vriendin, sporter, werknemer en blogger te zijn. Het valt niet mee om alle ballen hoog te houden! Herkenbaar?
Ik schrijf over het moederschap, omdat dit niet altijd meevalt. Ik probeer vooral herkenbaarheid te creëren. Ik wil hier eerlijke verhalen over schrijven, met wat humor en zelfspot. Soms een tikkeltje overdreven. Leuk dat je dit leest en graag tot volgende maand!
