26 januari 2021 door Raymonde Mayland
“Papa gaat in mijn bed slapen,” zegt mijn dochter met een brok in de keel, als we haar vragen naar hoe de nacht eruit gaat zien.
Het is elf uur geweest en we liggen net op bed, als onze dochter wordt gewekt door een nachtmerrie. Mijn man gaat kijken als hij haar hoort huilen en troost haar. Na een tijdje komen ze samen onze slaapkamer in, waar mijn dochter naast mij in bed kruipt. We knuffelen met haar en praten over dromen. Na een klein half uur vinden we het tijd dat ze verder gaat slapen in haar eigen bed.
Mijn man glimlacht na het horen van haar antwoord en kijkt haar vertederend aan. "Jouw bed is voor kindjes," legt hij haar uit. "Papa kan daar niet in slapen."
"Ik blijf bij mama," zegt de vastbesloten en houdt mij stevig vast.
Na wat praten over en weer, tilt hij haar uit eindelijk op en draagt haar naar haar kamer. Alsof we haar langs de kant van de weg laten, barst ze in huilen uit. Het geluid gaat bij mij door merg en been en ik krijg meteen een gevoel van spijt. Het liefst laat ik haar de hele nacht bij ons slapen, maar ik weet dat als we dat doen, ze morgen weer naast ons bed staat en een dag later weer.
Ik zeg niets en volg hen naar haar kamer en besluit even naast haar te liggen, tot ze bijna in slaap valt.
We komen de laatste tijd wat slaap tekort, vanwege de nachtelijke escapades van onze kinderen. In de kerstvakantie haalden we die slaap nog in, door om en om uit te slapen en dutjes te doen. Maar het gewone leven is inmiddels weer begonnen en dus is de nachtrust belangrijker dan voorheen.
Onze kinderen zijn eigenlijk hele goede slapers. We brengen hen iets voor acht naar bed en slapen doorgaans zonder problemen het klokje rond.
Het kostte wel wat werk om goede slapers van onze kinderen te maken. Op aanraden van vrienden lazen we voor hun geboortes het boek ‘de tevreden baby’ en volgenden de adviezen op een manier die bij ons past.
Uiteindelijk kwam het er op neer dat baby’s ’s nachts meer geneigd zijn om door te slapen, wanneer ze overdag voldoende voeding binnenkrijgen. En dus hanteerden we vlak na hen geboorte een streng voedingsschema tot ze een maand of negen waren. Onze moeders deden daar in het begin nog een beetje lacherig om, maar ze hielden zich wel aan het schema als ze oppasten. En het werkte, met een week of acht sliepen ze van elf tot zeven uur.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen, bijvoorbeeld bij ziekte, een sprongetje of bij nachtangsten of -merries. Maar over het algemeen genomen sliepen ze. Tot de feestdagen.
Normaal gesproken zijn we iedere maand wel voor een weekend in Nederland, maar sinds de coronacrisis en de bijbehorende lockdown, waren we al heel lang niet meer op reis gegaan. Tot we met de feestdagen een paar dagen bij onze ouders op bezoek waren. Voor het eerst sinds de zomer, sliepen we ergens anders en dat was toch een beetje spannend.
Het was zo spannend dat mijn dochter de eerste nacht midden in de nacht naast mijn bed stond en tegen me begon te praten. Ze vertelde me dat ze bang was en niet meer verder durfde te slapen. We lieten haar tussen ons in slapen en zo ging het elke nacht. Eenmaal thuis moest ze weer in haar eigen bed slapen, maar ze sliep liever bij ons.
Ons zoontje op zijn beurt wordt steeds vroeger wakker. Soms zit hij vrolijk te kletsen, maar vaker zet hij het op het brullen. Wanneer dat gebeurt, kijken mijn man of ik of alles okay is. Misschien is hij wel ziek. Als dat niet het geval is, dan krijgt hij een aai over zijn bol en wordt hij rustig neergelegd met zijn beer en speentjes zodat hij verder kan slapen.
In het verleden accepteerde hij dit en ging weer verder slapen. Nu staat hij weer op en huilt en dat huilen kan soms heel lang duren. Mijn hart breekt als ik hem zo hoor. Het liefst neem ik hem dan bij ons in bed, maar ik weet uit ervaring dat niemand dan slaapt. Dus ik laat hem huilen in de hoop dat hij in slaap valt.
Wanneer mijn kinderen niet willen slapen, wensen zij hun moeder en ik kies ervoor om hun smeekbedes te negeren. Dit doe ik omdat ik ze goede slaapgewoontes wil aanleren. Althans, wat wij goede slaapgewoontes vinden. Zoals het slapen in je eigen bed en het krijgen van voldoende slaap. Door niet in te gaan op hun verzoeken, leren ze hopelijk dat het geen zin heeft om je zin door te drijven, mama en papa gaan er toch niet op in.
Tot op heden is dat kwartje toch niet helemaal gevallen en als gevolg zijn veel van onze nachten kort. Ik hoop dat dit een korte fase is, een waar we snel uitkomen.
Gelukkig zijn er momenten dat ze wel van harte welkom zijn, wanneer de tijd om te slapen voorbij is. Elke dag om half acht ’s morgens springt de slaaptrainer van mijn dochter op groen. Dan springt ze uit bed en schuifelt naar onze kamer en kruipt tussen ons in. Dit is vaak op dagen, wanneer ze gewoon heeft doorgeslapen. En als haar broertje van zich laat horen, dan haal ik hem uit bed en dan liggen we gezellig met z’n viertjes. Want stiekem vinden we dat toch gezellig.
