23 juli 2019 door Paul Morsch
Astrid en Paul proberen zich als ouders van hun drie kinderen Bram (5), Anne (10) en Lot (11) zo goed mogelijk door het leven te worstelen.
‘Geen zorgen, Paul.’ Petronella, de moeder van Matthias, staat bij de schoolpoort en kijkt op een lijst. ‘Jullie hebben ruimschoots het quotum gehaald. Twaalf vrijwilligerspuntjes, keurig. Ik had tot december nog wel mijn twijfels, maar met Kerst heb je echt veel puntjes gescoord. Kun je wel de twee euro nog overmaken voor het juffencadeautje?’ Ze knipoogt naar me en zet met een zwierig gebaar een vinkje op haar lijst.
Als ze opkijkt van haar papieren, trekt iets achter mij haar aandacht. Ze legt een hand op mijn schouder en gaat op haar tenen staan.
‘Hoooooo Marieke,’ zegt ze. ‘Ik heb nog geen knutselbloemetje van Karlijntje voor de juffen. Gisteren was de deadline weet je wel. Nu heeft Karlijntje straks als enige geen bloemetje om te geven? Mij maakt het natuurlijk niet uit, maar het lijkt mij een vreselijk gevoel als ouder.’
‘Mag ik dat alsjeblieft vanmiddag nog doen?’ vraagt Marieke. ‘Vergeten. Hij ligt op tafel. Dat einde schooljaar is altijd zo achterlijk druk. Ik moet ook nog van alles regelen voor het slaapfeestje van de tweeling. Die bloemen doen ze toch pas overmorgen?’
‘Sorry Marieke, maar nu moet ik even streng zijn. Dat slaapfeestje plan je toch echt zelf en die deadline is er natuurlijk niet voor niks.’
‘Please? Ik ben er voor vier uur,’ zegt Marieke.
‘Vooruit, breng maar. Ik kijk wat ik kan doen. Voor Karlijntje dan…’ Petronella laat een stilte vallen, ‘Dat is alleen nog niet alles. Jos en jij hebben vrijwel geen vrijwilligerspuntjes gehaald. Rottig dat ik daar op het schoolplein over moet beginnen, maar ja.’
‘We zijn gewoon hartstikke druk,’ zegt Marieke. ‘Nu Jos mee in het zorgschema van zijn,…’
‘Ik zeg niet dat ik het niet begrijp. Maar je weet hoe andere ouders kunnen zijn. Mensen praten. Het ergste is dat Karlijntje er op aangekeken kan worden.’
Marieke bijt op haar lip en haar ogen worden wat vochtig.
‘Dit jaar was gewoon echt heel zwaar,’ zegt ze.
‘Marieke! Nogmaals, mij hoef je niets uit te leggen. Maar andere ouders zijn ook druk. En die redeneren misschien dat als je doordeweeks druk bent, dat je dan best een keertje op zaterdag kunt helpen in het moestuintje, met de kerstversiering of meegaan met een damtoernooi.’
‘Kan ik wat van mijn vrijwilligerspunten aan Marieke overmaken?’ probeer ik te bemiddelen.
‘Tsss,’ zegt Petronella en ze keert haar rug naar mij. ‘Puntjes zijn strikt persoonlijk. Het is hier geen koehandel.’
‘Welke ouders klagen er eigenlijk?’ vraagt Marieke. ‘Iedereen weet toch hoe het er bij ons thuis voor staat?’
‘Vraag je me nu te klikken, Marieke?’
‘Zijn er werkelijk mensen geïnteresseerd in die inzetpunten?’
‘Vrijwilligerspuntjes zijn het, Marieke. Betrokken ouders die het hele schooljaar hun stinkende best doen voor hun kinderen en jouw Karlijn hebben er recht op te weten wie er niets doet.’
‘Wie zou er nou om vragen als jij er geen ophef over maakt?’
‘Heel typisch dit, nou is het mijn schuld ineens. Fraai hoe je dit omdraait Marieke. Don’t shoot the messenger. Niemand verplicht je tot iets. Het is alleen zo verrekte sneu voor Karlijntje allemaal. Dat is alles.’
