1 mei 2020 door Sophie Kistemaker
In deze coronatijd is het best lastig wanneer je kind ineens verhoging krijgt. Je zit gelijk in de stress en je mag echt de deur niet meer uit. Ook al wist ik dat het zeker geen corona kon zijn, aangezien we niemand gezien hadden, je moet binnen blijven.
Nadat mijn zoontje iedere avond verhoging had en enkele dagen achter elkaar, belde ik toch even met de huisarts. Wat kon dit zijn? Hij was verder vrolijk en gezond, geen snot of hoesten. Misschien zijn het zijn oren of tanden, maar laten we ook een blaasontsteking even uitsluiten, zei zij. Ik moest dus een doorzichtig potje halen en “even” proberen een plasje op te vangen van de jongste. Liefst voor 16.00 uur. Ok, hmm.. hij is 17 maanden, dus ik voelde al dat dit een uitdaging ging worden.
Vol goede moed ging ik een potje halen en deed hem na zijn middagslaap geen luier meer om. Van de zindelijkheidstraining van de oudste wist ik nog dat kinderen na een slaapje altijd direct moeten plassen. Dus half naakt nam ik de kleine mee naar beneden. Zijn oudere broer vond het maar wat grappig en riep de hele tijd: “Kijk mama, ik zie zijn piemel!” “Ja ok, nou, ik ga even wat te drinken voor jullie pakken”, zei ik. Mijn man kwam ook even bij dit spannende tafereel kijken. Ik zei tegen hem: “hier is het potje, let goed op want ik haal heel even wat te drinken voor ze”. Ik liep weg en hoorde 5 seconden later “oh oh...” Het was al te laat. De grote plas zat niet in het potje maar lag op de grond. Zucht… Ik keek naar het lege potje, de plas op de grond en mijn verwarde man. “Ja sorry, het ging zo snel”.
Ok, niet gelijk opgeven, hup, in de kinderstoel en even flink veel drinken. Ik deed er expres wat limonade in want dan ging het drinken gemakkelijker. Na het drinken gingen we Duplo bouwen. Ik wilde de kleine man dicht bij mij houden want voor je het weet ging het weer mis. Dus met een klein potje rende ik steeds als een bezetene achter een dreumes zonder luier aan. Ik was blij dat niemand mij zag. Af en toe hield ik even het potje onder zijn ienieminie piemeltje en zei ik “doe maar een plasje”. What was I thinking! Dacht ik nou echt dat hij dan even daar zijn plasje in ging doen? Het moet misschien 2 seconden zijn geweest maar ik was blijkbaar toch even afgeleid want ik hoorde ineens iets lopen. Toen ik keek was hij alweer klaar met plassen. Nee!! Ik had het weer gemist. Zucht.. Dan maar weer wat extra drinken.
Na 10 minuten zag ik dat hij door zijn hurken ging en dus sprong ik met een snoekduik naar voren en miste de helft maar er zaten toch wel 10 druppels in. Man, wat was ik gelukkig. Toen begon de onzekerheid. Was dit wel genoeg? Straks was het niet genoeg en dan moest ik deze ellende nog een keer doorstaan. Voor de zekerheid wachtte ik toch nog een plasje af. Met het kleine potje in mijn hand rende ik weer achter de energieke dreumes aan. Die het heel gezellig vond dat ik zoveel met hem bezig was. De oudste was denk ik wat jaloers op al deze aandacht en dook ineens bovenop mij toen ik op de grond zat. En ja hoor, je raadt het al, het potje met de 10 druppels viel om! NEEEEEE!! schreeuwde ik. De jongens keken mij verbaasd aan. “Oh sorry mama”, zei de oudste… “Ik zag het niet”. “Zal ik er anders even in plassen?” Ik begon te lachen. De verwarring was alom. “Nee, heel lief van je maar ik heb echt zijn plasje nodig”. “Zal ik anders het potje even halen om op te zitten?” vroeg hij toen. Ging een driejarige nu slimmer zijn dan zijn moeder? “Ja! Wat een goed idee!” Trots rende hij naar boven en kwam terug met het potje. Hij deed ook nog even voor hoe je er op moest zitten en toen begon weer het lange wachten.
Af en toe ging de jongste er even op zitten om er vervolgens giegelend weer vanaf te rennen. Hmm.. dit was misschien toch niet het beste idee. Hoe deed ik dit ook alweer met de oudste? Oh ja, afleiden. Ik pakte een boekje en begon voor te lezen. 1 boekje, 2 boekjes, 3 boekjes… de concentratie nam af. Ik zag mijn laptop in mijn ooghoek en bedacht me dat dit mijn laatste redmiddel was. Anders ging ik de huisarts wel bellen dat het gewoon niet ging lukken. Ik zette Bumba de terrorclown op en wachtte.. hoorde ik iets? Ik durfde niet te kijken, bang dat hij er daarna niet meer op wilde gaan zitten. Ik wachtte nog even en toen het filmpje was afgelopen keken we alledrie in de pot. JAAAA, we zagen een plasje. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een beetje urine. Halleluja. Ik goot het over in het doorzichtige potje en bedacht me dat het resultaat wellicht niet helemaal betrouwbaar was zo maar dit was mijn laatste optie. Helemaal uitgeput kwam ik bij de huisarts. Het werd meteen nagekeken. Geen blaasontsteking. Ik was echt blij voor het kleine ventje. Maar ik was ook kapot van alle moeite die ik had gedaan. Die avond had hij uiteraard geen koorts meer. Volgens mij doen ze het er om die kinderen. Wat denken jullie?
