12 juni 2020 door Niek Schoonbrood
Ook papa’s kunnen mentale klachten krijgen na een bevalling. Zijn dit dan dezelfde klachten als moeders met bijvoorbeeld een postnatale depressie? In het geval van Niek niet. Maar de impact op zijn leven is wel enorm. Niek vertelt over de heftige bevalling en hoe deze ervaring hem blijvend heeft veranderd.
In de rubriek Mijn Verhaal delen ouders verhalen over hun unieke gezinsleven. Van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap tot wonen op Curaçao met stiefkinderen. Wij delen de echte verhalen van ouders. Omdat ieder verhaal uniek is. Wil jij ook jouw verhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
Al enkele jaren hadden mijn vrouw Kylie en ik een kinderwens. Het bleek voor ons niet vanzelf te gaan en we kregen steeds maar weer een enkel streepje te zien op de zwangerschapstest. We bleven hopen op een wonder, dat voor ons keer op keer aan de horizon bleef staan. We hadden besloten dat we ons niet lieten onderzoeken als het bij het enkele streepje op de test zou blijven. Ook over eventuele vervolgtrajecten hadden we ons al uitgesproken: dit zouden we niet doen.
En toen was er dé ochtend dat het streepje zijn tweelingbroer had gevonden. Twee streepjes op de test. Mijn lieve vrouw was zwanger. Na de vele negatieve testen spatte mijn vreugde er niet meer zo amicaal uit. We waren zwanger van een frummel, zoals wij het noemden. En nu was het aan ons om er goed voor te zorgen.
Ik werd papa dus mijn brein zocht naar de nieuwe software update die daarvoor nodig was in mijn hoofd, er ging namelijk van alles veranderen. De reviewkijkende, productvergelijkende en onderzoekende regelneef kwam in mij omhoog. Spullen kopen, leuke technische snufjes in huis halen en voorbereiden. Ik vond die periode prachtig! Ik leef ervoor om alles goed uit te zoeken, alles voor te bereiden en zorgen voor back-up mogelijkheden.
Wij hadden het geluk dat wij in ons dorp / stad (iedereen heeft er een mening over) een kleinschalige verloskundigenpraktijk hadden. Dat vonden we fijn. De eerste echo was snel een feit en ik had als verse papa in spé had geen besef wat het allemaal zou inhouden. Ik probeerde mijn irritante humor te onderdrukken, want als ik zenuwachtig ben kan ik nogal domme opmerkingen maken. Ik kon meekijken op het scherm en de echoscopist vertelde wat ze allemaal zag. Eén blik naar het gezicht van Kylie zei genoeg. Ze was nu al verliefd en voelde nu al een connectie met onze kleine frummel. Ik keek weer naar het scherm, waar ik de uitleg kreeg dat dat bolletje het hoofdje was. Uit beleefdheid knikte ik ja, maar het was nog te onwerkelijk voor mijzelf.
Kylie liep verliefd de deur uit met de foto’s van de eerste echo. Ik begon na het zien van frummel alleen maar meer vragen te krijgen. Word ik straks een goede vader? Hoe moet ik straks een luier verschonen? De eerder gestarte software-update in mijn bovenkamer was blijkbaar nog niet helemaal voltooid.
Inmiddels waren we meerdere keren bij de verloskundige geweest voor controles. De bloeddruk van Kylie bleek aan de hoge kant te zijn. Dit betekende dat de verloskundige buitenspel kwam te staan en het streekziekenhuis alles zou overnemen. Daar ging onze kleinschalige vertrouwde verloskundige, want in onze gedachten werden we nu een nummer. Door de hoge bloeddruk kwam er een medische indicatie. Het voordeel was dat we frummel daardoor wel vaker konden bekijken en horen tijdens de extra controle echo’s.
Zo was er op de verjaardag van Kylie ook een echo gepland in het ziekenhuis. Dat we een nummer waren, werd zichtbaar toen alles werd afgeraffeld. Er werd gesjord en geduwd op de buik om een duidelijk beeld te krijgen en enkele minuten later stonden we weer buiten.
Enkele dagen na de echo voelde Kylie de kleine minder goed. Het getrappel was doffer en het leek alsof hij dieper lag. Ik probeerde haar gerust te stellen dat alles goed was. Even liggen en bewust zoeken naar contact. Zo ook op de ochtend van 17 april 2019. We zaten samen op de bank en ik dronk mijn koffie. Ook ik voelde onze man nu minder hard trappen en zij bleef een raar onderbuik gevoel hebben. Inmiddels was ik vertrokken naar mijn werk en Kylie had gebeld met het ziekenhuis. Ze kon die ochtend nog terecht voor een CTG. Gewoon voor de geruststelling en een fijn gevoel.
En toen ging om 11.21 mijn telefoon. Kylie lag al enige tijd aan de CTG, er waren echo’s gemaakt en veel medici waren de kamer in en uit gegaan. Men had gezegd dat het verstandig was dat ik even naar het ziekenhuis zou komen. Ik liep verbouwereerd richting het station. In mijn gedachten zat ik bij Kylie, die van de gynaecoloog te horen had gekregen dat ze mij moesten bellen. De angst en onzekerheid die zij toen voelde, zorgde ervoor dat ik snel de taxi aanhield.
Binnen 15 minuten na het telefoontje was ik al in het ziekenhuis en rende door de langste gang van de wereld. De traptreden leken opeens verdubbeld in aantal! Buiten adem stond ik aan de balie van het geboortecentrum, waar uiteraard op dat moment niemand zat. Het belletje sloeg ik vakkundig door de balie. De gastvrouw kwam aangelopen en vroeg waarmee ze mij kon helpen. Mijn uitleg was: “Vrouw, Kylie, ligt hier, met spoed gekomen”. Er werd mij verteld dat er niemand met die naam was opgenomen. Beduusd stond ik om me heen te kijken en zag toen een verschrikte Kylie in een rolstoel aankomen. Bleek, stil en de angst was in haar ogen af te lezen. Mijn moed zakte direct in mijn schoenen, zo machteloos had ik mij nog nooit gevoeld.
We werden naar een kamer gebracht en mensen in witte jassen kwamen naar binnen. Er werd mij gevraagd om Kylie te helpen met uitkleden, haar oorbellen uit te doen en een blauw schort aan te trekken. Toen was het ons nog steeds niet duidelijk wat er aan de hand was. Totdat de kinderarts en gynaecoloog de kamer binnen kwamen en zeiden dat de kleine gehaald werd. Mijn gezicht werd bleek en ik begon wankel op mijn benen te staan. Pure ranja kwam eraan te pas om mij niet te laten omvallen. Met mijn linkerhand had ik Kylie vast die met bed en al in de lift werd gereden, rechts hield ik de beker ranja vast tegen het flauwvallen. De spreekwoordelijke achtbaan was van start gegaan en hadden geen flauw benul wat ons allemaal te wachten stond.
Kylie lag al op de OK en ik moest nog even wachten voordat ik verder mocht. Ik stond in de opvangkamer waar men druk bezig was met alle voorbereidingen. Elk scenario werd besproken en de taken werden verdeeld. Plots werd ik naar de OK geleid en ik zag dat de buik van Kylie al was opengesneden. Ik nam plaats naast haar hoofd en probeerde haar te kalmeren. Seconden gingen voorbij en toen zag ik een rood en levenloos lijfje uit de buik komen. Tegelijkertijd zakte het hoofd van Kylie weg.
De eerste echte monitoralarmen drongen tot me door en ik werd meegenomen. Weg uit de OK. Op dat moment wist ik niet of ik nog een vrouw en zoon had. Achter twee verschillende deuren werd dezelfde strijd geleverd.
Het transportteam van de Neonatale Intensive Care Unit was vanuit Maastricht aangekomen. Zij brachten Dex naar Maastricht vanwege de specialistische zorg die hij dringend nodig had.
Na een korte periode op de recovery, gingen we terug naar de triagekamer, wachtend op een ambulance die ons naar Maastricht zou brengen. We hadden nog niets gehoord over of onze kleine man de reis naar Maastricht had overleeft. Na vele uren wachten kwam eindelijk onze “taxi”. Ruim 6 uur na de spoedkeizersnede kwam we aan op de NICU, die ik de hel op aarde noem. Daar zagen wij een klein hummeltje vol slangen, kabels en apparatuur liggen. Op deze afdeling hebben wij vele uren en dagen bij zijn couveuse rondgebracht.
Eerst leek hij de strijd te verliezen door een onbekende infectie. Hij werd goed verzorgd en kreeg de beste medici toegewezen. Stap voor stap krabbelde hij langzaam op en mochten we hem na 6 dagen voor het eerst vasthouden.
Als papa heb ik veel meegekregen van de traumatische bevalling, door de complicaties van zowel Kylie als Dex, onze kleine man. Ik zag hoe ze er beide aan toe waren, hoorde ieder alarm en voelde me daarbij zo machteloos. Je komt als ouder in een overlevingsstand, slaat alles op wat er is gebeurd, maar verwerken is niet van toepassing. Ik werd een ander persoon met zelfs een andere persoonlijkheid. Mijn verwachting was dat het tijdelijk zou zijn, maar na ruim een jaar merk ik dat ik niet meer dezelfde persoon ben als voor 17 april 2019.
Door een fantastisch nazorgbureau zijn we beide bij een psycholoog geplaatst om alle gebeurtenissen te verwerken en een plekje te geven. Mijn diagnose was PTSS met een angststoornis en depressie. Deze trajecten zijn nog volop in gang en ik probeer aan iedereen duidelijk te maken dat ook een vader mentaal geraakt kan worden door een (vroeg)geboorte.
Inmiddels heb ik meerdere trauma’s verwerkt door middel van EMDR therapie. Een van mijn “successen” is het kunnen bekijken van de foto’s zonder direct hartkloppingen te krijgen. Veel heb ik al overwonnen, maar er is ook een bepaalde dwangneurose voor in de plaats gekomen. Eén die mijn dagelijks leven beïnvloedt en mijn bovenkamer weinig rust gunt. Het liefst de-installeer ik dat stukje software en laat ik de update naar papa versie 2.0 doorgaan. Maar dat gaat helaas niet zo makkelijk.
Met Dex gaat alles goed. Ouders van een prematuur snappen waarschijnlijk wel wat ik met goed bedoel. Rondom zijn geboorte heeft hij een IVH graad opgelopen. Dit is een bloeding in één van de ventrikels (hersenkamers). Door de bloeding heeft hij een verminderde controle over de spierspanning aan zijn linkerzijde. Deze vorm van spasme wordt ook wel Cerebrale Parese genoemd.
Verder heeft hij een matig tot zwaar gehoorverlies aan beide oortjes. Dit is nog volop in onderzoek en het vermoeden van Auditieve Neuropathie is ook uitgesproken. Hierbij reageert de gehoorzenuw niet of niet goed op geluiden. Hoe dit er allemaal verder uit gaat zien, is nog onbekend.
Als papa had ik veel moeite om mij gehoord en begrepen te voelen. Ik werd vaak raar aangekeken als ik zei dat ik mentaal een klap had gekregen door de vroeggeboorte. Eenmaal ben ik zelfs door een bedrijfsarts in het gezicht uitgelachen. Dit was voor mij dan ook de druppel. Ik begon korte stukjes te schrijven. Tot op heden vind ik het belangrijk om aandacht te geven aan de papa’s die vaak na 5 dagen alweer aan het werk moeten, of van hen verwacht wordt dat zij doorgaan met het “gewone” leven. Wat er achter de deuren van de afdeling Neonatologie gebeurt is vaak niet te beschrijven.
Met mijn Instagram account Veurwaarts probeer ik mensen in te laten zien wat er gebeurt in het leven van een prematuur ouder, maar ook wat dit met die ouder doet. De strijd die hij of zij zelf moet leveren om er op zijn minst voor zichzelf te zijn. Daarnaast gebruik ik Veurwaarts ook om alles rondom de onzekerheid van Dex een plek te geven.
