24 maart 2006 door Henk Boeke
Moet een crèche zich altijd aan de regels houden, ook als daarmee de veiligheid van kinderen in gevaar wordt gebracht? Voor ons is het antwoord duidelijk, maar voor u ook?
Afgelopen week ontvingen we een opmerkelijke vraag van een student SPW (sociaal-pedagogisch werk) die we u niet willen onthouden. We zijn ook erg benieuwd wat u er zelf van vindt. Reacties zijn welkom.
De student liep stage op een kinderdagverblijf, en confronteerde ons met de volgende situatie. Eens in de twee weken komt een gescheiden vader zijn kinderen ophalen. De leidsters hebben telkens het vermoeden dat hij een flinke slok op heeft. Moeten ze de kinderen nu wel of niet meegeven aan deze potentiële brokkenpiloot?
De vraag die ons werd voorgelegd, was louter juridisch van aard. Is de crèche strafbaar als de kinderen worden meegegeven aan de dronken vader, of is de crèche juist strafbaar als de kinderen niet worden meegegeven (omdat hij het ouderlijk gezag heeft)?
We konden deze vraag niet inhoudelijk beantwoorden, omdat we geen juridische staf hebben. Bovendien kunnen we vragen van scholieren en studenten sowieso niet in behandeling nemen, omdat Ouders Online een site voor ouders is. Onze middelen zijn helaas te beperkt om de hele wereld te bedienen.
Daarom volstonden we met een hartenkreet. Namelijk dat we het een belachelijke vraag vonden, en dat we diep geschokt waren over het feit dat wetten en regels kennelijk belangrijker gevonden worden dan het welzijn van de kinderen. Het enige wat telt voor deze mensen, is dat ze juridisch gedekt willen zijn. Of die kinderen te pletter worden gereden door een dronken tor maakt ze kennelijk niet uit.
Om ons punt nog wat extra kracht bij te zetten, schetsten we een situatie waarin de kinderen de dood zouden vinden, terwijl de crèche zich keurig aan de regels had gehouden. En we vroegen ons daarbij af of de vraagstelster dan ooit nog rustig zou kunnen slapen. Dat was niet bepaald subtiel natuurlijk, maar wel uit het hart gegrepen.
Zoals te verwachten, volgde er een woedende reactie van de vraagstelster. Waarschijnlijk omdat we een emotioneel beroep hadden gedaan op haar persoonlijke verantwoordelijkheid, en dat was natuurlijk niet de bedoeling. Van de scheldwoorden die daarbij vielen, werden we niet warm of koud, maar van de argumentatie wel.
"Het kind is van de ouders en niet van ons". "We hebben helaas niets te willen". "Leidsters en stagiaires mogen geen besluiten nemen", enzovoorts. Daarmee wordt een soort paarse-krokodil-verdediging opgevoerd, die ons grote zorgen baart.
Even voor de duidelijkheid: wetten en regels zijn er natuurlijk niet voor niets. En het is beslist niet onze bedoeling om de ouderlijke macht over te dragen aan de crèches. Maar de veiligheid van onze kinderen lijkt ons toch nét iets belangrijker. Het drama uit 2002, waarbij zes kinderen in Roermond de dood vonden omdat geen enkele hulpverlener formeel iets kon doen, staat ons nog steeds helder voor de geest.
