24 maart 2020 door Eef Lanoye
Eef Lanoye is moeder van een dochter (2013) en een zoon (2015). Ze ploetert elke dag opnieuw door de modder van het moederschap.
Wij zaten al drie dagen thuis met het hele gezin vanwege twee hoestende kinderen en twee snotterende ouders. Niks ernstigs, maar in deze corona-tijd was het dringende advies om geen besmettingsgevaar te zijn voor anderen. We gingen er vanuit dat op zondag het kabinet zou besluiten om de scholen voorlopig te sluiten. En zo geschiedde.
Maandagochtend zouden we samen met de kinderen schema’s voor thuisonderwijs gaan maken. We voelden ons vreemd en opgelaten, maar we zagen het ook als een kans. Op maandagochtend was onze spirit nog hoog en positief. Dochterlief had om 7.00 uur haar eigen geschreven schema klaar, zoonlief kleurde de geknutselde kaarten voor de dagindeling. Per dagdeel hingen we die aan een touwtje met paperclips. Het was niet helemaal zoals het hoorde - want mama, op school hangen ze met kleine knijpertjes vast - maar het was aanvaardbaar voor deze eigenzinnige vijfjarige.
Na het fruit kleedden we ons aan om naar buiten te gaan, even rennen en een frisse neus. We werden echter door onze kleuter ter orde geroepen: “Nee! We mogen nog niet naar buiten! Er staat dat we eerst moeten opruimen, kijk maar!” Vier paar ogen keken. Verdomd, hij had gelijk. Ik was onder de indruk van het dwingende effect van een dagindeling. Ik bedacht dat we dit elke dag moesten doen vanaf nu, ook in het weekend, en de vakanties, wat heerlijk deze structuur! Twee kinderen die er enigszins ‘hanteerbaar’ van worden en een houvast voor twee ongestructureerde ouders om op de politie-momenten ons te kunnen beroepen op een afgesproken schema…
Ik weet dat er mensen bestaan die altijd zo leven, die hun gezin vanaf het begin zo hebben ingericht en ‘gerund’. Wij niet. Ik zou best willen, ik zie de voordelen, maar ik ben er gewoon niet voor gemaakt. Ik begin vol goede moed, maar ergens onderweg verlies ik de interesse en motivatie. Mijn systeem komt uiteindelijk altijd in verzet tegen welk keurslijf dan ook. Niet per se erg, vind ik. Regels zijn er om te buigen, aan te passen en mee te bewegen met de veranderende realiteit. Ik ben geen chaoot, ik hou gewoon heel erg veel van vrije ruimte. Ik leef wel met een chaotische man, waarmee ik een keer of honderd per dag van mening verschil - juist over de praktische dingen des levens. Soms is ons leven een interessant sociologisch experiment, soms ronduit frustrerend.
Maandagmiddag begon onze kleuter met spugen en hield geen druppel water meer binnen. De koorts bleef stijgen en zijn hoest nam toe. Ineens waren er extra zorgen en stress, al leek het een gewoon griepje. Waarschijnlijk komen we er nooit achter.
Dinsdagmiddag werden we overladen door alle schoolwerk dat wij als kersverse juf en meester thuis dienden op te pakken. Zoonlief at zijn eerste beschuitje na dertig uur alle gal uit zijn warme lijfje te spugen. Het koken van de avondmaaltijd voelde als de prestatie van de dag.
Woensdag hing het schema van maandagmiddag nog steeds aan het touwtje, het zag er gezellig uit. Langzaamaan kregen we overzicht in alle taal- en rekenoefeningen van onze zesjarige dochter. Zij miste haar klasgenootjes.
Het is nu donderdag. Dochterlief had een baaldagje vandaag. Wij ook. De omvang van de crisis begint meer en meer door te dringen. Deze wereldcrisis, werkcrisis, relatiecrisis, financiële crisis, mentale crisis. Ik leef van dag tot dag en koester mijn momenten voor mijzelf. ’s Avonds zit ik bekaf achter mijn laptop deze column af te ronden.
Morgen vrijdag, bijna weekend. Even twee dagen geen schooltje spelen en alleen maar mama zijn. Hoe deed ik dat ook alweer…?
