13 januari 2021 door Vera Bijma
“Ik pak de kussentjes en jij het dekentje,” roept mijn zoontje enthousiast. Hij grist in het voorbijgaan ook nog een knuffelbeer mee. Ik volg hem met een stapel boekjes in mijn ene hand, en het dekentje en een eierwekker in de andere.
Met zijn ellenboog opent hij behendig de deur naar de gang. Hij loopt naar de trap en bekijkt zorgvuldig alle treden. Dan gaat hij naar de breedste traptree: die in de bocht. Hij legt de kussentjes naast elkaar op de tree en gaat er dan voorzichtig op liggen. “Leg jij het dekentje over me heen, mama?” vraagt hij liefjes. Daar ligt hij dan in zijn knusse hoekje op de trap. Lekker warm onder een dekentje met de beer gezellig tegen zich aangedrukt. Hij is er klaar voor.
Wat in vredesnaam de bedoeling is? Laat ik het even uitleggen. Het begon allemaal op de laatste dag voor de kerstvakantie. Zoonlief kwam uitgelaten uit school (hier in België zijn de scholen gelukkig nog open). En ik was al even enthousiast. Heerlijk, het vooruitzicht om twee weken lang rustig de dag te kunnen opstarten. Even geen stressy naar-school-rush. Geen zoonlief achter de broek aanzitten om hem zijn huiswerk te laten maken. Gewoon weer eens lekker onbezorgd spelen, spelen en nog eens spelen.
Maar de juf dacht daar blijkbaar toch net even anders over. Naast bladen met sommetjes om de tafels te oefenen, rijen woordjes om zo snel mogelijk voor te lezen en uitleg over een leesgame, kwam er ook nog een leesbingo uit zoonliefs schooltas tevoorschijn. Met maar liefst twintig vakjes. Ik vond het nogal wat voor een 7-jarige, maar vooruit.
Nu moet je weten dat mijn zoontje een gruwelijke hekel heeft aan lezen. Ik moet me altijd in de meest creatieve bochten wringen om hem te motiveren om thuis te oefenen met lezen. Gelukkig sluit de leesbingo hier prima op aan. In de vakjes staan gekke opdrachten als ‘met een muts op’ en ‘met een zaklamp’. Als hij vijftien minuten gelezen heeft, mag hij het desbetreffende vakje inkleuren.
Zo staat er ook ‘op de trap’ in een van de bingovakjes. Je zou dan denken dat je gewoon naast elkaar op de trap gaat zitten met een boekje op schoot. Maar dat is buiten mijn inventieve zoon gerekend. Dus zit ik in mijn dikke fleecetrui op de koude trap terwijl zoonlief prinsheerlijk onder zijn dekentje ligt. En wie denk je dat de eer krijgt om vijftien minuten lang het leesboek voor hem omhoog te houden? Bingo.
