13 juni 2019 door Ruth Willems
“Je hebt voor alles een diploma nodig maar kinderen krijgen mag iedereen!”. Dit soort dingen wordt vaak geroepen. Maar eigenlijk is het nog erger.
Je mag niet alleen zakken voor je examen, je hoeft niet eens te oefenen. En de meeste mensen doen dit ook niet. Veel mensen hebben nog nooit serieus tijd met een klein kind doorgebracht voordat zij ze er een krijgen. De eerste luier die een man omdoet is vaak bij zijn eigen kind.
Bij het eerste kind ren je je benen uit het lijf. Je bent de hele dag bezig en bent blij als je ’s avonds zelf hebt gedoucht en er eten op tafel staat. Bij de tweede of derde vraag je jezelf af: “Waar was ik met één kind nu zo druk mee?”. Vaak is het oudste kind ook het meest bewerkelijk, het meest serieus. In het eerste kind zitten al je dromen, ideeën over ouderschap en opvoeding. Bij de kinderen die volgen, brokkelt daar steeds meer wat van af. Want je beseft steeds meer: bij kinderen krijg je meestal niet je zin. Ze zijn niet van jou, ze zijn van zichzelf en jij moet voor ze zorgen. En als je dat niet kunt verdragen, heb je een probleem.
Daarom is het goed om een oefenkind te nemen. Niet speciaal voor dat oefenkind maar voor het kind dat je later krijgt. Ik ben au pair in Londen geweest en als ik bedenk wat voor onpedagogische dingen ik daar heb gedaan, staat het schaamrood me nog op mijn wangen. Dingen die ik nu, na twee oefenkinderen, nooit met mijn eigen kinderen zou doen. Het scheelt dat mijn kinderen sommige dingen nooit zouden doen die zij deden. Ze hadden net de Slowaakse au pair weggepest toen ik arriveerde. Nu denk je misschien dat het upperclass assholes waren. Maar het waren eigenlijk schatjes die een beetje sturing nodig hadden. En binnen de kortste keren was ik stapelgek op ze. Ik schepte over ze op alsof ze mijn eigen verdienste waren. Ik was er heilig van overtuigd dat ik de meest snuggere kinderen onder mijn hoede had ooit. Ik heb toen al geleerd dat je zulke ideeën voor je moet houden, wil je nog enige aanspraak op het schoolplein hebben. Maar ja, achteraf gezien had ik toch een punt denk ik. Welke driejarige leest en schrijft vloeiend? En heeft zo snel door dat ik de ideale vrouw ben? De jongste vroeg me al na twee weken ten huwelijk, al heeft hij de bruiloft op eigen initiatief afgelast met de mededeling dat hij liever vrienden bleef. Desondanks bleef hij zoveel kusjes geven, ook als het niet uitkwam, dat zijn oudere broer van vijf vond dat hij moest ingrijpen. Hij was een vroege variant van de metoo beweging. “Het is niet erg gentleman like om een dame te kussen als ze dat niet wil”, sprak hij zijn broer streng toe. Oh, goodie, reageerde die. “Dan ben ik blij dat ik nog maar een jongetje ben”. Deze kinderen verdreven mijn eenzaamheid in de chique straat tegenover Roger Moore die ik nooit naar buiten zag komen. Ik denk nog steeds vertederd aan ze terwijl ik laatst op Linkedin zag dat mijn ex-verloofde inmiddels een flitsende carrière had gemaakt.
