14 januari 2019 door Arianne Wennekes
“Ik heb slecht nieuws. Jullie dochter kan niet geopereerd worden.” Het zijn maar tien woorden, maar deze tien woorden vernietigen in een paar seconden ons volledige toekomstbeeld. De woorden van de cardioloog dreunen na in mijn hoofd. Ze praat verder en legt uit, maar ik hoor alleen nog deze tien woorden door mijn hoofd gonzen. “Ik heb slecht nieuws. Jullie dochter kan niet geopereerd worden.” Mijn meisje gaat dood. Het allerliefste, mooiste meisje van de wereld kan niet blijven.
Een ruimte verderop ligt dat mooiste meisje van de wereld. Ze is vijf dagen oud. Ze is nog zo pasgeboren, zo fris en vers. Een perfect uitziend meisje, 2900 gram, alles erop en eraan.
Maar hier, in deze familiekamer, spreekt de cardioloog een vernietigend vonnis over haar uit, het vonnis dat al tijdens de zwangerschap als een zwaard van Damocles boven onze hoofden hing. Al die tijd was er hoop, maar door het uitspreken van deze tien woorden valt het zwaard van Damocles in volle vaart naar beneden. Het vonnis is geveld. De hoop is voorbij. Ons kleine meisje zal nooit groot worden. De tijd die we met dit meisje door mogen brengen, zal beperkt zijn. Hoe beperkt weet niemand. Maar veel tijd zit er niet in haar zandloper en er zijn al korrels gevallen…
Na het gesprek lopen we naar haar toe. Ons meisje ligt tevreden smakkend in haar bedje. Ze is zo mooi, ze hoort zo bij ons. Alles aan haar klopt, behalve haar hartje, daar ontbreekt veel te veel weefsel. Mijn hart stroomt over van liefde als ik naar haar kijk. Tegelijk voel ik een rauwe pijn naar buiten golven; er zal een dag komen waarop we dit mooie, tevreden meisje los moeten laten. Er zal een dag komen waarop dit meisje van ons weggerukt wordt. Ik duw de pijn weg. Ik wil nu geen pijn voelen. Ik wil genieten van iedere seconde dat ze leeft, van elk moment dat ze bij ons is. Ik pak haar uit haar bedje en leg haar kleine lijfje tegen mijn schouder. Ik geniet van haar warme huid op de mijne. Ik geniet van haar ademhaling langs mijn huid. Ze is er nog, ze leeft en ik wil elk moment benutten om dit gevoel op te slaan in iedere uithoek van mijn hart. Als zij maar in mijn armen ligt, dan is het leven goed, dan leven we in het moment. Ieder moment met haar is goud waard.
Onze wensen zijn klein. Ons meisje komt thuis, mag deel uitmaken van ons gezin. Ze maakt kennis met haar broertje. Hij is dol op haar! Hij adoreert haar. Op haar eerste ochtend thuis knielt hij neer aan haar voeten, kust haar voetjes, knuffelt haar en straalt van geluk. Wij stralen naast hem en genieten met volle teugen. We stralen alsof ons leven ervan afhangt. We stralen alsof haar leven ervan afhangt. We doen de dingen die alle ouders met hun pasgeboren baby doen, maar beleven alles net een tandje intenser. We knuffelen haar en slaan ieder stukje van dat gevoel op in ons hart. We genieten van ieder verzorgingsmoment, we genieten van haar tevreden koppie als ze als een koningin in haar badje ligt en zij geniet van een heerlijke babymassage. Elk moment met haar doorleven we, bekijken we van alle kanten, koesteren we, houden we vast. Tot we ook dat moment tenslotte los moeten laten, omdat de tijd onverstoorbaar doortikt.
We brengen prachtige dagen met elkaar door. Dagen waarin we al die uren, minuten en seconden met haar koesteren. Dagen waarop we knuffelen en eindeloos naar haar kijken. Ieder korreltje tijd benutten we ten volle, we leven heel intens. Dat is wat het met ons doet, de wetenschap dat ze niet oud zal worden. Iedere dag die voorbij gaat, voelt dubbel. We hebben weer een prachtige, waardevolle dag aan ons leven toegevoegd én we hebben weer een prachtige, waardevolle dag van haar levenskaart afgestreept. We weten niet hoeveel dagen er zullen volgen. We weten wel dat we niet eeuwig zo intens kunnen leven. Maar we besluiten te genieten van ieder moment, van iedere seconde. Alles draait om vandaag. Vandaag is ze er.
We krijgen vier weken, exact. Dan valt haar allerlaatste zandkorrel, hij glijdt langzaam naar de andere zijde. Daar valt hij, stuitert nog een keer en blijft voor eeuwig stil liggen. Het is voorbij. Ons prachtige meisje is stil geworden. Mijn moederhart scheurt aan flarden, ik kijk vol ongeloof naar het bijzondere meisje in mijn armen en kan me niet voorstellen dat ze haar prachtige, diepblauwe ogen nooit meer zal openen. Zal er ooit een dag zijn waarop ik de kracht vind om weer op te staan?
