7 december 2007 door Christel Westgeest
Snoeihard is de winter ingevallen. Meteen knallen, met -10 overdag en -17 in de nacht. Binnen blijven of naar buiten?
Snoeihard is hier de winter ingevallen. Niet een beetje. Nee, meteen knallen met -10 overdag en -17 in de nacht. Beetje wind erbij en het voelt als in Siberië. Als ik in een gesprek vertel dat ik hier sinds maart woon, krijg ik meestal een geheimzinnige glimlach. Met daarna de opmerking: "Oh, dus je hebt nog geen volledige winter meegemaakt?!".
Langzaam maar zeker begon ik toch wat angstig van die opmerkingen te worden maar nu weet ik wat het is. De winter is heel, heel erg koud. Door de kou zijn Jacob en Rosa nu meer en meer aan huis gebonden. Rosa gaat nog geen hele dagen naar school. Dat is hier pas vanaf 6 jaar. En Jacob, ons ongeleide projectiel, is natuurlijk niet een hele dag binnen te houden. Met sneeuw is het leuk en gaan ze graag naar buiten. Maar tijdens een barre winterdag, waarop ze zelfs met sneeuwpak aan maar even warm te houden zijn, wordt het wat lastiger.
Ik ben zelf nogal van het naar buiten gaan. Sterker nog, als ik een dag niet naar buiten ben geweest met ze, voel ik me schuldig. Dan zijn ze naar mijn idee niet uitgeraasd en vind ik het ook een minder 'gezond' gevoel geven.
Tot voor kort konden we nog prima op de dagen dat ze thuis waren naar de boerderijen in de buurt, naar de speeltuin of naar het meer. Maar nu? Hoe doen die Canadezen dat dan?
Na een navraagrondje blijkt de indoor playground voor kleine kinderen hier het alternatief te zijn. Die heb je in Nederland ook, maar daar ben ik eigenlijk nog nooit geweest. Was niet zo nodig. Hier zie je die dingen zo'n beetje in elke buurt. En wat blijkt? Ontdekking van de winter! Kinderen van 0 tot 6 jaar kunnen daar fantastisch spelen en ik neem – via de drive thru – een bakkie koffie mee, klets wat hier en daar, en iedereen is helemaal blij.
Toch knaagt het nog, na zo'n binnen-dag. Ik vrees dat ik gevoelig ben voor wat de Amerikaanse schrijver Loev in zijn boek 'The last child in the woods', een natuurtekort-syndroom noemde.
Ik kan me wel vinden in zijn stelling dat kinderen meer de natuur in moeten. Hij stelt dat een intensieve blootstelling aan de natuur heilzaam kan werken voor concentratieproblemen, overgewicht en zelfs depressies. Als je in de natuur bent, gebruik je je zintuigen en je creativiteit meer dan als je binnen achter de computer of de TV zit.
Met 'de natuur' bedoelt hij echt De Natuur en niet spelen op een veldje. Er is hier genoeg échte natuur, dus dat komt mooi uit. Dan lopen ze niet zo snel een natuurtekort op.
Maar als het echt heel koud is, wil ik zelf eigenlijk niet naar buiten. Ach, ik ben gewoon een gigantische koukleum, die per ongeluk in Canada terecht is gekomen. Om iedereen gelukkig te maken en mezelf niet al te schuldig te voelen als we een dag niet buiten zijn geweest, heb ik de zogenaamde 'neustest' bedacht.
Als ik mijn neus 's ochtends buiten de deur steek en het vocht in mijn neus niet direct bevriest: op naar buiten. Maar zodra ik bij de eerste diepe inademing stukjes ijs voel kriebelen, zeg ik: "indoor playground!"
Ik verwacht nog een hoop neustesten te doen deze winter. Volgens de lokale meteorologen staat de koudste winter in 15 jaar voor de deur.
