1 mei 1998 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Het schijnt dat het Ministerie van Justitie via video-monitoring na wil gaan, hoe de hechting tussen kersverse adoptie-ouders en hun kinderen verloopt. Daar zal geen enkele adoptie-ouder blij mee zijn, want heb je je net over je weerzin tegen alle bemoeienis van de overheid heengezet en het kroost in de armen gesloten -- moet je nogmaals op je tenen lopen zodra het rode lampje brandt. Het Parool, dat hiervan melding maakte, deed het bovendien voorkomen alsof er tot nu toe niets aan voorzorg op dit vlak geschiedt. Aan het woord kwamen twee 25-jarigen, die over hun verlangen naar een roots-reis (terug naar het land van geboorte) vertelden, wat strikt genomen niets te maken heeft met de hechting aan hun huidige ouders.
Stel nu, dat er zo'n camera in onze huiskamer stond. Dan zag het elektronisch oog wellicht een roodaangelopen, driftig Chinees meisje, dat hoofdschuddend 'mee! mee!' te kennen gaf, ten teken dat zij het niet eens is met wat dan ook. Tegen acht uur 's avonds zouden wij ietwat gestresst gesignaleerd worden, wanhopig pogend om hetzelfde peutertje opgewekt in bed te krijgen. De volumeknop zou onmiddellijk bijgesteld dienen te worden om de gevoelige apparatuur niet te beschadigen. Op straat zou de justitiële camera-ploeg ons aantreffen terwijl wij dit reusachtig sterke kind met bruut geweld in haar buggy trachten te vouwen -- een stuk koek als vergeefs omkoopmiddel in de hand. Dat zij vervolgens in het Vondelpark bij vreemden om nog meer lekkers bedelt, zou absoluut de indruk wekken dat het arme schaap bij ons weinig eetbaars verwachten mag, niettegenstaande haar postuur.
Natuurlijk hebben wij ons wel eens afgevraagd of er iets is voorgevallen in het Chinese kindertehuis dat haar gedrag nu nog beïnvloedt. Dat we dit nooit zullen weten (Lisa-Xiu was tien maanden oud toen we haar kregen), is duidelijk. Het is dus eigenlijk een vraag waar je verder niets mee kan. En of wij nu echt zo totaal anders reageren dan biologische ouders met een kind wier ijzeren wil zich dagelijks lijkt te versterken -- dat mag de video-deskundige mij eens laten zien. Volgens mij zit het verschil vooral in het feit dat wij kunnen denken dat er iets is gebeurd voordat zij onze veilige haven binnenvoer. Biologische ouders kunnen het alleen maar aan zichzelf wijten -- genen, bevalling, temperament, opvoeding en al.
