9 november 2007 door Christel Westgeest
Veel, vaak en vet. Van de ene snacktime naar de andere. Zal Christel bezwijken onder de verleidingen, of houdt ze stand?
Tijdens mijn eerste bezoek aan Canada, vorig jaar, viel het mij al op. Wat eten die mensen hier veel, vaak en vet! En bizar eigenlijk, dat ze constant koffie in van die kartonnen bekers drinken, lopend op straat. Kunnen ze niet even rustig gaan zitten of zo?
Nee, ik ga dat natuurlijk niet doen. En al helemaal niet langs de nationale drive thru "Tim Hortens" om koffie of thee met een bagel te bestellen, terwijl ik thuis ook gewoon een boterham kan smeren en mee kan nemen in de auto. Nee, ga ik écht niet doen.
Ik denk dat ik het 3 weken volgehouden heb. Want het is toch wel handig. Even naar school rijden? Dan haal ik eerst een lekker bakkie koffie. En nu ik er toch ben, zo'n muffin gaat er ook wel in. Bageltje voor de kinderen erbij en doorrijden maar.
Deze gewoonte kan ik voor mezelf wel goed te praten, maar niet constant, zoals velen hier, om even langs de Mac of de Taco Bell of whatever rijden. Nee, echt niet. Dat gaat te ver, dat ga ik dus niet doen. Er zijn grenzen.
Nou, toch mooi 5 weken volgehouden! Er is gewoon geen ontkomen aan. Je gaat met het hele gezin naar de mall en na het afrekenen loop je letterlijk de Mac in. We hadden het niet eens in de gaten, het vloeit zó in elkaar over: van kassa naar hamburger naar de volgende kassa.
Rosa en Jacob hebben dit natuurlijk veel eerder door dan ik en voor je het weet staan ze "Yeee, fries & burgers!" te gillen. Okay, voor één keertje dan. Doet u mij maar twee kindermenu's. En daar zit je dan. Als ik om mij heen kijk, begrijp ik wel waarom niet alleen Amerikanen maar dus ook de Canadezen een paar kilo – of meer – zwaarder zijn dan de gemiddelde Nederlander.
Eten is overal, 24 uur per dag beschikbaar, en ook nog tegen scherpe prijsjes. Het vreemde is dat men hier wel met gezondheid bezig is. Er wordt veel voorlichting gegeven over gezond voedsel en gezonde eetgewoonten op scholen en kinderdagverblijven, maar de praktijk is toch anders.
Tijdens Jacobs eerste crèche-dag mocht hij even komen wennen tijdens snacktime, om 9.00 uur 's ochtends. Nadat hij op een stoeltje was gezet, kreeg hij super-vette (maar oh, zo lekkere!) wafels met maple syrup voorgeschoteld. Dat was na minder dan een minuut op. "Do you want some more, Jacob?" Hij kent nog niet veel Engels, maar "Yes, please" is dan wel snel geleerd.
Ik keek mijn ogen uit. Tot drie keer toe mocht hij zo'n wafel met siroop, geen probleem. Er is hier gewoon een heel andere eetcultuur. Het gaat van de ene snacktime naar de volgende. De verleiding is groot om veel meer en ook vaker te eten dan je als Nederlander gewend bent.
Gelukkig verveelt een vette hap na een tijdje ook wel weer en zijn we nu weer redelijk in een gezond gareel geraakt. En die pancakes die als ontbijt worden geserveerd, dat nooit! Nee, dat ga ik echt niet eten voor ontbijt. Maar nu, na 6 weken... I'm lovin' it!
