24 februari 2006 door Sarcas
De voorjaarsvakantie lonkt, maar Sarcas staat stijf van de stress. Hoe leer je een puber haar kamer op te ruimen?
In huize Sarcas is een zwakke schroeigeur te bespeuren. Het zijn onze zenuwen die al enige tijd roodgloeiend staan, en het nu langzaam laten afweten. Ikzelf heb het onprettige trekje dat ik weinig stress-bestendig ben, en mijn werk is momenteel behoorlijk hectisch. Ook het project dat ik thuis doe met mijn vrouw, heeft een paar maanden behoorlijk aan ons gevreten. En daar komt dat stuk puber dat hier woont, ook nog es bij.
De afgelopen weken kenden vele 'leermomenten'. We werden beter in het fijntjes motiveren, we waren opbouwend bezig met haar zelfbeeld, we stimuleerden haar persoonlijke ontwikkeling, en boden steun op alle fronten. Nanny's van velerlei gezindten zouden trots op ons zijn geweest. Toch waren daar ook diverse 'en nu draai ik haar nare nekje om'-momenten. En een paar 'is dat nu het kind waar ik zoveel tijd in heb gestoken om haar Mijn Normen en Waarden mee te geven'-momenten.
Zo zijn we al zo'n drie weken bezig om haar aan te sporen haar kamer op te ruimen. Het is het bekende verhaal van vuile en schone was overal, schoolspullen ook, alles kwijt, weg en verdwenen. Het is allemaal niet haar schuld en zo mogelijk wel de onze. We hebben de afspraak gemaakt dat ze de hele week maar zo'n beetje mag doen in haar kamer wat ze wil, als ze het maar op vrijdag, Algemene Opruimdag, in orde maakt.
Deze strategie pikte ik ooit eens op in het Forum hier, en die klonk heel redelijk. Maar om de een of andere reden draait ze zich daar altijd weer onderuit. Of ze heeft een vriendinnetje bij zich dat toevallig opruimen heerlijk vindt (ja, bizar, ik weet het) en misbruikt het arme schaap tot alles er weer piekfijn uitziet. Ja, de kamer is weer in topvorm, maar ik houd er een ontevreden gevoel aan over. Of er is een Enorm Belangrijke Reden waardoor opruimen echt het laatste is wat je in zo'n geval zou doen.
U merkt het, ik mis hierin wat autoriteit. Dat komt waarschijnlijk door mijn eigen rommelige staat van leven. Het is moeilijk te roepen dat haar bureau leeg moet zijn, als mijn eigen bureau over een lengte van bijna drie meter bedekt is met allerhande zooi.
Maar goed, mijn tolerantie-niveau was al enige tijd op een laag peil. "Ze zal het wel merken", gromde ik mobiel naar mijn vrouw thuis, terwijl ik de file waarin ik dreigde te stranden door pure ongerichte woede deed oplossen. "Hm", meende zij te moeten opmerken, mijn humeur en mijzelf beter kennende. Mijn grauwe gemoed is ook niet goed voor onze verstandhouding natuurlijk. De glimmende Valentijns-oorbellen verbleken nogal door mijn mopperstroom, vrees ik. Ik heb wat goed te maken. Maar dat terzijde.
Eenmaal thuis was er een stralende dochter, die hoopvolle respons had weten te ontlokken aan haar Valentijn. Het soort waarvan je als ouder denkt: "Tja", maar waaraan de in hogere sferen verkerende puber al verstrekkende conclusies heeft verbonden. Dan blijken mijn donkere wolken toch niet tegen haar roze wolken bestand.
De staat van haar kamer is matig opgeruimd te noemen, maar hoopvolle ogen blikken naar de mijne, en ze vraagt of ik haar internet-verbinding weer wil herstellen, die we als sanctie hadden afgesloten. Valentijn zou haar namelijk hebben gemaild, en morgenochtend gaan we op vakantie, dus dan weet ze niet of hij haar eventueel Vraagt...
Ik ben niet van steen. Ik bezweer haar met grote woorden dat ik de eerstvolgende vrijdag dat haar kamer niet wordt opgeruimd, haar computer een maand lang onbruikbaar zal maken, en geef toe. Voor mijn geestesoog zie ik hordes honende nanny's hun middelvinger naar me opsteken...
Maar dochterlief loopt door het huis te zingen, ik maak flauwe grappen en zoen mevrouw Sarcas. De nanny's kunnen de pot op, het is weer gezellig hier. De vakantie kan goed beginnen, en ik krijg zowaar zin om weer een stukje te schrijven. Borreltje d'r bij. 't Gaat weer goed hier!
