18 januari 2002 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita opnieuw de tanden op elkaar moet zetten; deze keer met dochter Danielle (3), die gebruik gaat maken van de plaatselijke peuterschool.
Sinds 1 oktober gaat Danielle naar haar eigen school: de guarderia. Het was even een teleurstelling voor haar dat ze niet met haar zusje Nienke mee mocht, maar dat was gelukkig maar van korte duur. Een eigen school is eigenlijk veel interessanter.
Danielle
De guarderia is een door de gemeente georganiseerde kinderopvang. In Casares kunnen daar de kindjes van 2 en 3 jaar naar toe. Voor het enorme bedrag van 25 gulden per maand mag je je kind daar iedere dag van 9.30 uur tot 13.30 uur laten vermaken. Er is een klein speeltuintje (binnen), er wordt gekleurd, gepuzzeld, er worden boekjes gelezen en er wordt – echt Spaans – gesnoept en video gekeken.
Danielle kon bijna niet meer wachten tot het zover was. 's Morgens wilde ze een schoolvlecht in haar haar en ze had een eigen tasje met een pakje drinken en een broodje. Ze stond helemaal te stralen: "Wanneer gaan we nou eindelijk?"
In de auto werd ze stiller en stiller. En toen we bij het dorp aankwamen, zei een klein piepstemmetje achter in de auto: "Mama, ik wíl niet meer naar school".
Maar mama was niet te vermurwen. Al enigszins gehard door de ervaring met Nienke, zei ik: "We gaan in elk geval even kijken liefje". Die kleine voelde natuurlijk al aan dat ik daarmee bedoelde dat het toch écht ging gebeuren vandaag. Ze verstopte zich achter haar handjes.
De leidsters, Dori en Conchi, haalden alle mogelijke trucs uit om haar gerust te stellen. Het mocht niet baten. De traantjes begonnen te rollen. "Ik kan hier niet blijven mama, ik praat toch helemaal geen Spaans".
Toch even moeilijk hoor dan, ook voor mij. We spraken af dat ze het een uurtje zou proberen en ook dat ze gewoon Nederlands mocht praten. Dat verstaan de leidsters en de kindjes natuurlijk niet, maar als het belangrijk is, begrijpen ze het best.
Toen we haar weer ophaalden was ze zeer beslist. Ze had het erg leuk gehad maar hoefde nóóit meer terug. Oh ja, ze had ook Spaans geleerd: pipi is plassen.
Inmiddels gaat ze met veel plezier 'naar school'. Ze kan goed met de kindjes overweg en heeft in het dorp al heel wat harten gestolen.
En iedere dag komt ze met een paar nieuwe Spaanse woorden thuis. Hoewel, Spaans..., ik kan beter zeggen: Andalusisch. Ik vrees dat mijn kinderen het lokale dialect over een jaar perfect beheersen.
