7 december 2001 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita de ouder-ochtend van de nieuwe school bezoekt, en precies begrijpt hoe dochter Nienke zich morgen zal voelen. Ze verstaat geen bal en begrijpt geen moer.
Dat de kinderen naar een Spaanse school zouden gaan, hadden we in Nederland al besloten. We willen hier immers blijven wonen. Dan ook maar meteen voor de leeuwen.
Op het allerlaatste moment kozen we voor de lokale school in Casares, in plaats van die in Sabinillas. De hartelijkheid waarmee we in Casares ontvangen werden, gaf de doorslag. Een last viel van mijn schouders. De vriendelijkheid, de vrolijkheid, en vooral de échte aandacht voor de kinderen was het belangrijkste criterium. Kwaliteit van het onderwijs? Tja, dat kan ik nu toch nog niet beoordelen.
De school in Casares
Enfin, die horde was genomen. Ook Nienke was enthousiast; had echt zin om te gaan. Danielle moet nog een jaartje wachten voor de echte school. Ze mag wel naar de guarderia. Ach, ze is ook pas 3.
Bij de inschrijving kreeg ik een boekenlijst (!) mee en een uitnodiging voor de informatie-ochtend. Spannend allemaal. Vooral voor mijzelf, geloof ik.
De rest van de familie liet zich niet van de dagelijkse zwem- en strand-routine afbrengen. Ik daarentegen begon me al druk te maken om schooltasjes, jasjes en boterham-trommeltjes, en ik was vreselijk zenuwachtig voor de ouderochtend.
Het was zover. Vriendelijk "Hola" zeggend liep ik het schoolterrein op. De poort was nog gesloten. Het was ook de eerste schooldag voor de groteren, en een gedrang van jewelste.
Klokslag 10.00 uur schalde de muziek over het schoolplein, en begaven de profesores zich naar 'hun plek' op het plein. De poort ging open. De kinderen maakten keurige rijen en langzaam begaf iedereen zich naarbinnen. Ik stond natuurlijk in de verkeerde rij maar werd door Miguel, de conciërge, naar het juiste lokaal gebracht. Een beetje onwennig zocht ik een plekje tussen de andere moeders.
Na zo'n 10 minuten in de klas begreep ik een beetje hoe Nienke zich morgen zou voelen. Juf vertelde enthousiast over het hoe en het wat op school. De moeders rebbelden met elkaar en met juffie over god-weet-wat. En ik zat daar maar. Vriendelijk om me heen kijkend. Ik verstond er geen klap van.
Na een kwartier was ik afgehaakt en na een uur kapot. Juf was klaar en de moeders gingen naar huis. Behalve ik. Ik had niet veel begrepen maar wel half en half opgevangen dat ik meer moest aanschaffen dan alleen boeken.
Juf was erg vriendelijk en begon gewoon weer opnieuw met uitleggen. Eén op één ging een stuk beter!
Juf Maria Jesus is een ontzettend leuke griet. Niet alleen had ze alle tijd en geduld met mij, ze wilde ook meteen een paar woorden Nederlands leren: WC, juf, buikpijn, spelen ...
Met een gerust hart laat ik Nienke morgen bij haar achter.
