9 mei 2008 door Sarcas
Iedereen is blij maar het allerliefste puberientje is op oorlogspad. Zal het nog goedkomen met de Pinksteren van de familie Sarcas?
Meivakantie. De stad wervelt van rokjes, cabrio's en kleuters met waterpistooltjes. Iedereen is blij maar mijn allerliefste puberientje is op oorlogspad.
Gedrieën zitten we op de bank. Puber in het midden. De lage tafel vol met lekkers. Op de buis staat een DVD van Lost zich warm te draaien.
- "Lief, wil je dat bordje even aangeven?" vraagt mijn echtgenote aan haar dochter, wijzend op mijn bord.
- "Waarom ik?!" roept ze. "Waarom vraag je het niet aan hem? Het is toch zijn bord? Altijd moet ik alles doen! Doe zelf eens wat, je zit hier maar!"
Moeder wordt boos. En ik ook. We zeggen dat we er genoeg van hebben, want dat hebben we. Ook zeggen we dat we geen zin meer hebben om leuk naar Lostjes te kijken, want de zin is ons vergaan. De DVD gaat uit en we zappen naar Iets Wat Pubers Stom Vinden. Geen halve maatregelen dus.
- "Ga jij maar naar boven", rondt mevrouw Sarcas het zaakje af.
Puber gromt wat. Omdat ik er het dichtste bij zit, kan ik het bijna verstaan. Bijna. Maar net genoeg om te begrijpen dat het iets behoorlijk lelijks is.
- "Wát zei jij?" informeer ik op de toon die je gebruikt als je heel goed weet wat de ander zegt, maar het toch even tot onderwerp van gesprek wilt maken.
Puber hult zich in grimmig stilzwijgen.
- "Ga jij maar naar boven, ja," zeg ik. Exit gezellig avondje.
Andere avond:
- "Help je ook even mee afruimen!" (Let op het uitroepteken, en de bewuste vermijding van het vraagteken. We hebben geleerd van het "Nee, dank je"-antwoord).
- "Nee, want ik ben al onderweg naar boven..." probeert ze zich vrij te pleiten, terwijl ze op nog geen drie meter van ons afstaat. Hoezo, onderweg naar boven.
Of deze:
- "Hé, je zou de troep van de tafel nog opruimen. En de zak brood ligt nog op de bank."
- "Ja nou? De tafel is leeg, toch?"
Misschien was het een grapje. Ik weet het niet. Ze is zo... zo opstandig. Zo ouderwets opstandig. En recalcitrant.
- "Vanaf woensdag ga je weer zo'n beetje op je normale tijd naar bed meis, zoals we je hebben gezegd."
- "Nee."
- "Jawel, dat heb ik je aan het begin van de vakantie verteld. Hiervóór kon je naar je feestjes en vrienden, maar vanaf woensdag gaat het weer richting een normaal ritme."
- "Nee."
- "Ja. En verder geen discussie."
Dan kijkt ze me aan, en op haar voorhoofd scrollt de tekst "En Hoe Ga Je Dat Voor Elkaar Krijgen?" Ik hoop dat er op mijn voorhoofd niet "Weet Ik Veel" staat.
En nu, om 23 uur 38, terwijl ik zit te schrijven, bent u live getuige van een drama dat zich steeds verder ontvouwt, in een onbekend aantal delen. Afgelopen maandag had dochterlief haar kamer op orde moeten hebben. Normaal is dat op zondag, maar we waren het weekend weg.
Het is nu donderdag, bijna vrijdag. Morgen zouden we een dagje weggaan met z'n drieën plus een vriendinnetje. Mits, had ik haar ge-SMS't vanaf mijn werk...
- "Mits jij je kamer helemaal perfect af hebt en mits je normaal doet tegen je moeder."
Als ik thuiskom, blijkt ze mijn SMS'je niet te hebben ontvangen. Sure. Ik verzend hem nogmaals. Inclusief de mededeling dat ze geen goodwill meer over heeft en het dus écht perfect moet zijn. En dan noopt het huishouden mij tot het vullen van een emmer water in de badkamer.
- "Whmuhuwhumwummheuhwhehe?", hoor ik dochterlief van boven roepen. Ik blijf rustig doorgaan met het vullen van mijn emmer. Ik hou niet van schreeuwen door het huis.
Weer hoor ik mijn naam.
- "Wha bedede goowieieie!!!", wordt er op topvolume geloeid.
- "Hou nou toch eens op met dat geschreeuw!" roep ik terug. Let wel, ik roep. Ik schreeuw niet. Dat is een belangrijk verschil.
- "Ik wil alleen maar weten wat 'goodwill' betekent," brult dochterlief. "Maar llaaaaat dan maar."
Ja, 'laat' met vijf A's. En een dikke L. Zo'n 'laat', ja. Ik overweeg nog even een snedig, boos maar toch neutraal antwoord, maar hoor haar kamerdeur al dichtknallen. Zuchtend ga ik door met mijn emmer.
Nu is het bijna middernacht, en is ze nog steeds met haar kamer bezig. Want als het niet af is, gaan we niet. Aan de badkamer is ze nog niet eens begonnen, en die moet ook nog. 't Gaat weer lekker.
En dan heb ik nog niet eens iets verteld over dat we uren bij de eerste hulp hebben gezeten omdat de jongedame tegen de hete uitlaat van een jongen had geleund, en een grote brandwond op haar kuit kreeg. Nou ja, van z'n scooter dus. Leuk joh, zo'n telefoontje dat begint met "Ik heb me vreselijk verbrand en sta nu onder de koude douche". Maar dat komt allemaal goed, zeiden de dokters.
Het was een heerlijke vakantie. Ben benieuwd of we dit laatste weekend er nog uit komen.
