4 april 2008 door Sarcas
Wat voor profiel moet je kiezen als je een gevierd actrice wil worden? En wat moet je daarmee als opvoeder? Sarcas gaat zachtjes zingen.
Vorige week hadden we op school een info-uurtje over de naderende profielkeuze van dochterlief. In een schoollokaal zat een verzameling ouders, en sommigen daarvan hadden hun kroost bij zich. De rector hield een vragenrondje onder de aanwezige leerlingen over wat ze later-als-ze-groot-zijn wilden gaan doen. Geen van de leerlingen had daar een idee over. Maar keuzes moeten worden gemaakt, zo werkt het systeem...
Dochterlief heeft iets met toneel, met acteren. En al maanden lang vertelt ze ons haar plannen. Toneelschool. Amerika. Roem. Tja, wat moet je daarmee, als opvoeder? De eerste keer dat ik ervan hoorde, gingen bij mij de RH Peppers zachtjes Californication in mijn hoofd spelen:
"Little girls from Sweden
Dream of silver screen quotations
And if you want these kind of dreams
Its californication"
Kijk, natuurlijk wil ik de droom van mijn dochter niet dwarsbomen. Maar ik kan toch ook niet gewoon maar ja en amen zeggen? Ik vertel haar dus het weinige dat ik weet over dit onderwerp. Dat de toneelschool niet makkelijk is om überhaupt óp te komen. Dat je je moet voorbereiden op kritiek en afwijzing. Dat er een hoop acteurs zijn, maar dat slechts weinigen die status bereiken waar zij van lijkt te dromen. En dat ze zich, als ze dit écht wil, erop moet gaan voorbereiden.
En voorbereiden is meer dan eens per week naar toneelles gaan, vind ik. Als je dat echt wilt doen, dan ga je naar toneelvoorstellingen, lees je er boeken over, enzovoorts. Maar niets van dat al. Nog niet, in ieder geval. Nou ja, misschien is het een begin, en komt dat allemaal nog.
Deze zomer gaat ze een week naar een toneelkamp, dat is een goede onderdompeling. Misschien valt het allemaal zwaar tegen, misschien versterkt het haar wens. In beide gevallen is dat goed.
En ondertussen blijven we haar de wat serieuzere kanten van de zaak bijbrengen. Zoals films huren met grote acteurs. Dus niet Scary Movie deel zoveel, maar bijvoorbeeld iets met Jack Nicholson. Helaas is mevrouw nauwelijks geïnteresseerd. Nou ja, we zien wel.
Het is natuurlijk ook gruwelijk moeilijk, om te bedenken wat je wil gaan doen op deze leeftijd. Daarom wil ik ook een goed plan B, getiteld: "Stel ik word niet aangenomen op de toneelschool". Dochterlief kijkt me verbaasd aan. Blijkbaar was dit nog niet bij haar opgekomen. Haar eigen plan B luidt: "Dan probeer ik het toch gewoon nog een keer?"
Ik weet niet hoe het allemaal werkt op zo'n school, maar het lijkt me dat je niet oneindig kan proberen erop te komen. En dat probeer ik haar duidelijk te maken. Misschien word je gewoon geweigerd omdat je simpelweg niet goed genoeg bent.
"Dan ga ik gewoon in Amerika naar de toneelschool." Ik slaak een diepe zucht. Het laatste woord is hier duidelijk nog niet over gezegd.
Ik vertel over de duizenden wanabee's die naar Hollywood vertrekken en in de goot, de porno, of beide terecht komen. Het maakt geen indruk.
Gelukkig lijkt het er wel op dat ze in ieder geval het nut inziet van een profiel dat meer mogelijkheden biedt. Wiskunde erbij, zodat ze nog eventueel naar het VWO kan na de HAVO, en dat vind ik al een groot gewin, zeker omdat het haar eigen conclusie was.
Ze wordt ouder, langzaam maar zeker. Elke keer ben ik weer blij dat we over een bepaalde fase zijn heengegroeid. En elke keer blijkt dat er weer een nieuwe fase is ingetreden. Het houdt nooit op, vrees ik.
- "Ik heb zo'n ontzettende zin om uit te gaan", meldde ze net. "Lekker naar een paar clubs!"
- "Je bent nog niet eens 16," werpt mevrouw Sarcas plichtmatig tegen. "Die mogen je niet eens naar binnen laten."
Dochterlief kijkt ons medelijdend aan. We weten het; ze mogen het niet maar ze doen het wel. Op leeftijd wordt nauwelijks gelet. Erger nog. Zij weet het ook. Sta ons bij...
