22 februari 2008 door Sarcas
En alwéér is dochterlief een nacht kwijt geweest. Zus en zwagerman bieden uitkomst.
Oh, oh, oh, wat vliegt de tijd. Na het kerstrapport komt nu alweer het lenterapport. De nauwkeurig bijgehouden cijferlijst in de agenda van Vlijtig Liesje jubelt ons toe. Allemaal mooie cijfers en het schoolleven lijkt opeens van een leien dakje te gaan.
Maar kennelijk gaf dat genoeg ruimte voor een Nieuw Incident.
Is ze @&^%&$#! alwéér een nacht kwijt geweest. Eigenlijk had het niet eens zoveel om het lijf. Met vriendinnen wezen stappen, moest om 10 uur bij haar vader zijn, kwam niet opdagen, heeft om half 2 's nachts nog wel een SMS-je gestuurd, maar had verder haar mobiel bij een vriendin laten liggen.
De tram was niet komen opdagen, een openbaar-vervoerbusje had verteld dat er helemaal geen bus meer zou komen, en daarna dit en dat en zus en zo.
Jaaaaaaa, ja. We zijn op ons achterhoofd gevallen. Ik dus wel. Ik dacht écht dat ze zo stom was om niet meer op een tram te wachten als iemand je vertelt dat er geen bus meer zou komen.
"Bus, tram, da's toch hetzelfde?!" riep ze nog geïrriteerd, toen ik het onderwerp aanroerde. En ik dacht écht dat ze zo stom was om twee uur te zoeken naar het huis van die vriendin.
"Weet ik veel waar het was... toen we erheen liepen waren we aan het praten." Wrijvend over mijn onverklaarbaar stekende achterhoofd bedacht ik me dat ik toch maar 's een kaart voor haar moest kopen. Au.
Uiteraard kreeg ze wel uitgebreid de wind van voren. Maar overal leek wel een reden of een excuus voor te zijn. En ik, oh sukkel, ga dan twijfelen. Het zou kunnen... Dus klim ik in de telefoon.
De feiten. Er waren geen stremmingen van trams of bussen geweest in die buurt, noch 's avonds noch 's nachts. Ahum. Haar hiermee confronterend, blijkt opeens dat ze ergens ánders op de bus heeft staan wachten.
- Oh, op de bus?
- Ja, op de bus.
- Dus niet meer op de tram?
- Nee het was een bus.
- En waar was dat dan?
- Dat weet ik niet meer.
- Zullen we er samen dan even heengaan?
- Nee, ik ga naar bed.
- Nee.
- Ja.
- Nee.
- Ja.
Dagen verstreken. De sfeer was beroerd. Ruzies volgden op ruzies. De Sarcasjes waren weer eens uit de bocht gevlogen.
Mevrouw Sarcas en ik hadden topoverleg. Er moest wat gebeuren. Het was duidelijk dat er ergens iets mis ging.
Kwam het doordat mevrouw Sarcas en ik te veel met ons werk bezig waren? Gaven wij haar te weinig aandacht? Had ze wellicht hormonale oprispingen? Was er misschien iets aan de hand waar wij niets van wisten?
Er mochten meerdere antwoorden worden aangekruist. En dat deden we, met de handen in het haar.
Toen deed zich een optie voor. Mijn zus en haar man hebben een huis met Structuur. Ze zijn consequent en ze weten van discipline.
Zus en zwagerman boden aan om dochterlief enige tijd bij zich te nemen. Zodat we allemaal even op adem konden komen en na konden denken over wat er nu eigenlijk mis was gegaan. Dochterlief is gek op ze, en voelt zich daar altijd erg op haar gemak, waardoor het besluit unaniem genomen kon worden.
Ze zou een kleine twee maanden gaan logeren op de boot van oom en tante. Komende week komt ze weer thuis. De volgende keer vertel ik wat er in die tijd gebeurd is...
