4 juni 2004 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Tulpen doen het niet in Andalusië, narcissen wel. Maar dat is dan ook een afstammeling van een Spaanse veldbloem.
Dit is hem dan. Mijn laatste column over emigreren met kinderen. Ruim 2½ jaar verder zijn we nu en ik heb het gevoel dat alles wat geschreven moest worden, geschreven is. Ik merk dat ik zó begin in te burgeren dat ik "het andere" van Spanje niet meer zo opmerk. Tijd om te stoppen dus.
Met veel plezier heb ik de afgelopen jaren mijn ervaringen gedeeld met de lezers van Ouders Online. En dat plezier werd nog versterkt door alle leuke reacties die ik kreeg. Reacties van gezinnen die op het punt stonden dezelfde stap te zetten, of de stap al gezet hadden. Reacties van dromers die ook zo graag zouden willen, reacties van grootouders die hun kleinkinderen missen, en reacties van emigranten die inmiddels al weer terug zijn. Niet alleen uit Nederland en Spanje, maar van over de hele wereld. Soms was ik degene die anderen op pad hielp, en soms kreeg ik zelf een hart onder de riem van een moeder overzee. Bedankt daarvoor, allemaal!
Eind van dit jaar worden alle ervaringen, verhalen en tips over emigreren met kinderen gebundeld in een boek. Wil je op de hoogte gesteld worden van de verschijning? Stuur dan een mailtje naar [email protected].
Heel hoopvol had ik tulpenbollen meegenomen bij ons vertrek uit Nederland. Ik had ze netjes in oktober in de grond gezet. Maar niets hoor, geen tulp te zien in maart. Een enkele bol kwam op, maar meer dan een berg groene blaadjes kwam er niet te voorschijn. Tulpen doen het dus niet, in de Andalusische kleigrond.
Narcissen in Andalusië
Af en toe voel ik mij nog wel eens een tulp in Andalusië. Mijn basisgevoel wijkt dan zo af van wat hier gebruikelijk is, dat ik echt uit de toon val.
Toen ik hier aankwam, wilde ik dat absoluut niet laten blijken. Onder geen voorwaarde wilde ik een tulp zijn. Zo'n prachtige bougainville, daar ging ik voor. Uit een soort van zelfbescherming werd alles wat naar Nederland rook afgedaan met slecht en al het Spaanse was uiteraard fantastisch.
Ik deed overal aan mee en vond alles prachtig, zonder oordeel. Er werd Spaans gekookt en ik at alles wat me voorgeschoteld werd. Van bloedworst en brood met manteca (varkensvet) tot puchero (soep getrokken uit varkensvet en spek), niets was me te dol.
De kinderen rolden al snel in het Spaanse ritme, gingen laat naar bed en aten snoep bij het leven. Ik accepteerde dat niets op tijd gebeurde, er geen afspraken te maken waren en er niets te plannen viel. Tja, Spanje, zei ik met een glimlach.
Nu, na bijna 3 jaar, ben ik wat kritischer. Langzaamaan begin ik een balans te vinden in het goede van Spanje én het goede van Nederland. Ik ben en blijf immers een Nederlandse. Daar ben ik opgegroeid, daar heb ik mijn normen en waarden meegekregen. Ik ben anders dan een Andalusische vrouw en daar is niks mis mee.
Om een voorbeeld te geven: het is heel Nederlands om je openlijk uit te spreken over zaken die je niet zinnen. Als er iets mis is op school, vinden wij het heel normaal om met de juf en zo nodig met de directeur van de school te gaan praten.
Wij Hollanders pakken het probleem bij de kop en zoeken naar een oplossing. Een Spanjaard daarentegen wacht eerst af of iemand anders het klusje zal klaren. Is dat niet het geval, dan wordt via allerlei omwegen de boodschap omzichtig overgebracht. Liefst zodanig dat de oorspronkelijke zender niet meer te traceren is en de boodschap zo vaag is dat niemand zich gekwetst hoeft te voelen.
Ander voorbeeld. Het is heel Nederlands om je kind de ruimte te geven om te ontdekken, te onderzoeken, de wereld te verkennen. Ook een kind mag bij ons een mening hebben, wordt zelfs gestimuleerd om een mening te hebben.
Een Spaans kind daarentegen mag niet rennen, niet gillen en niet verder dan 10 meter bij de moeder vandaan lopen. Een Spaans kind heeft niets in te brengen, moet knuffelbaar zijn en zijn mond houden als de volwassenen aan het praten zijn. Enne... die volwassenen praten altijd.
Andersom geldt het natuurlijk ook. Het is bijvoorbeeld heel Spaans om een kind geen verplichtingen op te leggen. Als je zin hebt om naar tennis te gaan, dan ga je. Heb je geen zin? Dan ga je toch niet?
Wij Nederlanders zijn over al algemeen wat strikter: "Jij wilde zo nodig op tennis, nou maak je het seizoen ook af ook!"
En nog een voorbeeld: er gaat echt niemand dood van als de visitekaartjes een week later worden afgeleverd, de monteur niet om 12.00 uur maar om 19.00 op de stoep staat, of de kindjes niet vandaag maar mogen komen spelen. Het Hollandse "afspraak is afspraak" kan zijn voordelen hebben, maar de Spaanse flexibiliteit is toch wat relaxter.
Hoe dan ook, na 3 jaar loop ik niet meer blind te integreren, en aan alles mee te doen wat me voorgeschoteld wordt. Ik probeer het goede van Nederland te combineren met het goede van Spanje.
Het leven in Spanje is heerlijk; de vrijheid, de levensruimte, de natuur, het relaxte leven, het heeft me veel gebracht. Toch geef ik mezelf na 3 jaar weer het recht om anders te zijn. Een tulp wil ik niet meer zijn, da's te Hollands hier. De tulp die wortelt wel, maar komt niet tot bloei.
De narcissen-bollen die ik had meegenomen, deden het daarentegen fantastisch. Dikke bossen gele bloemen kwamen op in alle hoeken van de tuin. Een pracht aan Hollands glorie waarmee ik hoge ogen gooide bij de buurvrouwen.
De Hollandse narcis lijkt een afstammeling te zijn van een wild bloempje dat hier in januari volop in de velden bloeit. En dat lijkt wel aan te sluiten bij mijn huidige status. Een Hollandse variant van een Spaanse veldbloem.
