7 september 2007 door Christel Westgeest
De aankomst in Toronto verloopt niet helemaal vlekkeloos. Het Geheime Wapen brengt uitkomst.
Tegenvaller nummer één: na aankomst in Toronto blijkt onze container nog niet te zijn gearriveerd uit Montréal, waardoor we de eerste tijd in een Bed & Breakfast moeten bivakkeren. Dat betekent: met de kinderen op een klein kamertje en eigenlijk nog veel te doen en te regelen. Dit is toch geen voorteken, hoop ik? Ik moet denken aan dat TV programma "Ik vertrek", waar de dingen aan de lopende band mis gaan.
Toch zijn we niet zomaar uit het veld geslagen. We hebben namelijk een geheim wapen: oma.
Oma is met ons meegereisd en blijft de eerste weken hier om de boel te helpen opstarten. Dat is zowel voor ons als voor Rosa en Jacob heel fijn. En het geeft Jean en mij de mogelijkheid om alle zaken af te handelen waar je met z'n tweeën voor aanwezig moet zijn, zoals banken, verzekeraars en verschaffers van sofi-nummers. Dat zijn geen plekken waar je nou eens gezellig met het hele gezin naartoe gaat, zeker omdat Canada een onverwacht hoog "Trek even een nummertje en loop vervolgens balie 1 t/m 6 af"-gehalte heeft.
Rosa en Jacob krijgen op hun beurt voldoende liefde en aandacht, die wij in deze fase soms wat minder kunnen geven. Als wij van hot naar her rennen, zitten zij relaxed met oma in de speeltuin. Of ze doen alvast boodschappen en oma kookt. Ze helpt ons de kinderen naar bed doen en denkt enthousiast met ons mee.
Na ruim een week is iedereen eigenlijk al gewend aan de nieuwe samenstelling van het gezin. Rosa en Jacob lijken zelfs te denken dat oma nooit meer weggaat. Ze is al snel een stabiele factor in hun leven geworden. "Mam, blijft oma bij ons in Canada"? En meteen daar achteraan: "Ik wil niet dat ze weggaat hoor", zegt Rosa regelmatig als ze naar bed gaat. Ik leg haar uit dat oma binnenkort weer naar opa in Nederland gaat. Dat wij nu hier wonen en zij daar. Het houdt haar behoorlijk bezig.
En ja, kinderen hebben net als wij ook hun tijd nodig om alle emoties te verwerken. Al met al wordt Rosa van het naderend afscheid best verdrietig. Jacob en Rosa hebben allebei zo'n bijzondere band met oma. Zij heeft regelmatig en met veel plezier voor hen gezorgd vanaf de geboorte tot nu. De kinderen zagen haar wekelijks of zelfs twee maal per week.
Woensdag was altijd omadag. Of beter gezegd: de feestdag van de week. Dan stonden ze beiden al om 8.00 uur voor de deur te wachten totdat ze kwam aangefietst. Voor sommige kinderen kan het afscheid nemen van grootouders dan ook bijna net zo moeilijk en pijnlijk zijn als het afscheid nemen van een ouder. Zeker als de band liefdevol en intensief is geweest, en de kinderen dichtbij hebben gewoond.
Ik ben altijd bang geweest voor het moment dat ze ver van hun lieve oma zouden wonen. Het heeft bijna iets onnatuurlijks voor mij. Om de verandering voor de kinderen én de grootouders geleidelijker te laten verlopen, helpt het enorm om oma – of een ander zeer dierbaar persoon – mee te laten reizen.
Binnenkort komen opa en oma samen op bezoek. Op die manier kan ik Rosa en Jacob laten zien dat we nog steeds innig contact kunnen hebben met elkaar, ook al wonen we niet meer dichtbij. Natuurlijk blijft het uiteindelijke afscheid nog pijnlijk. Dat zal altijd blijven. Maar op deze manier wordt het hopelijk wat draaglijker.
