16 november 2007 door Sarcas
De problemen stapelen zich op. *Klik* zegt het mobieltje, en vanaf dat moment is dochterlief onvindbaar.
De vorige keer eindigde ik met de optimistische conclusie dat er nog wel hoop was. Beetje voorbarig. Hoe kon ik weten dat dit slechts de inleiding was tot de Ernstigste Vergrijpen en Streken die dochterlief nog zou gaan uithalen...
Dochterlief zal naar haar (biologische) vader gaan, die toevallig jarig is. Al een paar keer hebben we haar gewaarschuwd dat ze niet moet vergeten iets voor hem te kopen. Uiteraard vertrekt ze met lege handen, ons in de "zoek het zelf maar uit we hebben je gewaarschuwd"- modus achterlatend.
's Avonds om een uur of 9 besluiten we hem even op te bellen om hem te feliciteren. Mevrouw Sarcas drukt het nummer van haar ex.
- "Hallo?", neemt Vader op.
- "Hallo!", zegt mevrouw Sarcas. "Gefeliciteerd! Hebben jullie het gezellig?"
- "Mwoa... Neuh...", classificeert Vader de feestvreugde.
- "Oh?", informeert mevrouw Sarcas naar de aard van de domper.
- "Ik heb allemaal lekkere dingen gekookt, DVD'tje gehaald, maar je dochter is er niet", meldt Vader somber.
- "Is - Er - Niet?!", informeert mevrouw Sarcas, driftig naar mij gesticulerend.
Vader legt uit dat dochterlief er de voorkeur aan gaf om die middag en avond bij een vriendin te zijn. Hij had haar maar haar zin gegeven, maar was wel wat teleurgesteld. Ook had ze geen cadeautje voor hem gekocht, en ze deed daar erg ongeïnteresseerd over.
Getweeën melden we hem dat we het niet aardig van haar vinden, en mopperen we gezamenlijk op het kleine egoïstje. En als je het over de duvel hebt... Zijn mobiel gaat, en wij mogen live getuige zijn van een knap staaltje puber.
- "Ja hallo, ik ben bij X. Mag ik hier blijven slapen?"
- "Nou, ik zit hier te wachten met het eten en de film, en je zou zo thuis zijn..."
- "Ja, maar mag ik hier blijven slapen?" drukt Puber door.
- "Nee, het is mijn verjaardag, ik wil dat je zo naar huis komt", besluit Vader ferm.
- *klik*. De schat verbreekt de verbinding.
Verenigd in afschuw bespreken we gedrieën deze gebeurtenis. Is ze wellicht haar verstand verloren? We gaan uitvoerig op de zaak in. Dan gaat de mobiel van Vader weer.
- "Hallo?" neemt Vader op.
- "Waarom mag ik niet blijven slapen?" informeert dochterlief onvriendelijk.
- "Omdat ik wil dat je thuis komt. Ik ben jarig. Ik wil dat je hier bent", maakt Vader duidelijk.
- "Dat is geen reden", vindt dochter.
- "Ik wil het!" zegt Vader, nu best wel pissig. "Ik ben niet één van je vrienden. Er wordt hier niet over gediscussieerd! Ik ben je vader, en je doet wat ik zeg!"
Vonken springen uit ons telefoontoestel, en wij heffen het glas in een onzichtbare toast.
- *klik*. De schat verbreekt de verbinding.
Broederlijk als de drie musketiers bespreken we de onhebbelijkheden van dit monsterlijk gedrocht, voorheen bekend als dochterlief. Het is duidelijk dat ze geheel is bezeten, door zowel hor- als demonen. Luid klagen wij ons leed. 'Pielewielewiep', gaat de mobiel weer. Wij maken ons op voor de derde akte.
- "Hallo?" neemt Vader op.
- "Ja, ik wil blijven slapen!" roept het monsterlijk gedrocht.
- "Nee, je komt naar huis!"
- "Ik kom niet! Je bent egoïstisch en denkt alleen maar aan jezelf!"
- *klik*. Het monsterlijk gedrocht verbreekt de verbinding.
Waren de rapen al niet gaar, dan zijn ze nu toch wel tot pap gekookt. Wie denkt ze wel niet dat ze is? En trouwens... Wáár denken we eigenlijk dat ze is...?
Al snel blijkt dat eigenlijk niemand weet waar ze is. Die vriendin kennen we alleen van naam. Driftig grijpen we naar onze mobieltjes. Voicemail. In Huize Sarcas weerklinkt gevloek en tandengeknars. We schudden onze vuisten en stampen doelloos heen en weer in de huiskamer.
Ik duik achter mijn computer om Hyves door te lichten. Daar komt opeens het monsterlijk gedrocht online op MSN.
- "Hey!" MSN ik haar. "Waar ben jij?"
- *plop*. Weg is ze.
Tja. En dan is je dochter onvindbaar. Ze is ergens, bij een onbekende vriendin van een andere onbekende vriendin. En op een gegeven moment ben je wel uitgebeld.
Boos en moe besluiten we dat ze waarschijnlijk niet in zeven sloten tegelijk zal lopen, en dat er geen reden is om aan te nemen dat ze in de problemen zal raken. De échte problemen gaan de volgende ochtend komen, als ze thuiskomt. Dan, ja dan, zal mevrouw pas in de problemen komen. Vastberaden gaan we naar bed.
- "Ze zal toch geen gekke dingen doen?" vraagt mevrouw Sarcas, als we al een half uur proberen te slapen.
- "Vast niet..." mompel ik zelfverzekerd, maar in werkelijkheid zeer twijfelend.
Meissie, meissie, meissie. Nu ben je toch echt te ver gegaan.
(wordt vervolgd)
