26 maart 2004 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita vertelt hoe haar middelste kind de moeilijke begintijd is doorgekomen.
Danielle is de blonde 'guapa' (mooie meid) van Casares. Met haar lichte haren en groene ogen trekt ze vaak de aandacht van de Spaanse bevolking. 6 Jaar is ze nu.
Nu, na twee en een half jaar hier in Spanje begint ze haar rust te vinden. Van de kinderen heeft Danielle het het moeilijkst gehad met de grote stap naar Spanje. Ook al was ze altijd vrolijk en open naar haar nieuwe omgeving, één ding stond voor haar vast. Zij ging terug naar Nederland. En, eerlijk gezegd, het zou me niets verbazen als zij over heel veel jaren besluit om in Nederland een studie te volgen.
Danielle
Danielle is een echte binnenvetter. Ze zal nooit openlijk gaan zitten sippen; ze maakt het beste van de situatie. Maar ondertussen huilt ze van binnen.
Het eerste jaar was echt heel moeilijk voor haar. Ze miste haar speciale vriendinnetje Selena, ze miste opa en oma, haar ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Ze miste haar eigen, veilige vertrouwde omgeving waar iedereen normaal deed, normaal Nederlands sprak, normaal eten at.
En het allerbelangrijkste: ze miste de omgeving waar de mensen waarvan ze hield gewoon bléven en niet elke keer weer weggingen!
Afscheid nemen was een bezoeking voor haar. Op een gegeven moment weigerde ze dat ook gewoon. Was de laatste bezoekdag aangebroken, dan liet Danielle de bezoekers links liggen. En bij het daadwerkelijke afscheid keek ze stoïcijns de andere kant uit. Geen kus, geen hand, geen dág kon ervan af. Het bezoek vertrok vaak met tranen in de ogen.
Aan de andere kant is Danielle de meest extraverte van de drie meiden. Ze speelde al snel met iedereen op de guarderia, sprak het snelst Spaans en had geen enkele schroom om naar buiten te treden. Ze maakte vrienden in alle nationaliteiten en had al snel de grootste doerak van de guarderia tot 'novio' (verloofde) gebombardeerd.
De liefde was wederzijds. Het jongetje trakteerde Danielle op ritjes in de draaimolen op de kermis en kocht kleine kadootjes voor haar.
Maar toch, hield Danielle vol, zou ze teruggaan naar Nederland. Ze heeft zelfs als 4-jarige een keer serieus de optie met me besproken of ze niet bij tante Dominique kon gaan wonen en dan in Nederland naar school kon gaan. De vakanties kwam ze dan gewoon weer bij mij.
Ik ben daar toen ook heel serieus op ingegaan. Ik heb gezegd dat als ze ouder zou zijn – 12, 13, 14 jaar – en dan nog steeds naar Nederland zou willen, dat we dan zouden gaan uitzoeken wat de mogelijkheden zijn. Oef, moeilijke momenten hoor!
Langzaamaan werden de moeilijke momenten minder frequent. Danielle raakte gewend aan het afscheid nemen, ze raakte gewend aan het Spaanse ritme, ze legde zich neer bij het feit dat we toch echt in Spanje bleven wonen. Ze raakte gewend aan haar nieuwe leventje.
Ik zie nu ook dat ze het écht naar haar zin heeft hier. Ze geniet van de zon, de zee, de ruimte, de natuur. Dát was wat ik mezelf en mijn kinderen heb willen geven, ruimte om te leven, ruimte om te ademen. En, dat is ook precies waar ze zoveel van genieten. Gelukkig!
Ik zie ook dat ik Danielle wat 'afgenomen' heb. De veilige, vertrouwde Nederlandse mensen. Danielle voelt zich af en toe tussen twee werelden.
Ze is het middelste kind in het gezin, ze zit in de klas tussen de Engelse kinderen aan de ene kant en de Spaanse kinderen aan de andere kant, ze woont in Spanje maar ze is Nederlands.
Zo klein nog en dan al zo moeten knokken voor zichzelf. Geconfronteerd worden met het feit dat er maar één keus is en dat is kiezen voor jezelf. Reken maar dat ik me zo nu en dan afgevraagd heb of het dat allemaal wel waard is.
Toch lijkt het zwaarder dan het is. Ja, je confronteert je kind met situaties waarin het zich niet veilig voelt. Maar aan de andere kant help je je kind om zich veilig te voelen in welke situatie dan ook. Dat is wat ik zie bij mijn kinderen. En speciaal bij Danielle nu.
Hoe moeilijk het begin ook was voor haar, nu zie ik een meisje van 6 dat zich langzaamaan vrij beweegt, waar ze ook is. Zolang ze maar op Oscar en op mij kan terugvallen, is het voor haar okee en gaat ze op avontuur.
En, ik ben er zeker van, er komt een tijd dat ze Oscar en mij echt niet meer nodig heeft.
