12 oktober 2007 door Sarcas
Op de particuliere school van Sarcas' dochter lopen toch wel érg veel rijkeluiskinderen rond. Gelukkig ziet ze dat zelf ook.
Dochterlief kijkt wel eens naar een programma op MTV dat 'Sweet Sixteen' of zoiets heet. Kent u het? Als je eens een heel aparte combinatie van verbijstering en afgrijzen wilt ondergaan, dan is dat programma een aanrader.
Die show laat zien hoe sommige ouders hun dochters tot in hun celkernen verpest hebben. De dochters in kwestie geven een speciaal feestje, omdat ze 16 zijn geworden. Dat schijnt een gewoonte te zijn. Prima. Ze doen maar. Het bijzondere is echter wát deze dametjes onder 'een passend feestje' verstaan.
De aankleding van die feestjes blijkt al meer te kosten dan het cumulatieve maandsalaris van een klein dorp. Het aantal entertainers dat ingehuurd wordt, overtreft het aantal leden van uw familie. Er worden wereldberoemde popartiesten ingevlogen. De jarige Job vliegt even naar Parijs om een nieuwe jurk te kopen. En een van de cadeautjes is een auto.
Een ruimdenkend en tolerant mens kan dit alles nog onder de mantel van 'wie het breed heeft laat het breed hangen' bedekken, en wij zijn natuurlijk allen ruimdenkend en tolerant.
Maar als dan blijkt dat de jarige Job een zenuwinzinking krijgt omdat de auto (een Mercedes cabriolet in extra dure uitvoering) niet zuurstokroze, maar slechts kersenrood is, of als het Jobje zichzelf in opperste wanhoop op de grond gooit omdat Madonna andere afspraken heeft, dan begint u de gruwel te begrijpen.
Tot voor kort deed ik deze ellende af met 'Amerikanen zijn nu eenmaal gestoord'. Maar tot mijn ontzetting blijkt dit soort kinderen ook in Nederland voor te komen.
Toen we dochterlief aanmeldden voor haar particuliere school, was een van onze zorgen dat ze in een rijkeluis-omgeving terecht zou komen. Ten eerste zijn wij geen rijkelui en ten tweede houden we daar niet van.
Ach nee, we moesten ons geen zorgen maken. Er waren wel meer kinderen die gesponsord werden door familieleden, en die uit heel gewone gezinnen kwamen.
Maar nu we enige weken onderweg zijn in dit schooljaar, krijg ik toch wel ernstige twijfels of het allemaal wel zo goed uitpakt.
- "Ze hadden het vandaag op school over auto's", meldde mijn dochter tijdens het welterusten-babbeltje.
- "Ach, is het zo?" reageerde ik, niet bijster geïnteresseerd.
- "Wist je dat sommige kinderen uit mijn klas thuis wel drie of vier auto's hebben?" zette ze door.
- "Neuh... Maar dat kan best natuurlijk. Er zit tenslotte een hoop geld daar op school."
- "Drie moeders hebben een Hummer van hun man gekregen en daar doen ze de boodschappen mee."
Hoeveel mensen kent ú met een boodschappen-Hummer? Hoeveel mensen kent u die maandelijks naar Parijs vliegen om daar hun haar te laten doen? En hoeveel tieners? Kent u tieners met eigen jachten of vliegtuigen-met-piloot? Kinderen die hun peperdure mp3-speler expres de trap af laten stuiteren omdat er al een krasje op zat en ze toch wel een nieuwe krijgen? Of hun scooter niet op slot zetten omdat hij de verkeerde kleur heeft en ze toch wel een nieuwe krijgen?
Dochterlief heeft het moeilijk met deze onmogelijke wedloop. Glitter en glamour hebben altijd al een grote aantrekkingskracht op haar gehad, en hier glittert en glamourt het aan alle kanten. Veel van de meiden, en zelfs veel van de jongens, zijn 'model'. Een oude droom van haar. Wat moet je daarmee, als opvoeder?
- "Wist je dat bijna de hele school elkaar ontmoet tijdens de vakanties?" leidde een peinzende kijkende dochter een ander onderwerp in.
- "Oh? En jij, heb jij ook wat afgesproken?", stimuleer ik onwetend.
- "Kan niet. Jij hebt geen huis op Ibiza."
- "Ah. Nee, klopt", geef ik toe.
Wat moet je, als je een van de weinigen bent zonder een huis op Ibiza? Dan lig je uit de groep. Enerzijds wil ik graag dat ze aansluiting vindt bij andere kinderen op haar school, maar anderzijds vind ik deze groep behoorlijk akelig. Ik kan haar toch nooit geven wat ze nodig heeft om erbij te horen. En zelfs als ik het wél zou kunnen, zou ik het niet doen.
Voorheen ergerde ik me wel eens aan het materialistische en oppervlakkige gedrag van onze dochter, maar ik heb haar dat nooit goed kunnen uitleggen. En nu merk ik uit haar verhalen dat ze het zelf eigenlijk ook te gek voor woorden begint te vinden, die toestanden bij haar op school. En dat is wel winst natuurlijk.
We proberen haar te laten zien dat ze eigenlijk heel veel heeft. We gaan behoorlijk veel op vakantie, we hebben een redelijk groot huis, en ze heeft een grote eigen kamer mét een eigen badkamer. Enzovoorts.
Voorheen was dat allemaal niet zo bijzonder voor haar, en overdreven we maar als we vonden dat ze daar wel erg makkelijk over dacht. Maar nu begint ze de verschillen te zien, eindelijk.
Ik wijs haar op mensen in haar omgeving, die gewoon hard werken voor de kost. Op vriendinnen die folders rondbrengen om hun eigen scooter te kunnen betalen, en daar terecht trots op zijn. Ik geloof dat ze langzaam begint te begrijpen wat we bedoelen. Dat ze de goedkoopheid van rijkdom begint te zien.
