28 juni 2002 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Aanstaande zaterdag hebben we onze eerste echte reünie van de groep die in 1997 zijn eerste dochter uit China haalde. Vijf jaar geleden, op 11 maart, kreeg de groep zijn vijf oudste dochters, en ons leven is sinds die tijd nooit meer hetzelfde geweest (wat meestal zo is na het krijgen van kinderen). Bijna iedereen heeft inmiddels ook een tweede, dus we zullen met negen kinderen en tien volwassenen een duinwandeling maken en daarna aantreden in een pannenkoekenhuis.
Het allermeest verheugen wij, de volwassenen, ons op het praten, het ophalen van herinneringen en het maken van vergelijkingen. Drie kinderen komen uit hetzelfde kindertehuis; zou daar iets van te merken zijn? Gek eigenlijk dat je de gesprekken al bijna uit kunt tekenen, maar er toch benieuwd naar bent.
Negen totaal verschillende Chinese meisjesgezichten, negen karaktertjes, lengte- en kleurverschillen, wie wel en niet met haar Chinees zijn bezig is, hoe de omgeving reageert op 'adoptie'. We willen ons allemaal dolgraag onderdompelen in het feest der herkenning.
Een paar weken geleden zijn we naar een regionale speeltuindag van onze bemiddelaar Wereldkinderen geweest en ook daar vond ik het heerlijk om naar al die gekleurde kindertjes te kijken. Sommige waren al zo groot en stoer, andere nog zo verschrikkelijk kwetsbaar en afhankelijk van hun nieuwe blanke papa of mama.
Als adoptie-ouder ontkom je volgens mij niet aan een zwak voor andere adoptiegezinnen, ook doordat je wéét dat er veel verdriet is geweest, zowel bij het kind dat z'n ouders kwijtraakte als bij de adoptieouders die meestal een lange weg vol onvruchtbaarheidsproblemen zijn gegaan voordat zij een kind kregen.
Maar toch ben ik geloof ik nog het allergelukkigst als ik mijn twee meisjes zie spelen en stoeien met hun Nederlandse vriendinnetjes. Als ik merk hoe hetzelfde ze zijn qua ontwikkeling en spelgedrag.
Het is zo ontspannend om te zien hoe gewoon alles kan zijn. Want bewust, maar nog veel vaker onbewust, ben ik bezig met mijn gezin: verloopt alles goed? Moeten we ergens op letten? Is die niet te veel in zichzelf gekeerd? En zo ja, moeten we daar wat aan doen of het gewoon laten gaan?
Als Lisa zegt dat ze geen zwart haar meer wil hebben, is dat dan alarmerend of gewoon wat het is? Nu hebben we toevallig één kind dat regelmatig dit type opmerkingen maakt of zegt dat ze Chinees wil leren, dus negeren kunnen we het niet. Alleen: problematiseren willen we het ook niet.
Vandaar dus dat we genieten van de wolkenloze dagen waarop alles gaat zoals het hoort. De twee zusjes die elkaar de hersens in dreigen te slaan met de zelfgemaakte houten zwaarden. De jongste die niets wil eten dat maar een beetje de kleur groen lijkt te hebben, en de oudste die in keurig Nederlands over de klas vertelt, nadat ze ons een brief heeft laten zien van de logopediste van school die zegt dat ze zich het afgelopen half jaar bijzonder goed heeft ontwikkeld en geen controles meer nodig heeft.
Over twee weken gaan we met de auto naar Frankrijk. Onderweg logeren we een paar nachten bij Franse boeren die we hebben uitgekozen omdat ze dieren temmen of zelf confiture maken.
Ik kan niet wachten tot we met z'n vieren drie weken weg zijn. Als een echt, gewoon gezin. En als die Fransen ons vreemd aankijken omdat ze niet snappen hoe ons gezin in elkaar zit? Dan is helaas onze kennis van de Franse taal niet toereikend om ook maar één woord uitleg te geven. Wij zijn op vakantie.
