14 september 2007 door Sarcas
Op de nieuwe school gaat het nog niet echt soepeltjes. Dochterlief is niet meer de populaire meid van voorheen, en huiswerk maken is nog steeds een ramp.
Schoolregels worden op de nieuwe school heel serieus genomen. Héél serieus. Moest ze bij de inschrijving de hoofdregels al hardop voorlezen en ondertekenen, nu hadden we ook per post het volledige reglement gekregen.
Deze regels, zo stond vermeld, moesten met het kind worden doorgenomen, en dan door de ouders en kind ondertekend worden. Als klap op de vuurpijl zou de eerste schooldag geheel in het teken van de regels staan.
Positief is dat geen enkele leerling meer kan zeggen dat-ie niet wist dat iets niet mocht. Niet roken op het schoolterrein. Onderbouw mag het gebouw niet verlaten. Geen naveltruitjes. Enzovoorts. De kindjes worden genadeloos aangepakt, en dat voelt eigenlijk wel goed. Bij ons dan, want dochterlief vindt het allemaal maar onzin.
De start is moeizaam verlopen. Was ze vroeger miss popularity, nu zit ze eenzaam en verloren in een hoekje. Tja. Wat moet je zeggen? "We hebben je gewaarschuwd"...
Elke dag komt ze nu laat thuis, en reageert ze mat op ons gevraag hoe het was die dag.
Het lijkt erop dat er wel een paar vooroordelen over particulieren scholen bevestigd worden. Zo heeft het merendeel der schoolgenoten zakken vol geld bij zich, lopen ze allemaal in dure merkkleding, en zitten ze allemaal op hockey. Nu hadden we dochterlief ook een paar merkdingetjes cadeau gedaan, zodat ze wat beter zou integreren, maar dat mag niet echt baten.
Ze zit nu bij de kinderen die buiten de hoofdgroep vallen. Als ik het zo hoor, denk ik dat ze daar blij om mag zijn, want dat voortdurende geblaat over geld lijkt me hoogst vermoeiend. Maar in de tienerwereld gelden natuurlijk andere mores. Status en uiterlijk zijn alles. Je kunt zo stom zijn als wat, als je de juiste spijkerbroek maar aan hebt. Met een beetje mazzel leert ze hier een wijze les en leert ze wat meer door die onbenulligheden heen te prikken.
Qua prestaties gaat het ook nog niet soepeltjes. Het huiswerk bijvoorbeeld, dat op school gemaakt moet worden, is een catastrofe.
- "Hoe gaat het met je huiswerk, meis?"
- "Slecht."
- "Oh. Hoe komt dat?"
- "Weet ik niet. Ik heb geen tijd."
We pakken er een planningsschema bij, dat ze zelf heeft ingevuld. Met allemaal verschillende kleurtjes, die allemaal wat anders betekenen.
- "Groen is wat ik wil doen, blauw is wat ik moet doen, rood is wat ik heb gedaan."
- "En wat is dit?"
- "Eh... Oh nee, blauw is wat ik moet doen! Of... eh... Nee. Rood is... nee. Eh..."
- "Wat moet je dinsdag af hebben?"
- ... [staart op haar schema]
- "Staat dat dan niet in je agenda?"
- "Oh ja. Dinsdag moet ik dit en dat af hebben voor Frans en Nederlands en aardrijkskunde."
- "En dat is af? Morgen is het dinsdag..."
- "Nee."
- "Nee? Hoe komt dat nou? Je moet het toch op school al maken?"
- "Ja, maar ik heb geschiedenis gedaan."
- "Aha, geschiedenis. En wanneer moest je dat dan afhebben?"
- "Oh, volgende week pas."
Ik zucht. Dochterlief kijkt me niet-begrijpend aan. Ik doe nog één poging.
- "Waarom ben je aan geschiedenis begonnen, en heb je niet gedaan wat je moest doen?"
- "Ja, maar geschiedenis moet ik óók doen."
Zucht.
Nee, het gaat nog verre van goed. Vanaf maandag gaat ze met haar mentor aan de slag. Ik hoop dat die er wat van kan maken, want dit gaat wel heel moeizaam.
Aan de andere kant is het ook wel een ontzettende muts, en moet ze ook maar eens leren hoe de dingen werken, en dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar dingen.
Zo is ze al twee keer de klas uitgestuurd. Eén keer omdat ze haar boeken niet bij zich had. Wat ontzettend stom was, omdat al haar boeken in haar kluisje zitten. Zo zijn de regels. Maar ze kon het boek niet vinden. Hoe kun je nou een boek niet vinden dat wel in je kluisje zit?! De tweede keer dat ze eruit werd gestuurd, was omdat ze geen schrift bij zich had.
- "Maar waarom had je dan geen schrift bij je?"
- "Ik wist niet dat ik er een nodig had."
- "Maar de andere kinderen wisten dat wel?"
- "Blijkbaar."
- "En waarom jij dan niet?"
- "Kweenie."
En dat is precies het gedrag waar ik soms helemaal gek van word. 't Is best een slimme meid, maar ze kan zich volkomen stompzinnig gedragen. Heel vervelend. Maar nu vooral heel vervelend voor haar zelf, want ze is echt niet gelukkig zoals het nu gaat.
Elke dag is ze laat thuis, en kruipt ze al voor negenen bedrukt haar bed weer in. Het doet me pijn om haar zo te zien, maar ik besef dat ze hier doorheen moet. Ze heeft zich een suf rolletje aangemeten, de afgelopen twee jaar, waar ze echt vanaf moet wil ze wat gaan bereiken.
De vriendelijke manier was geprobeerd, en heeft gefaald. Hopelijk gaat het volgende week wat beter.
