6 oktober 2006 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Als je zo oud bent als ik, wordt de dagelijkse verzorging van het lichaam er niet eenvoudiger op. Want ik wil heel erg oud worden, zodat ik zo lang mogelijk bij mijn prinsenkind blijf. Voorbij zijn de nachten vol drank, dans en ongure types. Na de avondmaaltijd verlang ik al naar mijn bed.
Daarom zorg ik, zoals het een dame op leeftijd betaamt, goed voor lichaam en geest. Tenslotte ben ik al 43 en mijn zoon is 1 jaar. ALS hij later gaat studeren -– daar is hij uiteraard vrij in, want ik ben een makkelijke moeder – is hij 18 lentes jong en ik 60 jaar oud.
Ik schrik er zelf van. Trek die lijn eens door. Het prinsje vindt het prinsesje van zijn dromen – of een ander prinsje, want ik profileer mij graag als tolerante moeder – en ze krijgen een prinsenkindje. Dan ben ik al snel 75 jaar. Dat is toch wel wat ouder.
Voor de duidelijkheid: dat van die hoge leeftijd wist ik van te voren. Maar als je er middenin zit, voelt het toch anders. Ik zit hier nu achter mijn computer en kijk met verschrikte blik naar de getallen op mijn beeldscherm. Ik ga van een 43-jarige babymoeder, via een 60-jarige moeder van een student naar een 75-jarige grootmoeder. En dat in minder dan 10 regels.
Terwijl ik dit schrijf, slaapt er in de kamer naast mij een perfect klein jongetje dat geen idee heeft dat zijn moeder zich zorgen maakt of ze er überhaupt nog wel is als hij zelf vader wordt. Want dat is natuurlijk waar de zorg vandaan komt. Dat ik dood ben voordat hij vol het leven in gaat. Nu is dat een risico dat we allemaal lopen. Levensbedreigende kanker, een bus die de bocht te krap neemt, een hart dat het opgeeft. Het kan maar gewoon zo voorbij zijn.
Maar zó gemakkelijk geef ik het niet op. Aan mij zal het niet liggen. Als er een ooit een kleinprinsje komt, wil ik het in mijn armen houden. Steunend op mijn rollator zal ik het stilwiegen. Nog weer even voor de duidelijkheid: áls er een kleinprinsje komt, natuurlijk. Want ik wil mij verder echt nergens mee bemoeien.
Tot die tijd is de zorg het ouder wordende lichaam in volle gang. Wat ik zoal doe? Ik sleep mij naar de veel te dure sportschool en beoefen de nobele sport van Spelen Met het Prinsje. Dat bestaat uit spellen als: rondjes rennen, prinsje vangen, prinsje jonassen, prinsje dragen, verstoppertje spelen, vrachtwagens zoeken en prinsje rondfietsen.
Daarnaast eet ik mij ongans aan fruit en groente om de laatste overbodige kilo's eruit te werken. En dat terwijl ik bij voorkeur leef op een dieet van chocolade en bonbons. Verder smeer en verf ik dat het een lieve lust is. Het prinsje vindt het fascinerend en ziet het met open mond aan. Mocht hij over een poos be-lipstickt door het leven willen gaan, dan neem ik de volledige verantwoording op mij.
Tenslotte probeer ik twee dingen te doen die eigenlijk het allerbelangrijkst zijn. Ik doe mijn uiterste best om te genieten van het heden. Met de nadruk op Best Doen. Want ik vergeet het veel te vaak. Dan verdwijnt het levensgenot ergens tussen de zoektocht naar opdrachtgevers en de slinkende bankrekening. Maar daar helpt die ene bonbon dan weer.
En ik heb eindelijk een Mark for Life t-shirt gekocht. En, beste lezer, dat ga ik nu keihard aanprijzen. Vergeet de Vrije Wil en het ALS maar, want ik ga mij nu ongegêneerd met je leven bemoeien.
Het Mark for Life t-shirt draag je een keer per maand om je borsten te onderzoeken op onregelmatigheden. 2 Cirkels met pijlen omringen pront je borsten. Je zou het shirt zo naar buiten aan willen trekken. Met een vrolijke roze pen markeer je de veranderingen op het shirt, zodat je de maand daarop weer ziet waar die gekke bobbel zat. Vandaar de naam Mark for Life. Het duurde bij mij ook even voordat het tot me doordrong. Hoe dan ook, het is een geweldig idee.
Ik kocht het deze week, en de winkeljuffrouw zei treurig dat veel mensen 19 euro te duur vonden voor zo'n shirtje. Ik niet. Ik ga mooi niet dood als een shirtje van 19 euro mij daarbij kan helpen. Slinkende bankrekening of niet. Bij 1 op de 9 vrouwen wordt borstkanker vastgesteld en 95% kan genezen. ALS je er maar snel genoeg bij bent. Dan is 19 euro het koopje van je leven.
Beste moeder, jong of oud. Zorg ervoor dat je niet onnodig doodgaat. Zorg ervoor dat je je kleinkind nog kunt vasthouden. Ga naar www.markforlife.nl. Koop dat shirt en onderzoek die borsten. Bel de buurvrouw, mobiliseer je collega's en organiseer een Mark for Life cocktail party met je vriendinnen.
En als je nou toch op internet zit, ga dan ook even naar het weblog van de schrijfster Karin Spaink. Zij houdt een blog bij over haar borstkanker en liet zichzelf fotograferen met haar afgezette borst. Hoe ze het doet weet ik niet, maar ze krijgt het voor elkaar om mooi en trots de camera in te kijken. Daarmee katapulteert zij zich, wat mij betreft, naar de eerste plaats van de Meest Invloedrijke Vrouwen van Nederland.
En, beste vader, als je dit leest, haal dan snel dat shirt voor je geliefde en moeder van je kind. Gebruik de volgende vergadering eens om je collega's daar ook toe te bewegen. Wees een stoere vent en vertel het aan je vrienden. Verheug je nu al aan de café-tafel op die vakantie die je als opa en oma samen met je kleinkind gaat doorbrengen.
