2 december 2005 door Sarcas
Arme Sarcas. Voor iemand die toch al niet zo dol is op feestjes, moet de verjaardag van dochterlief niet minder dan een nachtmerrie zijn geweest. Maar met voldoende humor blijf je op de been, zo blijkt.
Hierperdepiep. Dochterlief is 13 geworden. Feestje, wil ze.
Verjaardagen en feestjes scoren bij mij hoog op de top 10 van aller-, aller-, aller-, aller-ergste dingen die er zijn. Die van mijzelf, die van een ander, kan me niet bommen. Maar de verjaardag van dochterlief is een ellende apart.
Allereerst hebben we daar de immer aanwezige rivaliteit met haar biologische vader. Het moet daar altijd beter, groter, mooier en vooral zo onpraktisch mogelijk zijn voor ons. Vanuit ons perspectief tenminste.
Maar het feestvarken zelf maakt het ons ook niet makkelijk. Wat ze wil hebben? Een videocamera, de grapjas. Een waterbed, ook leuk. En het feestje zelf? Oh gewoon, een heleboel vrienden en vriendinnen uitnodigen voor een slaapfeest. Heel fijn.
Op zich zou ik zo'n slaapfeest helemaal niet erg vinden. Gezellig. Deed ik vroeger ook. Maar mijn over het algemeen zo vriendelijke dochter verandert in een heks op het moment dat hier meerdere vrienden en vriendinnen van haar op bezoek zijn.
Haar mond neemt dan dusdanige afmetingen aan dat een simpele beschrijving als 'grote bek' lachwekkend inadequaat is. Haar manipulatieve tactieken worden zo immens dat Amerikaanse spindoctors er een lief ding voor over zouden hebben om haar te mogen observeren, en haar egoïsme zou prinsessen uit akelige sprookjes niet onbekend voorkomen. 't Is een heks. Echt waar.
Als ik haar hoor zeggen "Het is mijn feestje, dus ik bepaal wat er gebeurt", dan verkrampen mijn tenen. Ik wil woest en ontzagwekkend oprijzen. En terwijl bliksemschichten rond mijn slapen knetterend mijn misnoegen onderstrepen, wil ik vertoornd brullen dat "Het Feest Hiermede Is Afgelast!"
Maar ja, ik zit op de bank, met een stuk taart en familie. Mompelende familie, die het ook niet is ontgaan dat er weinig respectvol met de cadeaus wordt omgegaan. Ik moet het verwende nest verdomme aansporen om even beleefd "dank je" te komen zeggen!
Je kan een hekel aan je kind hebben. Ik houd nog van haar, natuurlijk. Maar dit monster uit Egocentrië is niet het resultaat van mijn verfijnde opvoedkundige sturing. Bah.
Er mag een videofilm worden gehaald. Ons zonnestraaltje wil op de fiets. Er zijn drie fietsen en acht kinderen. Kan niet. Gaat niet. Ze wil het desalniettemin. We vaardigen een Officieel Verbod uit.
"Waarom?", wil ze weten. We rekenen het voor... drie fietsen plus acht kinderen is brokken. Vindt ze geen reden, en wil het toch. Nee, mag niet. Waarom? Herhaalde uitleg. Waarom? Opnieuw, dit keer iets grimmiger, wordt het uitgelegd. Met de mededeling dat het tevens het einde van de discussie is. "Waarom?" , wil ons engeltje weten.
Verscheidene vriendinnen beginnen ongemakkelijk met hun voeten te schuifelen als bij mijn vrouw de stoomslierten uit de oren beginnen te krullen. Ik kijk schaapachtig naar de familie, die intens nergens naar aan het luisteren is en star een andere kant opkijkt. De groep vertrekt, te voet.
Dan, later, luid gekrakeel is losgebroken tussen het kreng en een van haar nieuwe vriendinnen. Zij is tevens een van de drie gelukkigen die het voorrecht hebben om te mogen blijven slapen, maar ze staat al gepakt en gezakt beneden, vragend naar de telefoon om haar moeder te bellen en opgehaald te worden. Als de complete looser die ik ben in zulke zaken, sein ik mijn vrouw in. En die stelt Orde op Zaken.
Het was iets vaags over een film die ze wilden huren, maar de een wou zus, en de ander zo, en dochterlief ging op haar jarige strepen staan, en de ander vond dat aso, enzovoorts.
Nadat alle hoge woorden eruit waren en de zaak gesust was, kwamen de meiden tot de ontdekking dat de film in kwestie een horror-comedy was, en dat dus daarmee beide wensen waren vervuld. Wat een lol. Ik voelde enige hoofdharen spontaan vergrijzen. Er mochten twee films worden gehaald, en om onduidelijke redenen waren de dames met één film teruggekeerd.
Terug naar de videotheek dus. En weer terug naar huis, want het geld was vergeten. En zo gaat het maar door.
Ik herinner me het vorige slaapfeestje, waar dochterlief haar kussens niet wou delen. Ze heeft iets van vijf hoofdkussens. Maar die heeft ze allemaal nodig, want anders kan ze niet slapen. Waarom wíj ónze kussens niet konden geven aan haar vriendinnen.
Ondertussen tel ik de uren af. Gegil en geschreeuw vult de lucht. Niets aan de hand, alles is normaal. Morgenochtend om 11 uur hebben we het rijk weer alleen. "Oh nee", vertelt mijn vrouw me, "ze worden pas om half twee opgehaald."
Ik haal nog maar eens diep adem. Weer een jaar voorbij. Hieperdepiep.
