1 oktober 1997 door Dido Michielsen
Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.
Adopteren is wachten. Een vaak eenzame bezigheid, die door goedbedoelende anderen onbewust wordt verzwaard. "Hebben jullie al iets gehoord?" – Waarom duurt dat zo lang?" of "Wanneer gaan jullie nou?" zijn niet de vragen waar je naar uitkijkt als je net hebt gehoord dat er wéér een kwartaal overheen zal gaan eer je iets meer weet.
Iemand om je twijfels, angsten en frustraties mee uit te wisselen, is dan ook zeer welkom. En hoe sprekender de situatie van die ander op de jouwe lijkt, hoe beter. Zelfs al bevindt hij zich met nog tientallen overige lotgenoten in cyberspace. Dit sociale aspect aan Internet maakt dan ook dat ik het medium altijd verdedig zodra iemand het weer eens nodig vindt om te verkondigen dat het een nutteloze hype is. Want, in afwachting van concreet bericht uit China (dat wil zeggen: een foto van ons toekomstige kind en in een later stadium de toestemming om haar op te halen), zette ik mij anderhalf jaar lang dagelijks met kloppend hart achter m'n computer om de mailinglist [email protected] binnen te halen en te lezen hoe het de gemeenschap wachtenden verging.
Ik heb gelachen om hun moppen en anekdotes die de wachtperiode hielpen relativeren, met hun lijsten doelgericht ingekocht voor de reis naar China, op advies een plakboek gemaakt over hoe het nu in mijn dochters geboorteland toegaat (over twintig jaar kan het er wel totaal anders zijn), gehuild om gedichten en ontroerende verhalen; me verbaasd over het feit dat het in andere landen zoveel eenvoudiger is om te adopteren; en zelfs bemoedigende e-mails gestuurd naar mensen wier ouders op sterven lagen.
Ik heb ruzies zien uitvechten, via via geheime romances ontdekt en zes woorden Mandarijn geleerd (Wo ai ne = I love you, dat zijn er al drie). Ik had mailwisselingen met andere Nederlanders, Noren, Amerikanen en Britten – en ook bij hen sloeg de schrik om 't hart toen Deng opeens overleed, want dat kon wel eens nog meer oponthoud betekenen. En toen de foto van onze dochter eenmaal binnen was (die arriveerde op Thanksgiving '96), kon ik zelfs vragen stellen aan ouders wier dochter uit hetzelfde weeshuis afkomstig was.
Lisa-Xiu woont nu al sinds maart bij ons en ik ben in feite toe aan de post-adoption list, de mailinglist waar je als adoptie-ouder naar doorschuift. Dat ik me daar nog steeds niet heb aangemeld, ondanks alle felicitaties en verzoeken om te mailen na m'n terugkomst, voelt regelrecht aan als verraad.
