15 juni 2007 door Christel Westgeest
Waarin Christel opziet tegen de vliegreis, maar zich uiteindelijk druk gemaakt heeft om niets.
Het is tijd, binnenkort vliegen we naar Toronto. Op de een of andere manier maak ik me erg druk om de vliegreis. Acht uur vliegen met die twee kleintjes, ik weet het niet hoor. Ik zie dan toch steeds gillende en krijsende taferelen voor me. Visioenen van rennende kinderen door het gangpad, niet luisterend en met de pasta-saus nog in hun haren.
Ik ben zélf niet zo'n grote kindervriend in het vliegtuig, daar zal het wel aan liggen. Ik hoop altijd heel vurig dat er geen kinderen voor, achter of – allerergst – naast mij zitten. Vliegen is voor mij gewoon relaxed wat DVD's kijken, boekje lezen, pinda'tje erbij. Iedereen rustig blijven en graag niet gillen (koppen dicht)!
Nu heb ik zelf van die kleine monsters en voel ik de ogen al in mijn rug prikken. "Kijk haar eens, die heeft ze ook lekker onder controle zeg. Pfff, kan het niet wat rustiger". Ik hoor de passagiers het allemaal denken en het natuurlijk liever niet zeggen.
Ondertussen ben ik al weken bezig met cadeautjes verzamelen voor onderweg. Ik heb me helemaal ingelezen in de flying with kids-literatuur, en als er één ding belangrijk blijkt te zijn, dan is het – heel logisch natuurlijk – afleiding. Met cadeautjes. Dus steeds een beloning geven voor goed gedrag eigenlijk. "Als je deze hele DVD netjes blijft zitten op je stoel, dan krijg je weer een cadeautje". Lijkt me goed werken, zoals de meeste beloningsstrategieën.
Op zich heb ik trouwens nauwelijks reden tot bezorgdheid, want die ene keer dat we met Rosa en Jacob hebben gevlogen ging het prima. Maar ja, dat was maar anderhalf uur naar Italië. Nu komt het echte – intercontinentale – werk.
Inmiddels zijn we veilig en wel gearriveerd, en kan ik terugzien op een geslaagde vlucht. Wat ik heb ik daarvan geleerd?
Los van alle praktische tips over eten, drinken, en oren, vind ik de voorbereiding en je eigen state of mind achteraf het belangrijkst. Als je voor je vertrek het gevoel hebt dat je alles onder controle hebt, ga je al rustiger weg. Je kunt kinderen dan ook prima voorbereiden op wat er gaat komen.
Ook het voorbereiden van de kinderen bleek goed te werken. Wat gebeurt er allemaal in zo'n vliegtuig? Wat doen de stewardessen? Wat mag wel en niet in een vliegtuig? Wat is stijgen en landen? We hebben dus tijden lang vliegtuigje gespeeld, in plaats van winkeltje. En veel herhalen, dan beklijft het wel.
Het uiteindelijke resultaat (ik maak het niet mooier dan het was): een dochter die redelijk lief op haar stoel bleef zitten, omdat ze om het uur met een klein cadeau werd verrast. Die tevens een beetje begreep wat de bedoeling was. En die enigszins op de hoogte was van wat wel en niet gepast is tijdens de vlucht.
Met een 3½-jarige is het allemaal dus best goed te doen. Jacob van 1½ heb ik – ik zeg het maar eerlijk – een (homeopathisch) rustgevend middeltje gegeven. Dat werkte geweldig. Hij was inderdaad rustig, en rende niet constant door de gangpaden. Liever had ik zonder drogerende middelen gewerkt, maar bij een superactieve anderhalfjarige was het een prima én veilige oplossing.
Nog belangrijker dan afleiding (in de vorm van spelletjes, boekjes, en ingepakte cadeautjes) bleek, zoals gezegd, mijn eigen mentale toestand. Ik heb mezelf ter voorbereiding een soort mantra meegegeven: "Rustig blijven, gewoon rustig blijven. Laat je niet opfokken. Het duurt maximaal acht uur. Wordt het echt heel erg, bedenk dan dat je je medepassagiers nooit meer ziet."
Het werkte echt! Als je hoe dan ook rust uitstraalt (ook al loopt het zweet langs je rug en word je van binnen gillend gek) dan is er al een hoop gewonnen. Kinderen voelen je haarfijn aan.
Als je op zo'n manier de reis redelijk doorkomt, dan is dat niet alleen plezierig voor hen en voor jou, maar ook voor de keren vliegen daarna. Die verlopen door de goede ervaring net zo gladjes. Hoop je dan maar.
