2 november 2001 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita de vuurdoop van een andere cultuur ondergaat. Feest! Daar kunnen ze wat van, die Spanjolen...
Godzijdank, het is achter de rug. We wisten dat de Spanjaarden van feesten hielden, maar dit, nee dit hadden we niet verwacht.
Vol belangstelling volgden we zo'n 10 dagen geleden de voorbereidingen voor de feria. Waarvan we toen overigens nog niet wisten dat het de voorbereidingen wáren. "Wat wordt daar nou gebouwd Oscar?" vroeg ik nog. Er werd een staketsel neergezet en er werd druk geasfalteerd. "Zouden ze de boulevard gaan verlengen? Of nieuwe parkeerruimte gaan maken?"
Toen de eerste kermiswagens voorbij kwamen, begon het ons enigszins te dagen. Maar pas toen we een bevriende Engelsman troffen die enige uitleg gaf, drong het echt tot ons door dat er pal naast ons appartement een enorm feestterrein werd opgetuigd. Slik, ach, nou ja, da's ook Spanje, laten we er maar van genieten...
Zaterdag om negen uur 's avonds uur begon de kermis. Hoewel, begon, vanaf half elf begon het pas een beetje vol te lopen. De Spanjaarden zijn dan klaar met eten en komen met de hele familie aanzetten. Baby's, kinderen, opa's, oma's stappen uit auto's, op weg naar het feest. En om twaalf uur 's nachts begint het dan pas écht.
Wij lagen toen net in bed. In drie tenten tegelijk begon de muziek. Salsa, house en de Weense Wals, alles door elkaar. En Hard! Okee denk je dan nog, even doorbijten, rond een uur of drie, vier is het weer afgelopen. Enfin, om half acht 's ochtends, als de laatste feestgangers de tent verlaten piep je wel anders.
De kinderen vonden het prachtig. Genoten van de kermis en de drukte en mochten ook lekker lang opblijven. Ze gaan hier zowiezo niet voor tien uur naar bed, maar nu werd dat ook opgerekt tot middernacht. Langer trokken ze echt niet, in tegenstelling tot de Spaanse kinderen. Die lopen dan nog fief rond.
Na vijf nachten doorhalen, waarvan één kwart over acht 's ochtends, waren we geradbraakt. Maar, eerlijk is eerlijk, het heeft wel wat, zo'n feria.
Iedere avond stonden we weer vol verbazing te kijken als er om een uur of half twaalf weer een nieuwe familie arriveerde. Slapende baby's werden in de kinderwagen gelegd, opgetutte tieners liepen arm in arm met opa en oma het terrein op. Keurig aangeklede kleuters dartelden in het rond en werden volgestopt met snoep en koek. Het is echt een feest voor jong en oud.
Het is leuk om dat allemaal, de volgende keer op veilige afstand, te aanschouwen. Of wie weet zijn we de volgende keer zo ingeburgerd, dat we gewoon meedoen?
