16 juni 2006 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Hoe kon ik nou zó blind zijn? Twee weken geleden zeurde ik een column-lang dat ik te moe was om te bedenken wat ik moet schrijven. En ondertussen woedde er een discussie over de kwestie 'Vrouwen Moeten Jong Aan Kinderen Beginnen'.
Oké dan. Even heel kort. Ronald Plasterk had in het tv-programma Buitenhof gezegd dat veel paren pas aan Kinderen Maken beginnen als de bevruchtingstijd zo'n beetje achter de rug is.
Daar reageerde Heleen Mees in NRC Handelsblad op, met een stukje getiteld 'Vruchtbaarheidsfabels'. Het ging over de oudere mannen van die oudere vrouwen, en over minder vaak sexen als je langer samen bent, en dat het wel meevalt met die verminderde vruchtbaarheid.
Toen kwam Mariel Croon, schrijfster van 'Zwanger worden. Handboek voor twijfelaars'. Zij benadrukte hoe intens ingrijpend het is als een paar geen kinderen kan krijgen. Haar stelling is: 'Vrouwen kunnen maar beter op safe spelen, en bij een kinderwens tegen hun dertigste aan kinderen beginnen, mits de omstandigheden zich hiervoor lenen. Dat geeft de minste kans op spijt.'
Mevrouw Croon heeft helemaal gelijk. Ik zie om mij heen de verpletterende impact wanneer het zo gewenste kindje niet komt. Maar soms lenen de omstandigheden voor het Kinderen Maken zich er inderdaad niet toe. Op mijn 28e werkte ik mij vastberaden en verward door de ene na de andere depressie. Bovendien was geliefde nog in geen velden of wegen te bekennen. Een geluk bij een ongeluk. Ik was toen niet echt een ideale moeder geweest.
Tot zover het verslag van de discussie. Want eigenlijk was ik begonnen aan het schrijven van een stukje over beroemde oude moeders. Ik vroeg u twee weken geleden om suggesties en ik kreeg ze ook nog.
Wist u trouwens dat de vrouw van onze eigen minister-president een oudere moeder is? Maar dat komt de volgende keer. Want mijn schrijfplannen zijn gestrand in tijdnood, een ziek prinsje en prachtig weer.
Ach, wat een prachtig weer hadden we. Met een hart vol prikkelend geluk fietste ik langs de grachten. De gevels waren mooier dan ooit, de mensen aardig. Dat ik hier ooit weg wilde? Wanneer had ik dat nou bedacht?
Het leven is veel te mooi om weg te trekken uit de stad. Goede maaltijden op iedere hoek, winkels vol fijne spullen, vaders en moeders met trendy bakfietsen vol hippe kinderen, iedere avond een ander cultureel hoogtepunt. Die twee mannen die elkaar aan de overkant neerstaken, hadden het vast ook niet zo gemeend. En dat de buren de stereo op 10 hebben, is vast omdat ze zo verliefd op elkaar zijn.
Halverwege de warmste dag bleek het prinsje fikse koorts te hebben. En direct daarna kwam er een buitenaards klinkende hoest uit dat kleine bekje. Met grote ogen volgde hij mij door het huis. Armpjes om mijn benen geklemd. "Laat mij toch niet achter. Geen seconde, ik wil alleen maar bij jou zijn". De koorts ging weg. Het mooie weer ook.
En de koorts kwam weer terug. Net op het moment dat ik nog één dag had om twee artikelen af te schrijven, de sopraanpartij van het requiem van Verdi te leren, een tekening voor de 75e verjaardag van mijn vader te maken, en zijn andere cadeautjes en mijn spullen te pakken.
Morgen reis ik namelijk af naar het hoge noorden om mijn vader te helpen bij de voorbereidingen van zijn verjaardagsfeest, omdat hij in zijn enthousiasme vijfentwintig mensen heeft uitgenodigd in zijn mini-aanleunwoning.
Ik moest mijn mooie jurk nog wassen en mijzelf ontdoen van overtollig haar en eventuele lichaamsrariteiten, omdat ik morgen eerst een sauna-verwendag onderga met mijn vriendinnen. Wel zo eerlijk om dat er ook bij te vermelden.
Nu heeft geliefde zich de afgelopen paar nachten opgeworpen als nachtzuster. Dus ergens in mijn slaapdronken staat besloot ik vannacht dat ik ook wel eens iets kon doen. Geliefde naar de rust van de bank gestuurd, prinsje in het grote bed. Dubbel bingo!
Ik voel me dan in al mijn opofferingsgezindheid een goed mens, en als dat warme koortslijfje zich tegen me aanplakt, gaan al mijn moederporiën open van geluk. Wat een genot om nodig te zijn.
Dus stond ik vanmorgen, glimmend van nijver moederschap, mijn fijne zwart-zijden jurkje uit te spoelen in het bad. De hete plakarmpjes van het prinsje stevig om beide benen heen, het lijfje strak tegen mij aangedrukt, met een gestrekt nekje om de hoek kijkend hoe het wonder van Water in de Emmer zich voor hem afspeelt. Kan mij al dat achterstallige werk schelen, ik werk vannacht wel door.
Daarom hier geen stukje over beroemde oude moeders. Maar wel een stukje van een oudere moeder die vijftien jaar te laat begon met het maken van kinderen omdat de ideale omstandigheden er pas drie jaar geleden waren.
Vrij van al te heftige geestesschommelingen kwam ze haar geliefde tegen en viel hun prinsje zo maar uit de hemel in hun eigengemaakte paradijs. En omdat ze iedere dag beseft hoe ongelofelijk bijzonder dat is, geniet ze zelfs van doorwaakte nachten.
